Wichita,
2009
V2
“Fuufuuuufufufufuuuufu,” maar dan door de lippen gefloten. ‘Young
Folks’ van het Zweedse trio Peter Morén, Bjorn Yitting en John
Eriksson zal de geschiedenis ingaan als dat fluitje dat iedereen
zelfs tijdens de slaap nog door de lippen voelde glippen, en dat
Peter Bjorn and John in een
klap wereldberoemd maakte. Wereldberoemd en ongetwijfeld rijk, want
‘Young Folks’ werd intussen aangerukt in alle denkbare media: van
televisieprogramma’s over commercials tot computerspelletjes.
Maar dat was 2006, een jaar dat met een tussenpauze van drie jaar
besloot om z’n laatste cijfertje om te draaien zodat 2006 plots
2009 werd. Drie jaar bleef het akelig stil rond het trio, hun
digitale/LP-release ‘Seaside Rock’ niet meegerekend, net zoals het
de jaren voor ‘Young Folks’ ook stil was geweest rond Peter Bjorn
and John.
Om met de deur in huis te vallen: ‘Living Thing’ bevat géén nieuwe
monsterhit. Ook in radioland zal het dus ongetwijfeld stil blijven
rond de drie Zweden. Waarmee we uiteraard niet gezegd willen hebben
dat bands, voor wie geen radiocarrière is weggelegd is, geen recht
van bestaan hebben. Het zou anders een wel heéél triestige wereld
worden.
Net zoals hun naam groots is in zijn simpelheid (het vroeg niet
veel denkwerk om tot ‘Peter Bjorn and John’ te komen), is ook hun
nieuwe plaat poppy in simplicity.
Een drumcomputer, hier en daar een piano die best ook wel door een
computer geproduceerd kan worden, stemspielerei, af en toe
een bongo en een snuifje gitaar, meer heeft een mens niet nodig om
een plaatje bij elkaar te schrijven. Hoewel, ook inspiratie is best
meegenomen om hier een wereldplaat mee te maken, en daar ontbreekt
het Peter, Bjorn en John wel wat aan.
‘The Feeling’ is een frivool zomernummertje dat meteen uitnodigt
tot wat spastisch handgeklap en zeker ruimte geeft voor het nodige
– al dan niet in dronkenschap – gekweel van de niet al te moeilijke
tekst. Dat niet altijd even toonvast zijn is een probleem dat wel
vaker opduikt op deze plaat. Vooral op ‘I Want You’ is het een
storende factor. De zanglijn lijkt geschreven voor een heel ander
nummer, en overstemt dat wat een song voor een warme zomernacht
gevuld met sterretjes had kunnen zijn. Laten we wel wezen: voor
iemand die op deze manier onder een balkon ‘I want you’ staat te
kelen, mag zich ongetwijfeld verwachten aan een emmer koud
water.
‘It Don’t Move Me’ en ‘Lay it Down’ zijn veruit de beste nummers
van de plaat. Ze laten toe verder te luisteren dan de nadrukkelijk
simpele melodieën, die overgoten zijn met een saus van uit de toon
vallende zangstemmen en echt klinken als afgewerkte, dansbare en
leuke songs. Niet in het minst omdat ‘Lay it Down’ begint als een
makkelijke meezinger:‘Hey, shut the fuck up boy, you’re
starting to piss me off’.
‘Just the Past’ is dan weer een ontieglijk saai nummer, dat niet
boven al de simpelheid uitraakt. De drumcomputer en het feeërieke
gezang zijn net iets te licht om echt te kunnen spreken van een
liedje, verder dan de term soundscape komen we niet. Ook
‘Nothing to Worry About’ gaat aardig mee in deze trend.
Helaas staan er op de plaat te veel van dit soort nummers, die na
enkele luisterbeurten slechts aan een kapstokje van
drumcomputertonen ophangen. Gelukkig zijn Peter Bjorn and John zo
slim geweest om hun leuke nummers goed over de plaat te
verspreiden. Toch zullen ze in alle stilte en rust, waar ze met
deze plaat niet ver van af zijn, eens moeten nadenken over de
minimalistische weg die ze zijn ingeslagen. De wereld verwacht
eerder een makkelijk fluitje met een arsenaal aan instrumenten
eronder, dan een makkelijk deuntje met daarover een tekstje dat een
kind kan zingen terwijl het de was doet.
Peter Bjorn and John spelen op 12 juli 2009 op Les Ardentes in
Luik
www.myspace.com/peterbjornandjohn
