How Long Do You Think It’s Gonna Last? is het tweede album van Big Red Machine, het gezamenlijke muzikale project van Aaron Dessner van The National en Justin Vernon van Bon Iver. Het mag gelden als een distillatie van alle projecten waarmee beide heren zich de laatste jaren onledig hielden en waarvoor maar één platgeslagen woord past: mooi.
Aaron Dessner beleeft de laatste jaren een creatieve hausse. In de twee jaar die vergleden sinds het laatste album van The National leverde hij hand- en spandiensten aan artiesten van diverse pluimage, waarvan de dubbele samenwerking met Taylor Swift uiteraard het meest in het oog sprong – met een Grammy voor beste album als bekroning.
Al die samenwerkingen worden nu netjes terugbetaald en naast Swift waren ook Sharon van Etten, Ben Howard, This Is The Kit, Lisa Hannigan en Anaïs Mitchell bereid om een bijdrage te leveren. Die veelheid aan stemmen zorgen voor een ongeremde sfeer die niet ten koste gaat van de identiteit van deze plaat. Daarvoor is het té veel een project van Aaron Dessner, die de eenheid bewaakt en als een spin in het midden van het creatieve web aan de touwtjes trekt.
In zijn thuisstudio in Long Pond in upstate New York creëerde hij de laatste jaren voor zichzelf een creatieve vrijhaven waarin hij in alle vrijheid bedwelmend mooie muziek kan schrijven als basis voor de creatieve bijdragen van anderen. Zo legt op dit album de piano in samenwerking met spaarzame drums en elektronica een solide, eerder sober fundament, dat in deze zee van weemoedigheid fungeert als een boei waaraan de stemmen van de gastzangers zich kunnen vastklampen terwijl ze haast achteloos bloedmooie melodieën kunnen uitstrooien. Naast het uitzetten van de muzikale krijtlijnen neemt Dessner meermaals zelf de zang voor zijn rekening, waardoor Big Red Machine steeds meer zijn project wordt. Dessner zingt op “Brycie” de woorden die normaal overbodig zijn tussen tweelingen terwijl broerlief het geheel doorweeft met enkele gitaarlijnen. Het resultaat mag een ontwapenende liefdesbrief heten.
In vergelijking met het debuut verschuift vaste partner Justin Vernon meer naar de achtergrond en dat houdt zijn tics die hij bij Bon Iver naar hartenlust kan botvieren mooi in bedwang. Het experiment met Autotune ruimt plaats voor een ouderwets vakmanschap en die dienende rol past hem goed.
Naast de stemmen van Vernon en Dessner weten die van de gasten eveneens emotioneel midscheeps te raken. Singer-songwriter Anaïs Mitchell drenkt het openingsnummer “Latter Days” in nostalgische sepiakleuren van een verloren kinderlijke onschuld, een kleurenpalet dat ook over de rest van het album hangt, waardoor het gevoelsmatig bij de huidige zomer-in-herfstvacht aansluit. De drie samenwerkingen met Swift doen niet onder voor die op haar langspelers uit 2020 en Robin Pecknold van Fleet Foxes was net een album aan het opnemen in Dessners studio en kon in één beweging “Phoenix” van een spontane, maar daarom niet minder episch klinkende grandeur voorzien. Het is het nummer waarin de zon doorbreekt en het roestbruine herfstpalet wordt omgebogen tot dat van een goudgele indian summer.
Vijftien nummers verstilde pracht is echter wel véél verstilde pracht om te verwerken. Een teveel aan schoonheid zorgt op den duur ook voor gewenning – zo leert ons de doffe blik van ons spiegelbeeld. Dessner is te beslagen in zijn metier om slechte songs uit te brengen, maar deze worp had gebaat geweest bij een kortere loopduur. Een nummer zoals “Easy To Sabotage” brengt weinig extra en kabbelt voorbij. Het is ook niet toevallig een van de nummers waarin meer met ritme dan met melodie wordt gespeeld.
How Long Do You Think It’s Gonna Last? kan je met moeite verrassend noemen. Neem plaats op het kruispunt waar de muziek van Bon Iver, The National en de recente Taylor Swift-platen elkaar kruisen en neem een foto. Het beeld dat zal verschijnen is dat van dit album. Het mooie is hier dat die voorspelbaarheid volledig onbelangrijk is in het licht van de bedwelmende schoonheid van het geheel: uiteráárd is het een prachtige foto, gedrenkt in stijlvolle en melancholische sepiatinten, waarop alle elementen een mooi en elegant geheel vormen. De enkele onscherpe vegen op de foto nemen we er met alle plezier bij.
