Vier en een half jaar na Black Pudding blazen Mark Lanegan en Duke Garwood nieuw leven in hun samenwerking. De herfst doet er zowaar zijn intrede mee.
Niet dat er in die vier en een half jaar werd stilgezeten: Lanegan releasete twee Band-platen (en wat nog meer) en ook Garwood bracht, naast collaboraties met Kurt Vile, muziek uit in eigen naam. Daarbovenop werd er vrijwel onophoudelijk getourd, wat beide heren nog samen naar de Vooruit bracht, op een avond in 2016. Een half decennium aan nieuwe en andere ervaringen, al doen die With Animals niet echt heel anders klinken dan voorganger Black Pudding. Garwood settelt zich opnieuw in de ondersteunende rol en doet dat deze keer voornamelijk op elektrische gitaar, Lanegan klinkt op zijn beurt, uh, very Lanegan.
Het geeft allemaal niks, verregaande innovatie wordt van dit duo niet verwacht. Zeker niet wanneer dat sombere maar bloedmooie nummers als “Feast To Famine” oplevert. Garwoords gitaar voorziet Lanegan van een onheilspellende bijklank wanneer die klaagt: “Been from feast to famine, and all points in between”. In zijn geval is zo’n zin niet eens overdreven. Het op subbassen drijvende “My Shadow Life” bevat dan weer een schuldgevoel dat levenslang getorst werd, maar nooit uitgesproken. De levensjaren hebben dat gevoel alleen maar prominenter gemaakt, het is zowaar een tweede natuur geworden. “When the day is done, not a tear to spare/Let the darkness come/When it comes, I don’t care,” Lanegan klonk nooit fatalistischer.
In de titeltrack wordt dan weer een geringschattend cynisme ontwaart wanneer Lanegan “You are a murderer/Girl, you are a murderer” gromt. Het is niet ondenkbaar dat de schuldige in dit geval de protagonist zelf is. Hoewel de instrumentatie wat meer body geeft aan “With Animals” dan de flamencogitaar deed aan de meeste songs op Black Pudding, wordt de rauwe bitterheid er niet minder om. De conclusie kan enkel zijn dat wij, mensen, niks meer dan beesten zijn. En ook “One Way Glass” kan de hopeloosheid van het bestaan nauwelijks verhullen. “Something lonelier than death”? Daar lijkt het inderdaad sterk op.
Een akoestische slow burner als “Upon Doing Something Wrong” of een bluesy “Spaceman” kunnen nog enigszins wat soelaas brengen bij al die neerslachtigheid. Alhoewel. Ze mogen dan minder zwaar doorklinken, met lyrics als “Come celebrate my turning” kan je het bezwaarlijk feelgoodnummers noemen. En zo is With Animals een mooi maar toch bijzonder somber album geworden, zelfs naar Lanegans normen. Eentje voorbehouden voor de kilste der herfstdagen.
Mark Lanegan & Duke Garwood spelen op 11 november in De Roma.