Not Not Fun, 2011
Het concept achter Peaking Lights – of beter: de muziek die ze
maken – is niet gek moeilijk om uit te leggen. Ze gebruiken (al dan
niet kaduke) drummachines en aalgladde baslijnen – het soort
waarbij er lekker vettig aan de snaren wordt geplukt – rond
reggae-achtige structuren. Al doende komen we uit in het
territorium van het soort psychedelische dubpop – nieuw genre,
get used to it – waar we label Not Not Fun al een aantal
keren hebben aangetroffen (denk maar aan Wet Hair, bijvoorbeeld).
Toffe plek, daar niet van. Maar verwarrend!
Peaking Lights is not quite hypnagogic pop (de term is
ondertussen ingeburgerd genoeg om ‘m niet meer in cursief te moeten
zetten), te proper om bij de nature drones van Sun Araw te voegen,
maar wel te geflipt om er het label “popmuziek” op te plakken en
moe maar tevreden huiswaarts te keren. ‘936’, het tweede album van
de groep rond zangeres Indra Dunis, geeft op eerste of tweede
gehoor makkelijk invloeden prijs – hetzij stromingen, hetzij
groepen – maar blijft daarna, wanneer je die oppervlakkige
classificatie uit de weg hebt, in het ijle hangen.
Wat nog opvalt, is hoe spaarzaam de arrangementen op ‘936’
klinken. Waar veel groepen uit deze scène de neiging hebben platen
vol te stoppen met desoriënterende effecten (al dan niet om een
gebrek aan song te verdoezelen), is de muziek van Peaking Lights
erg naakt. Drum- en baslijnen liggen er vingerdik op, maar
de kleinere versieringen zijn spaarzaam en mooi geplaatst. ‘936’ is
geen plaat van extremen: er is geen voortdurend spel van aantrekken
en afstoten zoals je dat in verwante groepen als Sex Worker wel
aantreft. Peaking Lights is voor haar genre ook opvallend
verteerbaar. Alhoewel.
Vergelijk het nog het best met Stereolab, een groep
die óók psychedelisch experiment en basgevoelige dub samensmeedde
tot iets wat lijkt op popmuziek; hoewel muzikale avontuurlijkheid
en drang naar vernieuwing centraal staan, blijft het relatief
zonnige muziek, of toch muziek die nergens op je gemoed drukt.
Begrijp me niet verkeerd: Peaking Lights blijft bevreemdend
trippy muziek maken, met nummers die haast als
hallucinogene middelen lijken te werken, maar het is een vrolijke
trip, niet één waarin je verdwaalt in het donkerste van je ziel.
Animal
Collective, niet Sun Araw.
Vrolijk of niet, ‘936’ liet ons wel ietwat verdwaasd achter:
Peaking Lights maakt unieke muziek, muziek die je niet elke dag
tegenkomt, maar kruipt (tot nu toe, pakweg tien luisterbeurten ver)
slechts gedeeltelijk onder de huid. Soms kunnen zich tijdens de
lange nummers (acht minuten enzovoort, you know)
vermoeidheidssymptomen manifesteren, al zijn wij wél met weinig of
geen moeite aan die tien luisterbeurten geraakt. Er zit dus wel
degelijk iets in de muziek dat fascineert, dat boeit en dat
schreeuwt om aandacht. Alleen zijn wij er precies nog
niet. Toch nog niet helemáál.
Vraag het ons binnen een paar maanden nog eens; misschien is
Peaking Lights tegen dan uitgegroeid tot een hoogtepunt van ons
muziekjaar. Voorlopig blijft ‘936’ echter een misschien
vrijblijvende, maar alleszins boeiende, psychedelische en aparte
scheut poppy dub voor koude nachten en bange dagen. En dat vinden
wij – in afwachting van die muzikale coup de foudre –
allang goed.
