Fortuna Pop, 2009
Shoegaze. Mannen en vrouwen die in de vorige eeuw meer interesse
hadden voor de effectenpedaaltjes aan hun voeten dan voor de
gezondheid van de trommelvliezen van hun publiek. The Pains Of
Being Pure At Heart krijgen overal diezelfde stempel op hun
paspoort. Als het in een hokje steken van een band eenmaal gebeurd
is door een recensent, blogger, label of de band zelf volgt de rest
van de wereld blindelings. En ondertussen komt de onstuitbare
hypemachine op gang die de boodschap verspreidt.
Maar is dit viertal uit New York te bestempelen als de erfgenamen
van Kevin Shieds of de gebroeders Reid? Wel om de vergelijking heel
zwart-wit te stellen: The Pains Of Being Pure At Heart verhoudt
zich tot shoegaze zoals ‘Moa Ven Toh!’ van Will Tura tot ‘Fear Of A
Black Planet’ van Public Enemy, zoals Blink 182 tot de punk van
CBGB’s: er zijn gelijkenissen maar het is toch niet dat. Net zoals
de parlando van Will Tura vergelijkingspunten heeft met rap heeft
The Pains Of Being Pure At Heart ook vergelijkingspunten met
shoegaze: er mag al eens wat distortion op de gitaar zitten en de
stemmen zitten met flink wat echo in het geheel gemixt. Maar met de
destructieve geluidsorkanen van The Jesus & Mary Chain of de
sonische gitaarstormen van My Bloody Valentine heeft dat dan weer
weinig te maken. Nu, dat zijn beide iconische namen waar moeilijk
tegen op te tornen valt, en daarom worden er op het net onder
recensenten, naast steekhoudende referenties als The Field Mice,
bijna een wedstrijd gehouden bij het opsommen van zo goed als
vergeten epigonen. Het lijkt ook haast wel dat door de cleane
gitaren van de post-punkhype en de gladde indiepop men vergeten is
hoe vervormde gitaarklanken klinken en men er niet in slaagt om ze
te duiden.
Dit debuut ‘The Pains Of Being Pure At Heart’ is dus vooral een
braaf, popgevoelig rockplaatje. Soms zit er aan de songs een randje
door wat gitaar met geluidseffecten op, zoals in opener ‘Contender’
en ‘Come Saturday’; met een aanstekelijk koortje in het refrein ook
meteen de fijnste song op het album maar een echt vernietigende
uppercut valt hier niet te incasseren. De stem en de dromerige,
maar ongeïnteresseerde manier van zingen van frontman Kip Berman
roept zo de vergelijking op met Stuart Murdoch (Belle &
Sebastian). Ook in de lyrics is deze vergelijking door te trekken
en beogen ze dezelfde mix van schuld, onschuld en naïviteit, wat
helaas vaak geforceerd lijkt en net iets te onvolwassen
overkomt.
Het door een post-punk baslijn voortgedreven ‘Young Adult Friction’
is het genre van catchy indie popsong dat het prefect doet op een
MySpace. In ‘The Tenure Ich’ weerklinkt dan weer de gitaar van
Johnny Marr terwijl Kip Berman zich het drama van de Mozzer
aanmeet. Zelfs de vlotte kitchpop a la A-Ha wordt even aangeraakt
in het best leuke ‘A Teenager In Love’.
‘Everything With You’, ‘Hey Paul’, een ietwat halfslachtige poging
tot een punksong en het te drammerige ‘Gentle Sons’ zijn de missers
en met drie nummers op een totaal van tien op een plaatje dat
slecht 34 minuten duurt, is dat ook meteen veel.
The Pains Of Being Pure At Heart brengt een aantal aangename
popsongs, maar net dat beetje magie ontbreekt om het een echt
fantastische popplaat te noemen. De nummers zijn te licht, te
vluchtig en net niet spannend genoeg. Maar zijn dat dan weer niet
eigenlijk bij uitstek de kenmerken van popmuziek?
www.thepainsofbeingpureatheart.com
www.myspace.com/thepainsofbeingpureatheart
The Pains Of Being Pure At Heart spelen op 25 mei in Trix
(Antwerpen).
