Ooit werden ze baanbrekend en toonaangevend genoemd, al was dat veeleer te danken aan hun flair voor controverse en marketing, nu krijgen ze de milde kritiek dat ze zich te veel laten leiden door een bestaand genre. Maar net zoals de 8-bit voor de komst van Crystal Castles een undergroundfenomeen was, zal ook de voor de nieuwe plaat geleende Witch House-stempel nu pas het genre breder bekend maken.
Toegegeven met Balam Acab, oOoOO , Salem en vooral Holy Other waren er al producers/bands opgedoken die het genre enige faam gaven maar het is een groep als Crystal Castles die dankzij zijn neus voor goede hooks, melodieën en popgevoeligheid het verschil zal maken. Crystal Castles weet, en bewees op de twee vorige platen al, perfect welke stijlkenmerken van een genre meegenomen kunnen worden en hoe deze toegepast dienen te worden op een song voor het grote publiek om deze te verrassen zonder af te stoten. Het is een balanceren op een slappe koord die ook op de alweer titelloze derde plaat, ook gekend als (III), fenomenaal wordt uitgevoerd.
Nu de aanvankelijke teleurstelling rond (II) plaatsgemaakt heeft voor een genuanceerder en positievere blik, mag met een gerust hart gesteld worden dat Crystal Castles zichzelf duidelijk een niche heeft uitgebeiteld waarbinnen in de eerste plaats subtiele klankverschuivingen en geluidstoetsen het verschil tussen de albums maken. De zwaar in effecten gedrenkte stem van Alice Glass en de op pulserende beats van Ethan Kath blijven de hoofdmoot vormen waarbij de repetitieve keyboardklanken naargelang de plaat meer een 8-bits, trance dan wel witch house-sausje over zich gegoten krijgen.
”Plague” zet meteen de toon door wat op (II) nog als een moeizaam huwelijk tussen trance en 8-bit klink, meteen scherp te stellen en er bovendien de onaardse sfeer van witch house aan toe te voegen. Het nummer is bovendien nog maar de aanzet tot meer fraais zoals het daaropvolgende “Kerosene” aantoont, de song zet bovendien alle verwachtingen een neus door niet voor een spookachtig geluid te kiezen en zijn ingetogenheid volledig aan zijn opbouw en melodielijn te koppelen. Met het sp(r)ookjesachtige “Wrath Of God” laat de groep horen dat een genre overnemen niet meer dan een klein element van de song behoort te zijn, een wijze les die in het dromerige “Affection” bevestigd wordt.
Nog meer fraais valt te rapen met het ingetogen “Pale Flesh” waarin Glass ondanks de effecten toch oprechte emoties weet te leggen waarna “Sad Eyes” iedereen op het verkeerde been zet door rauwe, pompende trance en pure emotie aan elkaar te koppelen. Het snoeiharde, stotterende “Insulin” buiten beschouwing gelaten, kan III)) duidelijk als de meest ingetogen en genuanceerde plaat van Crystal Castle beschouwd worden. Waar op de eerste twee albums nog een schreeuwerige woede primeerde, is een meer ingehouden en genuanceerde verontwaardiging in de plaats gekomen. Naast de vermelde songs mag ook “Transgender” als een hoogtepunt onder hoogtepunten gerekend worden dankzij een opnieuw ijle en berustende aanpak van Glass en Kath.
Merkwaardig genoeg valt de vrolijke noot in ”Violent Youth” hierna niet uit de boot en weet het door in zijn laatste minuut het roer om te gooien zelfs moeiteloos aan te sluiten bij het stotterende trancepareltje “Telepath”. De melodisch-ritmisch vreemde eend in de bijt komt als een welkome afwisseling die de sfeer van de plaat net niet breekt. Uiteraard kan niet voorbij gegaan worden aan het afsluitende en ronduit magistrale “Child I Will Hurt You” maar vooraleer aan dit absolute hoogtepunt in het oeuvre aandacht besteed kan worden, dient eerst “Mercenary” in de bloemetjes gezet te worden. De duistere ondertonen van de song vormen de perfecte aanloop tot de melancholische terugblik waarmee het album afgesloten wordt.
Controverse (zie bijvoorbeeld de hoes) is en blijft een woord dat rond Crystal Castles hangt als de mantel van Sint-Maarten rond de als bedelaar vermomde Christus, maar het zou de groep onrecht aandoen hen hiertoe te herleiden. Ooit wist de groep zich inderdaad door al dan niet terechte beschuldigingen in de aandacht te werken, maar het is dankzij albums als zijn debuut en in het bijzonder deze dat hij ook bijblijft. (III) behoort niet alleen tot een van de beste electroplaten van het jaar, maar tot de beste platen tout court.
