De controverse blijft Crystal Castles achtervolgen. Kwam het electroduo Ethan Kath & Alicia Glass ten tijde van het debuut Crystal Castles meermaals onder vuur te liggen vanwege (vermeend) plagiaat, dan kent zijn opvolger Crystal Castles zijn eigen problemen. Door een internetlek zag de band zich genoodzaakt het album digitaal al op 24 april uit te brengen terwijl de fysieke release voor juni gepland bleef.
Het blijft een vreemde keuze om de twee releases zo ver uit elkaar te leggen of in afwachting van de fysieke release het album niet gewoon te streamen zoals meerdere andere bands doen (op de myspace-pagina zijn overigens enkel korte stukjes te horen), vooral voor een band die zo graag flirt met een punkimago en DIY-symboliek. Maar zoals alle heisa rond de eerste plaat al uitwees, neemt Crystal Castles wel graag de rol van agent provocateur op zich, maar blijft achter het sjofele uiterlijk wel degelijk het hart van een popband kloppen.
Per slot van rekening waren de songs op Crystal Castles ook niets anders dan alleraardigste popnummers die gehuld gingen in een stekelige jas van occasioneel geschreeuw en overstuurde geluidjes. Met Crystal Castles (II) is het niet anders, met dien verstande dat het popgevoel minder verholen aan de man gebracht wordt en de sound nu ook niet te veel mensen tegen het hoofd behoort te stoten. Een treffend voorbeeld daarvan vormt "Celestica", een naar trance neigend nummer waarin Alices stem zacht en dromerig klinkt.
Ook "Suffocation" en "Vietnam" blinken niet in agressie uit, maar vooral bij het tweede nummer is de koerswijziging in geluid opvallend te noemen. De goedkope, op gameconsoles gebaseerde klanken zijn vervangen door een vlottere mix van ambient, trance en jaren tachtig en negentig electro. Dit wordt zelfs nog duidelijker in songs als "Violent Dreams" (inclusief de bij EBM-geleende zware keyboardstukken), de hardcore pastiche "Baptism" en het als New Romantics op steroïden klinkende "Not In Love", waardoor de enkele poging om toch nog hard en gedurfd te klinken ("Doe Deer") vooral een zwaktebod wordt.
Hoewel het Crystal Castles (II) op zich niet aan aardige songs ontbeert, is dit meteen ook de zwakte van de plaat. Tussen de nummers zit geen enkele song die de spankracht van "Alice Practice", "Crimewave" of "Vanished" benadert. Bovendien wist het debuut ook los van die singles nog voldoende geloofsbrieven voor te leggen, waar de plaat ditmaal ongemerkt voorbij kabbelt. De generische electro op Crystal Castles (II) kan een paar nummers lang de aandacht bij de les houden, maar gaat daarna genadeloos in de achtergrond op.
Het vat met originele ideeën was duidelijk op toen het electroduo besloot zijn tweede album meteen ook titelloos te laten. Geen erg, ware het niet dat ze ook al voor de songs zelf grondig van de bodem geschraapt hebben. Een slecht album is Crystal Castles (II) niet geworden, maar het is ook geen Crystal Castles. Of zou er dan toch iets van aan zijn dat het succes van het debuut in de eerste plaats te danken was aan het geplagieerde materiaal en morsige geluid?
