Zolang samenspelen dat je mekaar perfect aanvoelt, en dan naar huis gaan met je bandlid: het moet Alan Sparhawk de keel hebben uitgehangen. Retribution Gospel Choir lijkt dan ook de ideale manier om die routine eens te doorbreken.
Dat Sparhawk het sobere geluid van zijn voltijdse band Low wel eens achterwege wil laten, is na ondertussen al 15 jaar meer dan begrijpelijk. Dat was de laatste paar platen ook goed te horen: nummers als "Monkey" en "Canada" waren in vergelijking met hun andere nummers haast orkanen van geluid tegenover de anders zo zachte zomerbriesjes. En nu is er dus Retribution Gospel Choir, schijnbaar een compensatie voor het gebrek aan distortion en een potig rockgeluid. Dat wordt in ieder geval op de debuutplaat van deze nieuwe groep, met Eric Pollard en Matt Livingston als strakke ritmesectie, ruimschoots gecompenseerd.
Retribution Gospel Choir start veelbelovend: "They Knew You Well" behoudt de broosheid die Sparhawks nummers onmiddellijk herkenbaar maken, maar de dreiging is veel directer en dichterbij. Het nummer is aangenaam en onbehagelijk tegelijk, met de briesende gitaren die de kop opsteken en dan weer even snel wegduiken in de fluisterstukjes, alvorens een laatste keer op de luisteraar in te hakken. De climax krijgen we pas echt in het zorgvuldig opgebouwde "Take Your Time", een wanhopige klaagzang die met zijn stonerrockritmes en -gitaren steeds zwaarder wordt tot Sparhawk een verschroeiende solo inzet en de groep meesleurt in zijn eigen vernieling. Een gierend "Breaker" uit Lows jongste album, Drums And Guns, krijgt de ondankbare taak om als volgend nummer te figureren, maar zelfs in dit nieuwe jasje bewijst deze song nog maar eens hoe sterk het is. Ook "Somebody’s Someone" en het haast theatraal opbouwende "Destroyer" maken indruk.
Sparhawk blijft echter een aanhanger van het minimalisme: de boodschap wordt zo snel mogelijk overgeleverd zonder te veel franjes, waardoor een nummer zelden de drieminutengrens haalt en zich aan de popstructuur van strofes en refreinen houdt. Ook de melodie blijft even belangrijk, waardoor het verschil met Low vooral in volume valt uit te drukken. Want staat de eerste helft van de plaat vooral in het teken van minimale stonerrock, dan krijgt men in de tweede helft met "For Her Blood", "What She Turned Into" en "Easy Prey" vooral mooie popnummers met kleine weerhaakjes voorgeschoteld, iets waarin Sparhawk al jaren uitblinkt. Vooral afsluiter "Easy Prey" is met zijn geweldige riff en memorabel refrein een hoogvlieger, net als "For Her Blood", dat perfect uit de twee verschillende gezichten van Retribution Gospel Choir citeert.
Toch misten we iets bij het beluisteren van de plaat. Sommige nummers blijven, hoe hard ze het ook proberen, niet echt hangen. En er zijn ook een paar mindere songs te bespeuren: wanneer het frêle en ietwat zwakke "Holes In Our Heads" de kop opsteekt, valt de groep even door de mand, waarna het scheurende einde net niet de meubels kan redden. Ook het opgewekte niemendalletje "What She Turned Into" valt best te pruimen, maar weegt toch iets te licht. En "Kids" kon ons na meerdere luisterbeurten ook niet boeien, hoe hard het catchy refreintje ook probeert zich een weg door de schedelpan te banen.
Retribution Gospel Choir is een genietbaar plaatje geworden waarin Sparhawk nog maar eens zijn talenten als liedjesschrijver tentoonspreidt zonder echt een diepe indruk na te laten. Maar soms kan een vingeroefening ook best te pruimen zijn.
Retribution Gospel Choir speelt op 23 april in het STUK te Leuven.
