Mathijs Bertel toont zich meer en meer Mensch dan Maschine. De grillige elektronica van de eerste twee platen van zijn geesteskind Ansatz der Maschine zwermt nog altijd door de sound van de Kortrijkzaan, maar staat meer dan ooit ten dienste van de song. Het resultaat zijn 10 elektro-akoestische koortsdromen die ambachtelijk en zinnenprikkelend tegelijk klinken.
Die evolutie was eigenlijk al langer aan de gang. Op de vorige Ansatz-plaat Heat hielden de laptop en organische instrumenten elkaar al meer in evenwicht dan vroeger en op Tattooed Body Blues slaat dat spanningsveld tussen digitaal en analoog meer gensters dan ooit. Ansatz der Maschine grossiert niet langer in soundscapes, maar in songs. Vergis je echter niet: ook binnen dat strakkere keurslijf schildert Bertel nog altijd gretig met klanken. De geluidsfetisjist en laptopwizard van The Postman Is A Girl is dus niet verdwenen, maar zijn dwarse elektronica en abstracte experimenten voelen zich meer in hun sas binnen de structuur van de popsong. Tattooed Body Blues is een plaat vol prikkelende harmonie en caleidoscopische coherentie.
Zoals op Heat werkt Bertel ook nu weer met verschillende gastvocalisten. En in opener ”Burning Fuel” levert dat meteen vuurwerk op. Nee, u hoort niet de nieuwe single van een herboren Lamb, maar de stem van Nathalie Delcroix (Laïs en Eriksson Delcroix) die zich neervlijt op een dromerig lappendeken van samples, een aanstekelijke drumbeat, ijle synths en … horen we daar nu kwakende kikkers op de achtergrond? Het zegt veel over de aanpak van Ansatz der Maschine anno 2015. Toegankelijker en directer dan ooit, maar toch tjokvol details. Alleen stuiteren die in tegenstelling tot vroeger minder verschillende kanten tegelijk uit.
Dachten we bij ”Burning Fuel” aan Louise Rhodes, dan lijkt Björk haar liefdesperikelen verder te bezweren in het hypnotiserende titelnummer. In werkelijkheid gaat het om de Nederlandse Bloem De Wilde De Ligny die de verleidelijke sirene van dienst is. Big Time Sensuality uit de Lage Landen. In ”Narodnaja” klinkt Inne Eysermans van Amatorski dan weer helemaal als zichzelf. En ook nu is het resultaat een schot in de roos. Warmbloedige indietronica waar ze bij het zieltogende Morr Music een arm en een been veil voor hebben. Van de vocale nummers valt eigenlijk enkel het Styrofoamachtige ”Insomnia” net iets te licht uit.
Gelukkig overtuigt Ansatz der Maschine op deze plaat ook zonder vocals. ”Woolf” komt met z’n treurende cello en zachte percussie aangewaaid uit de Greenhouse Studios van Valgeir Sigurðsson en ook de ijzige ambient van ”Cold” lonkt naar het Hoge Noorden. Maar in een ‘Múm’ van tijd zet Bertel alweer koers naar warmere oorden in ”Sun” en de bijna dansbare afsluiter ”Highlands”. De staalkaart aan stijlen, klankkleuren en invloeden is breder dan ooit bij Ansatz der Maschine, maar tegelijk klinken Bertel en co evenwichtiger dan ooit.
Yep, evenwicht is het ordewoord op Tattooed Body Blues. Tussen song en soundscape, organisch en elektronisch, pop en underground, vocaal en instrumentaal. Ansatz der Maschine klonk dan ook nooit krachtiger en volwassener. Het is het voorlopige culminatiepunt van een artiest die voortdurend zoekt naar nieuwe invloeden en ideeën. We nestelen ons liever dan ooit in het kielzog van Mathijs Bertel.
