“Pak min tet’n, pak min tet’n, ‘k ben zo geil, ram’n drin’, ram’n drin”, het was ooit een hilarische rant van Alex Agnew in zijn stand-upshow Ka-Boom! over Barbara Gandolfi, het leeghoofdige luxepoppetje en huidige speeltje van de bejaarde acteur Jean-Paul Belmondo. En erin rammen, da’s precies wat Agnews band Diablo Blvd doet met de nieuwe plaat Builders Of Empires. De tetten moet u er wel zelf bij verzinnen.
U zult het tot vervelens toe in elke recensie moeten lezen: ook op de opvolger van The Greater God, het al even potent getitelde Builders Of Empires, bulkt van de referenties aan powerbands als Danzig, The Cult, Black Label Society, Guns N’ Roses en een onsje Alice In Chains. En het moet gezegd: muziek die uitpakt met dat slag invloeden is krachtiger en deugddoender dan een proteïneshake na een heftig potje benchpressen.
”Between the hammer and the Holy Cross / You’ll land / On the backs of the broken / We stand” zongen we in gedachten en mijmerend over botsende beschavingen (jep, weer even die dekselse Samuel Huntington doorgebladerd) in het metrostel tussen Bockstael en De Brouckère. ”Endlessly / This parade of violence / Builders of empires / We will never fade away”, loeiden we met opgetrokken bovenlip tijdens een nachtelijke motorrit door het Meetjesland. En ”Is there no more to you / Is this all you can do / All I can see is sad loneliness / Truth makes your black heart bleed” joelden we met een vuist in het ijle toen we op de R4 voorbij het Oost-Vlaamse oord E. scheurden waar een ex-lief nog steeds verwijlt dat ons ooit harteloos de bons gaf. U begrijpt, de meezingbaarheid van de refreinen is een gigantische troef, maar ook het immense speelplezier biggelt van de plaat.
Frontman Agnew kan met een stel uitmuntende muzikanten zijn doorvoelde liefde voor rechttoe rechtaan rock uitleven en zijn vaak theatrale zangstijl is een eerbetoon aan helden en grote mijnheren als Ian Astbury en Glenn Danzig. Zangtechnisch zit niet alles altijd even snor, maar de stem van de brulboei past bij dit soort baldadige maar toch melodieuze metal als een linkse bobo op een bakfiets.
Aan dynamiek en gespeelde dreiging geen gebrek op dit album vol clever opgebouwde songs waarvan een epische kracht uitgaat. Er wordt met metalclicheetjes gemorst, er wordt lustig gewowowooowd en geyeahyeahyeat, u krijgt een slaatje van stompende baslijnen, driftige drums, orkaanachtige uitbarstingen en naar de kuiten happende gitaren waaruit ‘Kijk Slash, zonder handen’-riffs geperst worden. Kortom: textbook stuff. En als er dan toch kritiek moet worden aangestipt: “Conquer All”, een prima voortjakkerende Velvet Revolverachtige song, wordt veel te vroeg de nek omgewrongen en “Communion” (het kneusje van de klas) en rode lantaarn “The Fallen” (ietsje te zoutloos) pakken niet echt in.
Schoonheidsprijzen vallen er met dit album niet te winnen. Een band zonder een Grote Boodschap voor de wereld (Gelukkig maar, bij ons roept Grote Boodschap enkel gedachten aan de plee op) maar met spierballenmuziek en lekkere macholyrics waarbij je denkt ”it’s time to separate the men from the boys”. Wat kan daar op tegen zijn? Diablo Blvd, live steeds een fenomeen, is zo’n rockband die geenszins de wereld met verstomming zal slaan, die zich naar alle waarschijnlijkheid nooit op enige stijlbreuk zal laten betrappen maar die, al maken de metalheads nog tien platen, nimmer slecht werk zal afleveren. Een band waarop je dus onmogelijk kwaad kan zijn.
Builders Of Empires is een ventenplaat: de ideale schijf om met uw maten (de vrouwen zijn op weekend naar Barcelona om er de shopadresjes van de Flair aan te doen of zijn — de onzekere trutten — op driedaagse cursus ’mindfulness’) uw zomerse barbecue op te luisteren. En indien u het album toch niet weet te smaken, leest u vooral rustig verder in uw Bourdieu of Leonard Nolens; we blijven even goede vrienden. De rest zet Builders Of Empires op en denkt nu even met ons mee: tetten, tetten, tetten.
