Dé metalband van het moment? Er is maar één luid antwoord op die vraag: Behemoth. Met I Loved You At Your Darkest slagen ze in wat geen metalband hen vandaag nadoet: hun absolute meesterwerk en metalmijlpaal tout court opvolgen met een plaat die extreme metal toegankelijk doet klinken – ook voor de leken onder u. En dat zonder compromissen of behaagzucht. Integendeel.
I Loved You At Your Darkest is het voorlopige sluitstuk van een natuurlijke evolutie. De Poolse band rond Adam “Nergal” Darski draait ondertussen immers al bijna dertig jaar (!) mee. Op Pandemonic Incantations (1998) evolueerde ze van black naar technische, maar nog altijd zwartgeblakerde death metal. In de daaropvolgende jaren bleef Behemoth een vaste waarde in de scene met topplaten als Demigod (2004) en The Apostasy (2007), die publiekslievelingen zoals “Conquer All”, “Slaves Shall Serve”, “Prometherion” en “At The Left Hand Ov God” voortbrachten.
Maar dan moest The Satanist nog komen. De tiende plaat van Behemoth werd alom geprezen als een mijlpaal met memorabele songs en melodieën, die de duistere kracht van vroeger aan vernuftige composities koppelde. Tot op vandaag blijven “Blow Your Trompets Gabriel”, “Messe Noire” en “The Satanist” verslavende nummers die de lat voor death metal technisch en compositorisch met een ruk hoger legde. Dat die plaat er überhaupt kwam, was al een half mirakel: Nergal overwon een zware vorm van leukemie. Voor de talrijke christelijke vijanden in thuisland Polen en ver daarbuiten werd die ziekte gezien als een straf van God voor een blasfemische band die omgekeerde kruisen in brand stak of Bijbels verscheurde op een podium. Ondertussen is Nergal een heuse metalcelebrity geworden die zijn opwachting maakt in “The Voice of Poland” en zelfs z’n kappersbezoek deelt op Instagram. Ondertussen houdt hij er ook een countryproject op na. Maar op Behemoths elfde klinkt hij niet minder demonisch dan weleer.
Op I Loved You At Your Darkest springt de band als een zwarte hinde over de lat die ze zelf had verlegd. Om niet te zeggen dat ze hun eigen genre zijn geworden. De vensters van het geluid gaan immers nog verder open. Dat werd al duidelijk op het vooruitgeschoven “God = Dog”, zowat het beste wat metal tout court vandaag te bieden heeft. Een af en toe meer rockgeoriënteerd gitaargeluid doet de extreme stukken nadien telkens nog feller en verwoestender uithalen, een demonisch kinderkoor lijkt wraak te komen nemen voor al het misbruik in de kerk, tribale drums en blast beats roeren de oorlogstroms. Al die elementen verspreiden zich als een spinnenweb over de hele plaat.
En het gaat nog verder. Akoestische gitaren en schitterende Gregoriaanse gezangen maken de impact van spijkerbom “Ecclesia Diabolica Catholica” nog destructiever. Symfonische elementen (zonder een heel orkest binnen te stouwen als het door de puristen uitgespuugde Dimmu Borgir) maken de sfeer van “Wolves Ov Siberia” compleet sinister: dit is geen black, geen death, maar wel symfonische metal met helse blast beats, waarvan de impact totaal is door de geduldige opbouw. Rustpunten zijn er slechts om de adem in te houden, niet om even uit te blazen. “Bartzabel” is het absolute meesterwerk van de plaat, met een refrein dat tegelijk uiterst dreigend en catchy is en daardoor niet uit het hoofd te krijgen is. We wikken en wegen onze woorden, maar de eerste vijf songs maken dit de strafste twintig minuten metal die we gehoord hebben sinds, tja, The Satanist.
Een niveau dat onmogelijk vol te houden valt. Op “If Crucifixion Was Not Enough” en vooral “Angelvs XIII” mag de cruise control even op. Dit is Behemoth pur sang, maar blijft zelfs op automatische piloot het peloton vér voor. Op “Havohej Pantacrator” komen alle sterktes van dit I Loved You At Your Darkest weer samen: een rollercoaster van tempowisselingen en geluidsverrijkingen doen Behemoths bruutheid melodieuzer en gewoonweg “mooier” klinken dan ooit. Waarvan akte ook in “Rom 5:8” en “We Are The Next 1000 Years” die aan het einde voor de slechte verstaander al het voorgaande nog eens even duidelijk maken. Even cruciaal voor dat alles op de hele plaat zijn de drums van Inferno: zijn donderende slagen in nummers als “Bartzabel” en “Sabbath Mater” doen zelfs Orks op de vlucht slaan, net op tijd voor hijzelf de hel laat losbarsten met aarde opensplijtende blast beats.
Anno 2018 klinkt Behemoth nog altijd angstaanjagend als in zijn begindagen, maar tegelijk is het bandgeluid op fascinerende wijze geëvolueerd. Weinig hedendaagse metalbands kunnen tegelijk zo blasfemisch, toegankelijk, bombastisch én overtuigend klinken. Een mass appeal als Iron Maiden, Metallica of, recenter, Volbeat zal de band er niet mee halen, maar ze zetten hun recente headlinerstatus wel kracht bij met dit tweede meesterwerk op rij. Want, nog één keertje, Behemoth is de beste metalband van het moment. Weet u, maak daar beste band tout court van, kom.
Behemoth speelt op 3 februari met Wolves In The Throne Room en At The Gates in de AB.