Na het romantische Call Me By Your Name en de horror in Suspiria (respectievelijk uit 2017 en 2018) vindt Italiaans regisseur Luca Guadagnino de gulden middenweg tussen de twee genres met zijn nieuwste film. Deze kannibalistische romance belooft ophef te veroorzaken in de zalen, zowel door de body horror scènes die de sterkste magen kunnen doen omdraaien, als door de menigte overenthousiaste fans van Timothée Chalamet die vorige week de première van de film in Milan stillegden. Ongeacht het groteske thema van de film, brengt Bones and All een mooi verhaal over jonge liefde en identiteitsvorming terwijl het duo door het Amerikaanse binnenland van de jaren ’80 rijdt.
We wisten al dat Guadagnino een meester is in het in beeld brengen van een alles consumerende liefde, maar hij neemt deze uitdaging wel heel letterlijk in Bones and All. Gebaseerd op het boek van Camille DeAngelis vertelt de film het liefdesverhaal tussen twee kannibalistische jongvolwassenen Maren en Lee, vertolkt door Taylor Russell en Timothée Chalamet. Ze maken samen een roadtrip op zoek naar zichzelf en een manier om met hun behoefte aan mensenvlees om te gaan (inclusief alle morele dillema’s die dit met zich meebrengt). Wie dacht (of hoopte) dat Julia Ducournaus Raw uit 2016 de enige film ging blijven die zich waagde aan dit thema had het alvast aan het verkeerde eind. Bones and All neigt echter naar een soort nieuwe versie van Terrence Malicks Badlands uit 1973 met een carnivorische twist.
De film geeft een verrassende draai aan een verhaal dat evengoed een klassieke horrorfilm zou kunnen zijn. Door te focussen op de innerlijke wereld van de twee jonge hoofdpersonages en hoe ze worstelen met het vinden van hun plek in de samenleving, bevat de film ook heel wat maatschappijkritiek. Zo wil Bones and All vooral tonen hoe moeilijk het kan zijn voor jongeren om hun identiteit te vinden en de mensen bij wie ze zich goed voelen, iets wat nu nog moeilijker gemaakt wordt door de alomtegenwoordigheid van sociale media. Bones and All brengt daarbij zonder twijfel een onconventioneel liefdesverhaal. We zien niet elke dag de grafische voorstelling van kannibalen op film en al zeker geen kannibalen met een rijke emotionele wereld gevoed door jeugdtrauma, de generatieoverdracht van hun kannibalistische trekken en hun nood aan liefde en gezelschap.
Als metafoor voor het consumerende karakter van jeugdliefde kan Bones and All ook wel tellen, wat het allemaal onverwacht heel herkenbaar maakt. De film toont daarbovenop hoe confronterend een relatie kan zijn tussen twee personen die heel erg op elkaar lijken, alsof ze voor een spiegel worden gezet en hun eigen spiegelbeeld voor het eerst ontdekken. Meesterlijk acterend geven Russell en Chalamet een nieuwe (en vooral bloederige) draai aan het klassieke ‘Bonnie and Clyde’-verhaal. Het personage Sully, gespeeld door Mark Rylance, valt dan weer wat uit de toon als antagonist in de film. Ook al slaagt Rylance erin het personage intrigerend te vertolken door hem eerst ongemakkelijk, dan hartverwarmend en tot slot afschrikwekkend te doen overkomen, voelt het personage toch niet noodzakelijk om de kern van het verhaal over te brengen. Hetzelfde geldt voor een andere aanvullende verhaallijn over de zoektocht naar de moeder van Maren, een verhaallijn die eindigt met een ontmoeting die je op je honger laat zitten (niet-intentionele woordspeling).
Guadagnino mixt op ongekunstelde wijze verschillende genres, waaronder slasher, romance en road movies. Daarbovenop kan de film bogen op de prachtige cinematografie die zowel de mooie Amerikaanse landschappen als de veelzijdigheid van de personages weet te vertalen naar het grote scherm. Doorheen de gebruikte cameratechnieken (panning shots, zooms, rotaties…) weet de film de blik van de kijker te vangen van bij het begin. Hierdoor bouwt Bones and All al sluipend de spanning op en weet de prent tegelijkertijd op exact de juiste momenten te verrassen. Cameraman Arseni Khachaturan is een meester in het kaderen en samenstellen van zijn shots, zo slaagt hij er bijvoorbeeld in een van de meest intieme scènes van de film op een uitgestrekt grasveld te laten plaatsvinden en toch de personages knus te kaderen in het frame.
Wees voorbereid wanneer je naar Bones and All gaat kijken. De film combineert expliciete scènes waarin noch aan bloed, noch aan ingewanden tekort is, met een ontroerend verhaal en mooie cinematografie die de film toch iets makkelijker te verteren maken. Ondanks een paar tekortkomingen lijkt dit dan ook een instant cultklassieker te zullen worden.
