Het is niet eerlijk
Amper 55 werd ze, Mimi Parker. Vrouw van Alan Sparhawk, moeder, en de helft van de band Low. Baarmoederkanker werd haar fataal. Het was bekend dat ze ziek was. Tours werden afgezegd recent, vanwege behandeling. En toch komt het nieuws onverwacht. Iedereen hoopte, was ervan overtuigd, dat Parker erdoor zou komen. Zij was altijd de grote trooster geweest voor ons. Hoe kon dat nu en in de toekomst ooit anders zijn?
Parker stond op het podium misschien achteraan, ze was meer dan de gelijke van Sparhawk. Low was een tandem die wat bassisten versleten heeft, maar ze waren samen de kern van de band. De twee waren als samen sinds de middelbare school. Zij en Sparhawk richtte Low op in 1993. Haar minimalistisch spel, haar gebruik van brushes, haar droge meppen op de snare, was bepalend voor de sound van de vooruitstrevende band en van slowcore in het algemeen. “Words” en “Lullaby” staan nog altijd bovenaan de Spotifypagina van de band. Het was háár minuscule drumkit die op The Curtain Hits the Cast uit 1996 stond. In de jaren 90 sloeg Parker niet vaak, maar elke slag was raak.
Maar Parker was veel meer dan de drumster van Low. Zij was het die prachtig zong in de achtergrond van “Sunflower”, van Things We Lost in the Fire (2001). Haar stem kwam net boven de alles verwoestende ruis op het donkere Double Negative (2018) uit. Het zijn twee perfecte platen. Elke decennium bracht Low immers wel een meesterwerk uit. Ze waren één van de sterktehouders van de alternatieve rock. En met hun laatste twee albums waren ze zelfs nog weer een beetje meer gegroeid. Met ministapjes hadden de twee net weer een iets groter publiek bereikt in de voorbije jaren. De liveshows waren niet meer dan indrukwekkend. Weinig bands deden het hen na, en het is een parcours waar je enkel respect voor kan hebben.
Parker was echter niet enkel een begenadigd muzikant. Ze was ook op persoonlijk vlak de rots in de branding voor haar man Sparhawk, die zijn mentaal moeilijke periodes gekend heeft. Deze werden in beeld gebracht in bijvoorbeeld de documentaire You May Need a Murderer uit 2008. In die film toont zich ook de spanning tussen band en familie zijn samen, met twee kinderen. Het was Sparhawk ook die vandaag haar dood aankondigde met “She passed away last night, surrounded by family and love, including yours. Keep her name close and sacred. Share this moment with someone who needs you. Love is indeed the most important thing.”
Parker is er niet meer. Het is niet eerlijk. Sociale media vullen zich met sterktes en boodschappen van troost en liefde, in het buitenland uiteraard maar extra in ons land. De Duyster-gemeenschap is aangeslagen. Low zat in het hart van dat radioprogramma, van die muziek die rustig maar ongedurig is. In 2015 speelde de band op de vijftiende verjaardag van Duyster in Trix. Normaal moest de band deze herfst een dag op Sonic City in Kortrijk cureren. België droeg Low op handen. De sound van de band kon ijskoud zijn, maar de gemeenschap rond Low was zeer warm. Wat de toekomst van de band is, is onduidelijk en nu ook niet relevant. Maar gemist zal Parker worden.
Het is niet eerlijk.
