Het gaat vliegensvlug in muziekland. Voor je het goed en wel beseft, ben je alweer oud nieuws en is je opvolger aan het warmlopen. Zo staat de New Yorkse Santogold al wekenlang in de startblokken om de plaats van de slinkse straatprinses M.I.A in te nemen. Konichiwa, bitches!
“Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, wij hebben ongelofelijke haast.” De snelheid waarmee nieuwe artiesten vandaag aan de lopende band worden aangebracht, is ongezien. Ieder zichzelf respecterend blog of magazine snort met de regelmaat van de klok een nieuwe superband op. Voor de artiest komt het erop aan om vanaf dat moment zo snel mogelijk een volledig album klaar te hebben. Zoniet, mis je de boot, zoals Lady Sovereign vorig jaar nog overkwam en Uffie dit jaar hopelijk niet zal overkomen. Santogolds timing is echter perfect. "The future of music, today", blokletterde het Amerikaanse blad Rolling Stone eind vorig jaar. De single met dubbele a-kant “Creator/ L.E.S. Artistes” was toen het enige wapenfeit van de zangeres. Amper zes maanden later ligt haar eerste album in de rekken.
We willen zeker niet gezegd hebben dat Santogold een slechte plaat is, integendeel. Wel dat er een nog betere ingezeten had, als de kip met de gouden eieren iets later geslacht was. Je hoort dat het vooral een kwestie was van de gepaste mensen (Spank Rock, Switch, Freq Nasty en Diplo) te zoeken en op het juiste moment toe te slaan. Nu blijven we achter met de vraag wie Santi White echt is? Wellicht meer dan louter een M.I.A.-epigoon, want van de Sri Lankaanse Tamiltijger worden wel de producers en de kleurrijke klederdracht gejat, maar op Santogold horen we evengoed invloeden uit rock, new wave, booty bass, synthipop en dub voorbijwaaien.
Opener “L.E.S. Artistes” doet vooral aan de lesbische lebberkontjes Tegan & Sarah denken terwijl “You’ll Find A Way” de grenzen van de poppy pretpunk opzoekt. Pas vanaf “Creator”, het vijfde nummer, begrijpen we de M.I.A.-referentie: een brutale Santogold bijt van zich af (“You should heed the warning, get a bodyguard!”), begeleid door hondsdolle blieps, overspannen synths en bezopen baslijnen. Een wereld van verschil met het onschuldige “Lights Out”, dat een aanstekelijk refrein combineert met dromerige Cocteau Twins-zanglijnen.
Er staan een pak voortreffelijke popnummers op Santogold, al is het niet al goud wat blinkt. Zo hadden de producers de hoge tonen van “My Superman” beter naar pakweg Alison Goldfrapp doorgeschoven. Hier knelt het schoentje; want hoe straf de plaat ook klinkt, we horen vooral een sterk productieteam dat de meest modieuze geluiden uit zijn sampler tovert. Waar Santi White zelf voor staat, daar hebben we aan het eind van de rit nog steeds het gissen naar.
Santogold belichaamt het geluid van vandaag. Volledig op maat gemaakt, is dit schijfje hipper dan comazuipen, man bags, iPhones en tektonic-dansen samen. Catch the buzz! De keerzijde van de medaille wil dat de plaat een eigen persoonlijkheid mist. Talent moet zich immers kunnen ontwikkelen. We hopen dat Santogold de kans krijgt om te laten horen waar ze echt voor staat alvorens er een nieuwe “future of music” gesignaleerd wordt.
Santogold stelt haar debuutalbum op 21 mei voor in Trix, Antwerpen.
