Tien jaar was het al geleden dat Baz nog een soloalbum op de wereld losliet. De wereld heeft in die tijd verschillende grote omwentelingen doorgemaakt, maar de Herentse rapper houdt het op het uiterst genietbare Schetsen bewust klein.
Op wat verspreide singles en samenwerkingsverbanden na deed de woordenaar Bas Maes er een decennium lang vooral het zwijgen toe. Hij richtte zijn focus op het oprichten van een eigen platenlabel en de ondersteuning van andere artiesten zoals Roncha, Tiewai en Chillow. Niet toevallig maken die alle drie hun opwachting op dit album, wat van Schetsen haast een posse cut maakt met een doorsnede van rapmuziek uit alle uithoeken van Vlaanderen. Geen gedoe met beef tussen oost en west in het Belgisch raplandschap.
Schetsen, dus – al is dat misschien wat vals bescheiden, want wat we hier krijgen, is verre van ruw. De nummers zijn weliswaar basic te noemen, maar zoals dat gaat bij de beste schetsen worden de krachtigste beelden met slechts enkele pennentrekken gecreëerd. Dertien vignetten over het leven worden in klare lijn getrokken zonder overdadige franjes, op een muzikaal canvas dat gaat van droge boombap, over Tourist-achtige kleinkunstrap tot beats à la Madvillain of Wu-Tang, aangevuld met een mic en in het vuur van jarenlange ervaring gesmede woordkunst. Zodoende vormt die collage van nummers een totaalbeeld van een man, gelouterd door tien jaar meer leven op de teller dan bij zijn laatste album.
Dat nodigt uit tot kijken naar zijn jeugd en het verleden (“Geluk”) en het schaamteloos tellen van zijn zegeningen (liefdesgeluk in “Onvoorwaardelijk” – ‘weet: zonder u voel ik leegte / ge moest es weten hoe groot de lach toen ik dit heb opgeschreven’). Met de leeftijd komt ook mildheid en Baz stroomt over van liefde voor de mensen rondom hem in “Zie Ons” en van heimwee voor wie hij heeft moeten afgeven in “Tot Ziens”: ‘in herinneringen leeft ge verder / als ik mijn kinderen vastpak denk ik soms ‘dit moest ge beleven’ / grote broer, ik voel u maar moet verder bewegen / al is het zicht soms troebel, ben ik moegestreden’ Wie zich klein durft te tonen, komt er groots uit.
Toch is het niet al Bond Zonder Naam wat de klok slaat en durft Baz ook vilein uit te halen. Zo volstaan enkele rake zinsneden om de maat van de concurrentie te nemen. In het dreigende “Grenspost” klinkt het genadeloos ‘uw carriere als de bende van Nijvel / ik zorg ervoor dat ge niet ontdekt wordt / welkom in de sector!’ en in “Gratis” worden neppers zonder métier in hun hemd gezet: ‘da’s niet stoer die ondermaatse kennis van de Nederlandse taal / allemaal even hard achterhaald, die streams, views, waarvoor dat ge betaalt’. Nog? ‘Da’s niet shinen dat is schijn / een persiflage van uzelf zijn’ Gezinsgeluk zoals in de vorige paragraaf beschreven terzijde – hiphop is en blijft nu eenmaal een zaak van geregeld verbale robbertjes uitvechten. Het vuur brandt op deze songs nét iets harder en samen met het weemoedige “Fado” behoren ze tot de betere op de plaat.
De Stoïcijnen predikten drie millennia geleden al gelijkmoedigheid als richtlijn voor een gelukkig leven. Het hippe internet en de sectie zelfhulp in uw boekhandel dwepen ermee, maar Baz legt het beter uit – goede soundtrack incluis. Schetsen, dat zijn dertien tracks, geen één als uit een dozijn, die nergens schreeuwen om uw aandacht, maar net door hun herkenbaarheid en scherpe inzichten garant staan voor een half uur aangenaam luisterplezier.