De #MeToo-beweging heeft een onwaarschijnlijke impact gehad op de filmindustrie en de werksfeer in het algemeen. Het belang van deze beweging op de huidige maatschappij mag zeker niet onderschat worden. En hoewel sommigen beweren dat ‘je tegenwoordig niks meer mag’ of ‘vrouwen nergens meer tegenkunnen’, heeft deze hashtag wel degelijk enkele noodzakelijke veranderingen in werking gezet waardoor veel werkomgevingen veiligere en inclusievere plekken zijn geworden. Maar het is niet omdat een event belangrijk is geweest, dat er ook een stortvloed aan films over gemaakt moet worden.
Moet dit onderwerp getoond worden? Absoluut. Door de hashtag werd veel ziekelijk, ongepast en ver van professioneel gedrag aan het licht gebracht, en daar moet het zeker blijven. We mogen dit thema niet wegstoppen of vergeten, want dan hebben al deze vrouwen voor niks risico’s genomen door te spreken. Tegelijkertijd heeft #MeToo een bijna ‘pop’-status gekregen en wordt het te pas en te onpas gebruikt ter promotie van verscheidene films. She Said is zo de #MeToo-film der #MeToo-films, aangezien de film het verhaal vertelt van de twee New York Times-journalisten die het seksueel wangedrag van Harvey Weinstein naar buiten brachten.
Er moet echter wel eens nagedacht worden over hoe grensoverschrijdend gedrag best vertaald wordt naar het grote scherm. Op een droge verfilming van een Wikipedia-pagina zit niemand te wachten. She Said is echter exact dat: een letterlijke verfilming van het befaamde artikel en hoe dat tot stand kwam. Een documentaire had de boodschap even goed of zelfs beter overgebracht. In principe kan je ook gewoon het artikel lezen. En dat maakt een cruciaal onderwerp ontzettend saai. Carey Mulligan en Zoe Kazan leveren een goede prestatie als respectievelijk Megan Twohey en Jodi Kantor – de twee onderzoeksjournalisten – maar kunnen het script niet redden. Een goede film wordt gekenmerkt door het ‘show, don’t tell’ principe, maar in She Said krijgen we enkel uiteenzettingen van wat elk personage wil doen en vervolgens ook doet.
Wat niet wil zeggen dat het thema op een sensationele manier getoond moet worden. Niemand hoeft een verkrachting te zien om te weten dat dit verwerpelijk gedrag is dat iemand permanent kan schaden. Dat heeft regisseur Maria Schrader (bekend van de Netflix-serie Unorthodox) begrepen: geen enkele verkrachtingsscène wordt gereconstrueerd. She Said geeft geen gezicht aan Weinstein. Ook al wordt dit personage wel degelijk vertolkt in de film, we krijgen enkel halve beelden van de Hollywoodproducer te zien. Op deze manier zorgt Schrader ervoor dat Weinstein buiten discussie blijft en dat niemand geprezen kan worden voor het portretteren van een misbruiker.
She Said zal waarschijnlijk wel in de prijzen vallen, alleen al omdat Hollywood zo zijn handen in onschuld kan wassen. Maar als je écht wil leren wat #MeToo precies inhoudt en hoe dat zich concreet manifesteerde, zet je beter The Assistant van Kitty Green op. Let wel op, in deze film wordt niet alles voorgekauwd en zal je dus zelf nog de puzzelstukken bij elkaar moeten leggen. ‘Show, don’t tell’, weet u wel.
