Met het indrukwekkende Melodrama hees Lorde zich stevig op de troon die ergens boven alle popprinsessen uitstijgt. En toen verdween ze. Pas nu, flink wat jaren later, duikt ze opnieuw op, maar Solar Power is meer abdicatie dan opvolger. En misschien is dat wel goed zo.
Het gebrek aan fanfare waarmee de opvolger voor Melodrama uitkomt, geeft het zelf al weg: ook platenfirma Universal weet goed genoeg dat hier geen hits op staan. En dat is niet erg. Solar Power is de groeiplaat die Lorde nodig had om van tienersensatie naar volwassen artieste te evolueren. En zoals dat gaat met opgroeien; dat gaat niet zonder struikelen.
“Come on and let the bliss begin”; yup, dat van die hippietalk is waar. Lorde heeft de natuur ontdekt, van de weeromstuit de beats uit het raam gekeild, en de akoestische gitaar omarmd. Dat is even wennen voor de generatie die Melodrama had onthaald als de soundtrack van het leven, maar dat is misschien net het probleem. In de nasleep van dat tijdsdocument kreeg Ella Yelich–O’Connor het moeilijk met het Lorde-zijn, en dus mag u hier al in de opener noteren: “If you’re looking for a saviour, that’s not me”.
“Teenage model having nightmares from the camera flash”, zingt ze over zichzelf in dat “The Path”, twee nummers ver neemt ze afscheid van het jet-setleven: “Goodbye to all the bottles, all the models … it’s all just a dream, I want to wake up.” Tussenin? De titeltrack, met dat “I see green, aquamarine”. Wat is dit? Hair, The Musical? Een beetje, maar ook wel meer.
Want twee maand na de release van “Solar Power” is dat nummer dan toch wel blijven hangen in het hoofd. Dat van Primal Scream gejatte ritme helpt, maar je herkent zo langzamerhand ook die typische Lorde-hebbelijkheidjes. De laconieke interjecties – “Can you reach me? No. You can’t.” – de stembuigingen. In “Stoned At The Nail Salon”, een onnozele titel die ze als perfect normaal weet te verkopen, mijmert ze nu al – op 24! – over ouder worden, en de dingen achter je laten. Maar je gelooft haar. Lorde heeft in de zes jaar sinds “Royals” harder geleefd dan u de laatste twintig; ze wéét dingen.
Ze vertelt over die dingen in “Secrets From A Girl (Who’s Seen It All)”. “Growing up a little at a time, then all at once”, zingt ze: “Everybody wants the best for you / But you gotta want it for yourself, my love”. En ja, dat klinkt als wijze woorden voor alweer een volgende generatie (Eilish, Rodrigo) die Lorde met hun komst al bijna tot has-been degradeerde. De airhostess-monoloog van Robyn waarin het nummer uitmondt is echter bizar, zelfs al wordt de metafoor tot in zijn absurditeit uitgewerkt: “Your emotional baggage can be picked up at carousel number two. Please be careful so it doesn’t fall onto someone you love.”
Dit moesten “goudkleurige” liedjes worden, want zo is Lorde wel. Als een gitaar niet oranje klinkt, dan moet het wel blauw zijn – of zo. Het goudste horen we in “California”, dankzij een bloedmooie melodie, die komt opgebloeid uit een trippelend begin. Het is op zo’n momenten dat Lorde laat horen meer te zijn dan een popmeisje; ze is een zangeres met talent voor frasering en plaatsing.
Maar natuurlijk gaat het vervelen. Solar Power houdt zo hard vast aan één sfeer, dat de songs aan elkaar geknoopt worden tot één lang koord. Een sfeervol koord, daar niet van, maar dan in de zin van: het kabbelt aangenaam weg. En het duurt uiteindelijk tot “Mood Ring” – een blootvoetse rondedans die ironisch genoeg voor parodie wil doorgaan – voor iets opnieuw je aandacht trekt. Tussenin zit een gat van tien minuten waarin vier nummers vulsel zitten te spelen: zweverige shit, kort ukuleleding, iets wat we alweer vergeten zijn, mijmering; dat soort toestanden.
“Het belangrijkste van die plaat is dat ze gemaakt is”, sprak Tom Barman ooit ware woorden over zijn eigen comebackplaat Pocket Revolution, en zo voelt het ook wanneer Lorde in “Oceanic Feeling” met nadruk haar cherry black-lippenstift weglegt: een lijn is getrokken, de onafhankelijkheid is uitgeroepen. En dat wil ook zeggen dat alles waar deze plaat in de fout gaat – de hippie-wazigheid, een al te eenvormige productie – haar eigen verantwoordelijkheid is. Maar dit moest even gebeuren, voor ze door kon. Er staat overigens genoeg goeds op Solar Power om niet te betwijfelen dat Lorde een blijver is.
