Rimini

Waar Ulrich Seidl met zijn gedachten zat tijdens het maken van Rimini is niet helemaal duidelijk. Wat zeker gezegd kan worden, is dat hij ergens ronddoolde op het eiland van racisme en vrouwonvriendelijkheid!

114 minuten lang worden we geforceerd te kijken naar misselijkmakend beeldmateriaal dat ons netvlies om de vijf minuten doet overgeven. Rimini vertelt het verhaal van Richie Bravo (Michael Thomas), een versleten charmezanger zonder charme, een pornografische gigolo die zijn eigen behoeftes eerst zet en een vader die geen enkele letter van dat woord verdient.

Al tijdens de eerste minuten van de film is de somberheid sterk aanwezig, maar op dat moment voel je nog enige sympathie voor Richie. Hij is net zijn moeder verloren, zijn vader is dement en hij lijkt een joviale band te hebben met zijn broer. Maar zodra hij na de begrafenis huiswaarts naar Rimini keert, komt de echte persoonlijkheid van Richie en (met enige voorzichtigheid) die van Seidl naar boven. Wat volgt, zijn scènes van stereotiepe discriminatie, waarin zijn poetshulp zwart is en gesuggereerd wordt dat zij laks en onbezonnen met haar baby omgaat, met vluchtelingen die ‘de kleurrijke en levendige’ badplaats donker en triest maken en een groep mannelijke allochtonen die zijn dochter manipuleert en oneerbiedig behandelt. Daarbovenop schotelt Seidl zijn kijkers ook een wansmakelijke portie ‘male gazing’ voor die je oprecht doet afvragen of het een film uit 2022 is of eerder een uit de jaren ’60. Niet alleen heeft Richie afzichtelijk, dominante geslachtsgemeenschap met deze dames, hij filmt zijn wandaden nog eens en -als de pervert die hij is- toont ze aan anderen om er geld voor te krijgen.

Naast de setting zijn ook de personages klassiek en ontbreekt ook daar elke vorm van originaliteit. Het cliché van de popzanger die zijn hoogtepunt voorbij is en comfort zoekt in sigaretten, alcohol en seks; het is alsof Seidl inspiratie heeft gevonden in de figuur van Floris uit Don’t Worry, Be Happy. Of is Richie het alter ego van de regisseur zelf? Seidl heeft dan in het verleden wel degelijke films gemaakt die de gekregen prijzen waard zijn, vandaag ontbreekt het hem -op z’n zachts gezegd- evenveel aan charme en charisma als Bravo’s carrière en leven tout court.

Wat Rimini ook vreselijk denigrerend maakt, is dat Seidl het personage Tessa (Tessa Göttlicher), zodanig afbeeldt alsof zij alleen iets kan betekenen dankzij haar vader. Ze ziet zichzelf als een mislukking omdat hij haar in de steek heeft gelaten. Maar zoveel eer zou een figuur als Richie niet mogen verdienen. Want hij is diegene die te laf is om zijn verantwoordelijkheden te dragen en zichzelf blijft verschuilen onder de mantel der verontschuldigingen. En dat is wat in deze film ontbreekt: een vrouwelijke stem die zich niet voortdurend, letterlijk en figuurlijk, onder de man positioneert!

Hiermee wordt niet gesuggereerd om het filmlandschap preutser te maken, of om te schakelen naar een ‘hier-mag-niks-cultuur’, maar je zou toch denken dat dit verfoeilijke gedrag op zijn minst zou leiden tot kritiek. Of dat de mensen die in de film veel te duidelijk als minderheden bestempeld worden, actie zouden ondernemen. Een stelling die een meer degelijke film zou beamen. Maar helaas, tot op de bittere eind blijft dit een onvervuld verlangen.