Regain, 2007
Het lijkt wel een natuurwet: goede deathmetalbands komen ofwel uit
de VS, ofwel uit Polen. Waar bands als Morbid Angel en Vader een
eerste golf van gitzwart geluid inluidden, lijken ze ondertussen de
fakkel doorgegeven te hebben aan hun landgenoten Nile en Behemoth.
Het is dan ook een gelukkig toeval dat de twee laatstgenoemde bands
zo goed als tegelijkertijd hun nieuwste wapenfeit voorstellen. En
het moet gezegd zijn: zowel Ityphallic als ‘The
Apostasy’ zijn opnieuw klasseplaten die zowel oude fans zullen
bekoren als nieuwe volgelingen zullen opleveren. Zo bevat de
nieuwste van Behemoth alle elementen van de klassieke sound. Denk
maar aan de ongemeen hevige blastbeats van ‘Kriegsphilosophie’, de
sfeervolle rituele toetsen op tracks als ‘At the Left Hand ov God’,
‘Arcana Hereticae’ en ‘Pazuzu’, en een gitaargeluid dat perfect
manoeuvreert tussen ouderwets snerpende riffs – het begin van
‘Christgrinding Avenue’, groovy accenten – ‘Be Without Fear’ en
‘Libertherme’ – en smaakvolle solo’s – ‘Inner Sanctum’. Bovendien
leidt de geweldige strot van frontman Nergal opnieuw tot heel wat
meebrulbare momenten, bijvoorbeeld op het “Father, forgive me
not”-stuk uit ‘Slaying the Prophets ov Isa’ of het “I’m on
my way/Destination Hell”-refrein uit het reeds vernoemde
‘Christgrinding Avenue’. Deze plaat brengt dus uitstekend nieuw
materiaal aan voor de fenomenaal strakke shows van een band die, zo
begint men te denken, permanent on the road bivakkeert.
Al ligt ‘The Apostasy’ perfect in het verlengde van het vorige
werk, dat betekent niet dat het om een herhalingsoefening gaat,
integendeel. Zo heeft de band een aantal verrassende elementen
toegevoegd die de fans van het eerste uur ongetwijfeld de
wenkbrauwen zullen doen fronsen. Meer specifiek gaat het om het
gebruik van blaasinstrumenten en koor- en vrouwenzang op een
handvol tracks en van piano en cleane vocals op ‘Inner Sanctum’. En
al heeft niemand baat bij het dragen van muzikale oogkleppen, de
terughoudendheid van de fans op dit punt is niet onterecht. Het
gebruik van dat soort melodieuze elementen kan immers
tenenkrullende resultaten opleveren, doordat men uiteindelijk geen
weg weet met klassieke instrumenten of doordat de cleane mannen- en
vrouwenzang uiteindelijk de grimmige sfeer onderuithaalt. Gelukkig
weet Behemoth die problemen te omzeilen. Zo herinneren de
blaasinstrumenten op ‘Slaying the Prophets ov Isa’, ‘Arcana
Hereticae’ en ‘Christgrinding Avenue’ eerder aan Satyricons ‘Now,
Diabolical’ dan aan symfonische black metal. Bovendien worden de
ongewone aspecten van ‘Inner Sanctum’ in goede banen geleid door
professionals als Nevermore-zanger Warrel Dane en jazzpianist
Leszek Mozdzer. En wie dacht dat die track ondanks hun hulp toch
een softe stinker zou worden, moet maar even luisteren naar de
onvervalste Dissection-riff waarmee hij op verschroeiende wijze
wordt afgesloten. Tenslotte biedt ook de koor- en vrouwenzang een
duistere meerwaarde. Het meest geslaagde voorbeeld daarvan is
ongetwijfeld ‘Slaying the Prophets ov Isa’, dat opgeluisterd wordt
door een majestueus koor en eindigt met een onverwacht geslaagde
samenzang tussen Nergal en een al even strijdlustig klinkende
sopraan. En het album wordt bovendien perfect omlijst door de ijle
vrouwenzang die zowel de opener als de afsluiter siert.
Ondanks een aantal mindere momenten op ‘Prometherion’ en ‘Pazuzu’
blijft The Apostasy dus verplichte kost voor liefhebbers van death
én black metal. Want hoewel de band steevast en terecht vergeleken
wordt met Nile, blijft het grootste verschil tussen beide groepen
dat het satanische geluid van Behemoth eigenlijk ook tot de
blackmetaltraditie kan gerekend worden. In plaats van de nieuwe
plaat met ‘Ityphallic’ te vergelijken, kan men hem dan ook op een
andere manier samenvatten. Wat is uiteindelijk de beste cd van 2007
die gaat over het verlies van je geloof, die een duistere figuur op
de cover bevat en die symfonische en groovy elementen tot een
geheel weet te smeden dat toegankelijk klinkt, maar niettemin
angstaanjagend blijft? Juist. Niet In Sorte Diaboli,
zoals men misschien zou verwachten, maar ‘The Apostasy’. Dimmu
Borgir is bij deze gewaarschuwd.