Low is de meest consistente band op aarde en kwam dat even fijntjes illustreren voor een volle en muisstille Trix. Verslag van wat nu al een instant classic van een concert is.
Dat België hun favoriete tourland is. Dat hun kinderen (”min of meer volwassen”) mee zijn op tournee. Dat het geluid in Trix zo perfect de droge en Spartaanse set-up van Low weergeeft. Dat een weliswaar homogeen, maar trouw Duyster-publiek massaal komt opdagen en bijna twee uur lang ingetogen staat te luisteren, om enkel tussen nummers door de band enthousiast aan te moedigen.
Dan weet je – wij, jullie, de band zelf – dat het een avond om in te kaderen wordt. Low kan volledig zichzelf zijn en trekt pas na goed 80 minuten een bescheiden blikje hits open. Op een paar uitzonderingen na zijn alle nummers uit de setlist minder dan tien jaar oud. Het eerste uur wordt de nieuwe plaat ‘HEY WHAT’ integraal gebracht. Mooi om te zien: behalve de TL-lichtshow – een simpel maar efficiënt concept – dat al sinds de vorige tour meegaat, is de backline van Low nog steeds straatmuzikant-proof. Alan Sparhawk kiest bewust voor de worsteling met zijn gitaar en minuscule versterker in plaats van een pedaaltje of sampleknopje in te drukken om dat kenmerkende white noise-geluid van de laatste twee platen ook op het podium te kunnen toveren.
Dat is geen gemis en even vaak slaagt Sparhawk erin om net wél dat te doen wat wellicht ooit een studio-toevalstreffer was tijdens een jamsessie. De Amerikaan – wiens midlife crisis naast lang haar er kennelijk in bestaat om ripped te zijn – komt net zo zachtaardig als energiek over, iets wat bij Low in lang vervlogen tijden van depressie wel eens anders is geweest. Na de full album-set zet het trio – Sparhawk, diens vrouw Mimi Parker en de nieuwe bassiste Liz Draper – doodleuk ”Congregation” in, feilloos gezongen door Parker. Wat iets later ook gezegd kan worden van ”Especially Me”.
Niet bepaald crowd pleasers, maar het zet wel de toon. Low toont zich deze tour volkomen compromisloos en dat landt nagenoeg perfect bij het Trix-publiek. Ooit speelde deze band net hun tragere en stillere nummers als repliek op een praatpubliek. Volgens die logica hadden ze deze keer dus nog wel een paar ”Monkeys” mogen brengen, maar het bleef bij eentje. En vooruit, een verschroeiende versie van hun ‘C’mon’-klassieker ”Nothing but Heart” als verwachte afsluiter. Op het moment zelf denk je misschien – heel misschien – dat het wel iets harder had gemogen als geheel, maar een dag later stap je volledig van die gedachte af. Alleen is dat nog niet het hele verhaal. De set van 100 minuten krijgt elke zaal deze tour voor de kiezen. En dan is de tijd in principe op, tenzij er nog teruggekeerd kan worden voor een encore. Low blijft echter gewoon staan. Niets toegift. Trix wordt beloond met twee prachtige deep cuts.
”Will the Night” is als eerste aan de beurt en lijkt de ingetogenheid van deze Low-set te bevestigen. Dat is buiten ”When I go Deaf” gerekend, die nog harder eindigt dan de bedoelde afsluiter en het Trix-publiek de nacht in stuurt met een gelukzalig gevoel. Low doet dit al bijna 30 jaar en wordt er nog steeds beter in. Geen enkele band die dat kan claimen. Geen enkele band die met zo weinig middelen zoveel mensen stil weet te krijgen. En dan daagt het: Low heeft nog zoveel meer prachtalbums met prachtnummers erop staan. We kunnen alleen maar hopen dat ze dit kunstje komend najaar overdoen, met weer een andere setlist en hopelijk ook dan een publiek dat even goed in vorm is als de band.