Boeiende tijden voor fans van Neil Young. Zesenveertig jaar nadat de man, met het debuut van Buffalo Springfield, voor het eerst van zich liet horen, beleeft de veteraan een van de drukste jaren uit zijn carrière: Neil Young publiceerde een autobiografie en vandaag, een half jaar na zijn voorganger, verschijnt opnieuw een studioplaat met zijn beste backing band: Crazy Horse.
Dat hij op zijn lauweren rust, kan je Neil Young alvast niet verwijten. Zopas verscheen met Waging Heavy Peace een autobiografie die, zo vertellen geletterde mensen die de turf al achter de kiezen hebben, op lichtjes onorthodoxe wijze een vertelling vormt over het leven en werk van de Canadees.
De laatste jaren heeft Young zich echter ook op heel uiteenlopende, maar daarom niet minder ambitieuze projecten geworpen. De wereld moet immers gered worden, voor autofreak Young het signaal om (voorlopig nog niet met het verhoopte resultaat) een ecologische wagen te bouwen. Ook de muziek moet gered, of toch de manier waarop we die anno 2012 beleven: Young heeft de pest aan inferieure mp3’s en ontwikkelde dan maar doodleuk Pono, een volgend jaar te verschijnen hoge resolutie download-service die het digitale equivalent moet worden van vinyl. Of de missie lukt, wordt voorlopig afwachten.
De man is echter ook op regelmatige basis platen blijven afleveren, zij het met wisselend succes. Als we eerlijk zijn over wat de laatste écht goede Neil Young song is die we gehoord hebben, komen we uit bij “Goin’ Home”, en die dateert alweer uit 2002. Het nummer, een eiland van gitaarvreugde in een verder nogal zielloos Are You Passionate?, laat horen dat Neil Young met Crazy Horse ook in de 21ste eeuw een kracht is om rekening mee te houden, iets dat een jaar later niet altijd evident bleek bij het gezapige Greendale.
Exit Crazy Horse, leek het daarna wel. Haalde Young zijn meest tot de verbeelding sprekende begeleidingsband in het verleden van tijd tot tijd van stal, dan bleef het nu akelig lang stil op dat front. Tot vorig jaar een reünietournee van Buffalo Springfield — die er na decennialang hopen en smeken eindelijk was gekomen — abrupt werd afgebroken omdat Young toch net iets meer zin had om met Crazy Horse te jammen.
Waar dat toe geleid heeft, kregen we in juni voor het eerst te horen, met Americana, waarin het viertal zich over een klein dozijn traditionals boog. En ja, het vertrouwde Crazy Horse-geluid was terug, maar echt overtuigen deed het allemaal niet, een enkele uitzondering (“Clementine”) daar gelaten. De belofte dat later op het jaar nog een plaat met Crazy Horse zou volgen, lokte dan ook gemengde gevoelens uit.
Nu die opvolger, heel gezellig Psychedelic Pill getiteld, er eindelijk is, kan een zucht van opluchting geslaakt worden. Neen, dit is niet Everybody Knows This Is Nowhere deel 2, en misschien maar goed ook. Psychedelic Pill is wel een zinderende, uit meeslepend samenspel opgebouwde verzameling songs waarvan we niet meer hadden durven hopen dat Neil Young er mee op de proppen zou komen.
Al komt bij deze nieuwe worp wel een beetje doorzettingsvermogen kijken. Het beluisteren van openingsnummer “Driftin’ Back” alleen al neemt net geen halve dagtaak in beslag en dat nummer is, met zijn verwijzingen naar mp3’s, misschien wat te veel van het goeie., Wat volgt komt echter uit de beste hoek van de ongetwijfeld bestofte schuur van Youngs Broken Arrow-ranch.
Het emotionele “Ramada Inn” is zo’n meeslepende gitaarsong zoals alleen dit gezelschap hem uit de doorleefde versterkers kan laten rollen. Ook hier neemt de band meer dan een kwartier de tijd om je in te pakken, maar reken maar dat dit zo’n song is die, ondanks zijn lengte, gemaakt is om op repeat te gooien. De titeltrack van zijn kant, hier aangeboden in versie mét en versie zonder J Mascis-echo op de gitaar, is een rechttoe rechtaan rocker die de meest rafelige momenten van de jaren negentig in herinnering brengt.
Dat laatste gebeurt net zo goed tijdens het imposante “Walk Like A Giant”, dat knipoogt naar “Big Time”. Net zoals laatstgenoemd nummer kijkt deze song weemoedig terug naar hippiedromen die in de verdrukking geraakt zijn, maar nog altijd springlevend blijken, of ze nu gedragen worden door een grote massa of door een kransje idealisten. “Think about how close we came” klinkt het, alsof een met feedback overgoten eresaluut gebracht wordt aan de onlangs overleden George McGovern.
Of en in welke vorm Psychedelic Pill een vervolg zal krijgen, is een vraag waar — de wispelturigheid van Neil Young in gedachten — niemand het antwoord op weet. De enige zekerheid die er momenteel is, is dat deze plaat er is en dat ze de beste is die Young gemaakt heeft sinds het schromelijk onderschatte Broken Arrow uit 1996. Zelfs of er een Europese tournee zit aan te komen (de band is momenteel de VS aan het doorkruisen), is nog lang niet zeker. Koesteren deze plaat, is dan ook de boodschap!
