Berichtje aan alle rappers van België: goed bezig. Onze vaderlandse rap is de laatste vijfentwintig jaar echt volwassen geworden met een nieuwe generatie talent, maar ook degenen die oud genoeg zijn om getuige te zijn geweest van de evolutie, kunnen nog steeds mee. Zo lost Leuvenaar Roncha nu met Fleecedekentje Thuglife een album dat al even goed en grappig is als zijn titel.
Op zijn Word!-platform heeft Bas Maes zich de laatste tijd omringd met verschillende veteranen van de Belgische hiphop die nu met de regelmaat van de klok albums droppen. Na Baz, Tiewai, WIM & Toma Beats is er nu het debuutalbum van Roncha, hoe vreemd dat ook mag klinken voor iemand die al sinds 1998 actief is in het spelletje – of hoe je die game ook moet noemen in onze mooie taal. En die taal is de tool waarmee Roncha al jaren aan zijn carrière bouwt en waarmee hij zijn wereld vormgeeft. Wanneer hij niet deelneemt aan of jureert bij wedstrijden van slam poetry, trekt hij het land rond om workshops in rappen te geven bij scholen, bedrijven en organisaties. Dat getuigt van niet minder dan een onversneden toewijding, want een gemiddelde CEO van een kmo doen losgaan op een flow lijkt ons alvast geen cadeau.
Roncha is niet meer van de jongste, maar pretendeert het ook niet te zijn. De jeugdige onstuimigheid verdwijnt, aanvaarding en relativering komen in de plaats. Zo drillen de jongeren, zo flowen de ouderen. Dat levert andere perspectieven, yolo wordt jomo: ‘ben niet zo van hangen met fake intenties en groepsgesprekken en alles met te veel frequenties’. De ballast wordt uit het leven gesneden, de thug is liever thuis bij de familie, onder een fleecedekentje. Maar dat maakt van hem nog geen pantoffelheld à la Onslow want hij is ‘geen tweede Bono, eerder fuck you too als levensmotto’. Niet dat hij al zijn streken en stekels verloren is. Zulke zeloten van het juiste woord wegen het leven immers af in woorden en maken de scheidslijn tussen wat goed en slecht is op basis van details: ‘remember, maar één letter verschil tussen stoer en stoem’. In “Ballen Gerard” steekt hij vol humor de draak met andere rappers: ‘de baselijn, ik wil niet onbeleefd zijn, maar sommigen hun NIPT-test moet echt nipt geweest zijn.’
De easy beats waarop Roncha zijn witzen en observaties dropt komen uit de kokers van Cloos en Wits. Je zou de muziek haast onopvallend kunnen noemen, maar dat is omdat ze vaak naadloos bij de sfeer van de nummers past. “Venster” met de mistroostige maatschappelijke melancholie is ingetogen met jazz-toetsen, “Tante” steunt op een piano die dwarrelt zoals de gedachten in haar mistige hoofd en “Gij” is dromerig liefdevol wanneer hij over zijn partner zingt. De verdiensten van de producers vallen dan ook het hardst op wanneer de muziek zwijgt: de twee slam-gedichten zijn het minst opgewassen tegen veel luisteren en lijken beter tot hun recht te komen op een podium dan op een album. Dit verbale vuurwerk weet immers vooral te verrassen bij de eerste beluistering, maar het spelen met de vele a-klanken doet “De Zak” wel gesofisticeerd klinken, maar na verschillende keren ook wat opgeblazen.
Roncha is oprecht in zijn emoties en durft die in hun volledige spectrum te tonen. Stoer doorheen het leven buffelen is soms leuk, maar met minzame humor en zachtmoedigheid kom je veel verder. Fleecedekentje Thuglife is met andere woorden geen spectaculaire, maar wel een goede plaat, punt.