Bang!, 2007
Wie bij de combinatie van drie vrouwen en een man enkel aan
vunzigheden of de gladde pop van The Corrs denkt, dient dringend
eens naar het debuut van Maskesmachine te luisteren. Het apparaat
van dit Antwerpse kwartet draait niet op batterijen of
elektriciteit, maar op geflipt enthousiasme, gespeelde naïviteit en
een gezonde dosis absurde humor als smeerolie. Tom Pintens zorgde al
voor de productie van hun ep ‘Plaktang’ en nu nam Pascal Deweze
(ex-Metal Molly en Sukilove) de maskes
onder zijn hoede terwijl Mauro Pawlowski
vanuit een kamerhoek goedkeurend toekeek. Het resultaat klinkt als
een door Wim Delvoye en Hugo Matthysen ontworpen machine met een
paar vijzen los: folkliedjes die weggelopen zijn uit het
Peulengaleis of Laïs na een acid-trip. Voor wie zich daarbij niks
kan voorstellen, gooien we er graag nog een paar omschrijvingen van
de maskes zelf tegenaan: ‘Folkhop à la capella. Reefteef punkpop
dansalarm.’ Elke vorm van definitie ten spijt hoeft u echter maar
één ding te onthouden over deze plaat: de prettig gestoorde liedjes
van Maskesmachine zullen ongetwijfeld voor veel gegrinnik en
onnozele danspasjes zorgen in elke living waarin ze
weerklinken.
Opener ‘Yes Nog Zes’ is veel meer een gammele lancering dan een
song. De drie maskes tellen een aantal keer tot zes en met een
sputterende vlam van stervende synths worden we het bizarre heelal
van Maskesmachine in geschoten. Wat volgt is een ruimtereis langs
polyfonische zwarte gaten, veelkleurige kometen en meteoren in de
vorm van roodborstjes of dartele herten. Wie een afkeer heeft van
tekstuele zotternijen of narratief dadaïsme zal ‘Ge Kun Et’
waarschijnlijk na een halve beluistering door het raam keilen, maar
anderen zullen zich wellicht wel vinden in de door de groep zelf
geformuleerde definitie in ‘Maskesmachine’: “Beter dan ne pitta,
schoner dan de Schelde, dichterbij dan uwe GB”.
“Nostalgie, baby you and me, 1, 2, 3, aromatherapie”: de
eerste flarden tekst van ‘Nostalgie’ laten de luisteraar
onmiddellijk aanvoelen dat hij of zij zich niet aan
diepfilosofische bespiegelingen of existentialistische traktaten
moet verwachten. In plaats daarvan spuit Maskesmachine een fontein
van neologismen, klankenassociaties en onomatopeeën de hoogte in.
De Antwerpse zotskappen switchen gretig van gespeeld ernstig in
‘Dancing Deer’ (“Seek the key to your complexity / For Dark is
the suede that mows like a harvest”) tot bewust banaal in
‘Attack Atab’ (“Sport is tof / in de kop / life is love / sport
is tof”). ‘Ge Kun Et’ bulkt van dergelijke frasen waarvoor Joe
Roxy z’n pruik zou afzetten. Op papier klinken de teksten van
Maskesmachine uiteraard erg onnozel en dat zijn ze ook, maar uit de
zoetgevooisde kelen van Barbara Van Hoestenberghe, Eva Van Deuren
en Liesbet Swings klinkt zelfs de grootste onzin aandoenlijk en
onweerstaanbaar.
Wie bij dergelijke lyrics muziek verwacht die enkel uit het hoofd
van een dolgedraaide kleuterleidster met een alcoholprobleem kan
komen, is er echter aan voor de moeite. Maskesmachine pakt namelijk
uit met een veelzijdige sound en ondanks een maalstroom van ideeën
en stijlen klinkt ‘Ge Kun Et’ niet gefragmenteerd of stuurloos.
‘The Sky Is Blue And I Love You’ en ‘Nooit De Moed Opgeven’ zijn
vertederende miniatuurtjes die minder melig klinken dan de titels
doen vermoeden, terwijl ‘Nostalgie’ en ‘T-Shirt’ dan weer de
knotsgekke soundtracks voor een portie silly dancing
zijn.
Het mooiste liedje op ‘Ge Kun Et’ is echter ‘Dancing Deer’. Als
prinsessen op hun witte ros rijden de maskes naar het kasteel van
Joanna Newsom
en bij het horen van deze symfonische, sprookjesachtige folk laat
deze zonder aarzelen de loopbrug zakken. Met ‘Ons Danske’ doet deze
muziekgeworden teletijdmachine ons dan weer in het Berlijn van
Ellen Allien
belanden met donkere synths, bleeps en bevreemdende
percussie.
Maskesmachine koppelt de speelse gekte van Animal Collective aan
de tekstuele absurditeiten van Het Peulengaleis. Dit kwartet lijkt
wel over elk onderwerp een nummer in elkaar te kunnen knutselen:
van de snijtanden van Jelle Cleymans tot het beperkte arsenaal aan
gelaatsuitdrukkingen van Herman van Rompuy. ‘Ge Kun Et’ zal zeker
niet iedereen aanspreken, maar wie niet vies van frisse humor met
een verrassende muzikale begeleiding, dient deze plaat zeker een
kans te geven. “Relief, when you need it / you deserve it / we
will serve it”: zo is dat maar net!
Official site
MySpace
