"Het mes achter de rug van de voedster bleek gewoon een misleidende schaduw, de zee is weer rustig", schreven we na afloop van het eerste optreden van múm sinds het vertrek van kernlid Kristín Anna Valtýsdóttir. Nu de woelige baren van voorganger Summer Make Good zijn gaan liggen, ligt het veld voor de groep open om zichzelf met succes opnieuw uit te vinden..
"We were just smearing the poison ivy", vertelde Gunnar Örn Tynes van múm ons onlangs, wat zoveel betekent als "alles wat in ons opkwam mocht en kon." Zonder ideeën trok de groep naar de vuurtoren aan de IJslandse kust waar ook Summer Make Good werd opgenomen. Wat ze wel wisten: dat het vrijer moest dan die plaat. En zo geschiedde.
Natuurlijk klinkt alles nog steeds honderd procent als múm. "Kan ook niet anders, want wij hebben die gemaakt. We kunnen alleen maar zo’n muziek maken’, aldus Örn Tynes. Maar de hele sfeer rond de groep is veranderd. De nieuwe múm is deels opgenomen in een muziekschooltje en dat hoor je. Over Go Go Smear the Poison Ivy hangt een kinderlijke vreugde die al eens aan de naïeve gekte van CocoRosie doet denken.
Zo dartelt opener "Blessed Brambles" binnen met typisch ratelende sample waarover een melodica een erg herkenbaar wijsje speelt. De vrolijke samenzang laat echter meteen weten dat de schemer heeft plaatsgemaakt voor het helgroene canvas van een alpenwei vol fleurige bloemen. "They Made Frogs Smoke ’Til They Exploded" krijgt zelfs jennend zingende kinderen mee om het zomerse buitengevoel helemaal compleet te maken.
Op Go Go Smell The Poison Ivy staat een kinderlijke benadering centraal. De speelse sliepuit van "Schoolsong Misfortune" is een weggever, maar ook elders klinkt alles alsof kindervingertjes instrumenten met een zekere ontwapenende naïviteit bespelen, zoals de charmante samenzang in "Dancing Behind My Eyelids". Al wordt die in "Marmelade Fires" wel doorbroken door een erg volwassen klinkende strijkersectie.
Dat múm live tegenwoordig uit zeven leden bestaat hoor je dan ook op Go Go Smell The Poison Ivy. Er zijn meer echte instrumenten te horen dan op de voorgangers: de Yann Tiersen-achtige accordeon van "Guilty Rocks", de heldere piano van "Moon Pulls", het trompetje van "Rhubarbidoo"… Op dat laatste lijkt trouwens het volledige instrumentenarsenaal van dat muziekschooltje te horen: belletjes, melodica,…
Afsluiter "Winter (What We Never Were after All)" is een zweverig soundtracknummertje. Abrupt schakelt het over naar een laatste korte outro, een belofte dat er nog meer kon zijn. Het nummer verraadt dan ook de ambities van de groep om ooit een hele film van muziek te voorzien. Het is een idee voor de toekomst, want de groep houdt maar al te graag van zulke uitstapjes, zoals een cv vol hoorspelen en andere bewijst.
Met Go Go Smear The Poison Ivy is múm er in geslaagd zichzelf een nieuwe richting te geven, zonder aan herkenbaarheid in te boeten. Meer nog: nu er een dikke laag stof op all things indietronica ligt, kan deze ietwat meer folky richting alleen maar een succesvolle zet blijken.
múm speelt samen met Seabear op 9 december in het nieuwe Open Circuit-pand ‘Koloniale Waren’, Koningin Astridlaan 85 in Hasselt.
