XL

Het leven van een recensent gaat niet over rozen. U leest de
artikels van Tom De Moor en ziet hem als een beminnelijk man, als
een ideale schoonzoon of als een genadeloze beul. Al deze facetten
behoren mij toe, maar mijn geest heeft ook weke plekken, die leiden
tot momenten waarop ik mijn positie als smaakgoeroe aan de kant
schuif en de zonde de smaak laat overtreffen. Een bekentenis kan
niet uitblijven: ik kan u niet wekelijks stijlvol onder ogen
blijven komen als u mijn schaduwzijde niet kent.

Ik leerde Merrill kennen in het laatste jaar van het vorige
millennium. Ze sprak me aan onder de codenaam Peaches. Danig getalenteerd kwam
ze niet over, maar het vlees is zwak en wat moet een mens dan doen?
Fuck the pain away! “Van haar hoor ik nooit nog wat,”
vertelde ik mijn collega’s. Toch kruisten onze paden elkaar nog
twee maal de daaropvolgende jaren. Het waren steeds schone, doch
weinig memorabele tijden. Ik bekeek het als jeugdzonden, ook al was
de laatste absoluut nog niet zo lang geleden.

Mijn kritische mederecensenten hielden hun hart vast toen ze
hoorden dat ik haar vanavond een vierde keer zou terugzien. Ik
stelde hen nog gerust door te zeggen dat ik er ondertussen wel
boven stond en ja, in het begin is dat ook zo. Ze maakt haar entree
(‘Serpentine’) als haar afstandelijke, grofgebekte zelve: “I
don’t give a fuck if you call me, I don’t give a fuck if you maul
me”. Meisje, na alles wat wij meegemaakt hebben, werken deze
trucs niet meer. Ze stapt op mij af en herinnert me aan ons
verleden (‘Trick or Treat’): “Never go to bed without a piece
of raw meat“. Miljaarde, waarom klinkt dat opnieuw zo
verleidelijk? Maar neen, ik moét weerstaan! Ze kan niet dezelfde
kaart blijven trekken, een vierde keer zou teveel van het goede
zijn!

Ze stelt voor om een club binnen te gaan en tot mijn grote
verbazing kiest ze niet voor minimalistische, goedkope
synths of grove gitaren, maar voor cool cats als
Soulwax, Simian Mobile Disco en Digitalism. Toegegeven: ik ben
geïntrigeerd, maar ik hou de linkerwenkbrauw onverbiddelijk
gekruld. Ze werpt haar netten uit met ‘Showstopper’, een stomende
floorfiller waarin ik nog steeds die woeste seksualiteit
hoor, zij het op een nieuwe wijze gepresenteerd. Veel
edgier, veel voller, veel intrigerender. Zelfzeker als ze
is, concludeert ze “I’m a stage whore, I command the
floor”. Ik ben geneigd haar te geloven. Vooral als ze doorheen
een hypnotiserende electro-orgie als ‘More’ spartelt.
Onverbiddelijk zuigt ze mijn aandacht haar richting uit. Ik ben
verloren!

Of toch niet? Ze laat een steek vallen. Ook al heeft ze haar
alternatief verantwoorde vriendinnetje Shunda K (Yo Majesty) bij
zich, met een muf R’n’B-derivaatje als ‘Billionaire’ krijg je me
nooit op kookpunt. Daarmee kan je het beter in de Carré gaan
proberen. Ik voel me opnieuw op mijn gemak, hier kan ik zonder
problemen aan weerstaan. Totdat ze… met een hoog stemmetje ‘I
Feel Cream’ begint te zingen. Ze weet dat ik wel eens van een
trip down memory lane richting nineties hou,
vooral als die op zo’n frisse manier ondernomen wordt.

De blunder van daarnet is vergeten. Ze spreekt me opnieuw aan,
daagt me uit, rapt een stukje (‘Mommy Complex) maar vergeet niet
ook trouw te blijven aan de dansvloer door tussendoor nog enkele
vuile electrolikken te geven. Het is overduidelijk Peaches, maar ze
klinkt zo fris, alsof ik haar voor een tweede keer ontdek. Ze
vraagt de DJ een loggere melodie te draaien (‘Mud’) en we schurken
tegen elkaar aan. De beats petsen tegen me aan als zweepslagen. Ik
aanroep alle heilige maagden uit mijn Facebook om dit kolkende
interludium sereen te overleven, maar mijn bruisende bloed kruipt
waar het niet gaan kan. Ik breek! Ze legt haar armen om me heen en
besluit van Joan Jettje te geven (‘Talk To Me’). Ze lokt me in haar
netten en zorgt ervoor dat ik me specialer voel dan ooit.
“There’s no wall for you to hide behind“: ik ben was in
haar handen en dat weet ze goed genoeg.

Wat volgt, kan ik hier niet neerpennen. Ondanks bovenstaande
woorden blijf ik een gentleman. Misschien valt het nog het best
samen te vatten in de viscerale beat van ‘Relax’, een melodie die
met vijftig vingers tegelijkertijd naar je onderbuik grijpt. Bij
het ontwaken schrik ik meer dan ooit. Even laat ze me haar
gevoelige kant zien. Als een geile sirene zingt ze me het Georgio
Moroder-adagio ‘Lose You’ toe. Ik vergeet de aantastingen der
smaakpapillen, de bebaarde foto’s en de publieke opinie. Ik val als
een blok voor haar en ik ben er trots op!

Peaches speelt op 22 augustus 2009 ten dans op
Pukkelpop.

www.peachesrocks.com
www.myspace.com/peaches