Het getuigt van tonnen lef als u het ons vraagt: als tiener uit een lichtjes wereldberoemde band (Múm) stappen en koppig je eigen, hemels mooie ding doen. In het geval van Gyda Valtysdottir was dat haar studie cello hervatten, vier uiterst smaakvolle albums inblikken en een bescheiden tournee vol luisterparels op poten zetten.
Met haar ingetogen, half klassieke composities spreekt de Ijslandse Valtysdottir immers niet bepaald een miljoenenpubliek aan. Dat viel ook te merken aan de magere opkomst in het cultureel centrum van Hasselt. Van lieverlee zette de organisatie het publiek dan maar mee op het podium, wat een tactisch meesterlijke zet bleek. Hadden de afwezigen dan ongelijk? Reken maar van wel. Al van in opener “Rock” zetten de cello spelende Valtysdottir en haar vierkoppige band de puntjes resoluut op de i: bloedmooie zang als een lentefrisse Alpenwei, eenvoudig maar o zo doeltreffend cellospel; in de refreinen ten slotte samenzang met een muzikante die iets horizontaals bespeelde wat klonk als een harp maar eruit zag als een pedal steel. Mooi!
Ook de tweede song van de setlist ging er in als een heerlijke, ovenhete croissant. Valtysdottir zal het wellicht niet graag horen, maar in een onbewaakt moment dacht je aan “Little April Shower” uit de Disney-evergreen Bambi – en ja, dat is een compliment. Ook “Cute Kittens” klonk zo lieflijk als een klaterend bergriviertje en imponeerde door een sirenenzang tussen Valtysdottir en de eerder vermelde harpiste, die voor deze song dwarsfluit speelde. Onze favoriete Ijslandse wist echter ook te imponeren door haar ontwapenende bindteksten. Yep, zo samen op dat podium waren wij toeschouwers allemaal VIP’s en opgelet, bij de volgende song kwam de tekst van niemand minder dan de middeleeuwse componiste/feministe avant la lettre Hildegard Van Bingen. Ook weer van de partij: die dwarsfluit die zo leek weggeplukt uit een sprookje van 1001 nachten.
En ja hoor, er volgde nog meer snoepgoed voor de oren, zowel in de muziek als in het hoogst charmante gebabbel tussenin. Wat dacht u van een Valtysdottir die niet op het woord “wereldpremière” kwam om het publiek diets te maken dat het een mooie primeur geserveerd kreeg? Wat volgde was een song om in te kaderen: hemels hoge, haast hypnotiserende celloklanken speelden een mooi samenspel met de pedal steel harp, een piepklein keyboard van de bassist en een eeuwig zachte drum. En zo ging het concert uiterst stijlvol door: mooie outro hier, sublieme cellosolo daar. Zelfs een vijftien jaar oude song werd vastberaden vanonder het stof gehaald en bevatte een erg knap duel tussen cello en drum.
Pas tegen het einde van dit wondermooie concert praatte Valtysdottir heel even over haar verleden bij Múm; dat ze de groep verlaten had om zich te concentreren op haar cellostudies en daarmee was de kous volledig af, zowel voor haarzelf als voor het publiek. Valtysdottirs muziek staat immers even mooi overeind als pakweg de Eiffeltoren en gaat heus niet wegzakken voor vroeger, hoe glorieus dat vroeger dan ook was. Wij hadden intussen ei zo na ons notitieboekje weggekeild bij het horen van zoveel moois; en ook Valtysdottir zelf ging zo op in haar eigen sound dat ze in de laatste song van het reguliere concert spontaan, haast als een verlegen communicant, moest toegeven dat ze een deel van de tekst was vergeten. Charmant!
In de bis volgde ten slotte nog een tweede wereldpremière met een mooi samenspel tussen een uiterst betoverende dwarsfluit en die eeuwig zachte brush sticks van een drummer, die zijn instrument tijdens het ganse concert zo ingetogen bespeelde dat je hem spontaan het verzamelde oeuvre van Arvo Pärt cadeau zou willen doen. Een al even ingetogen gitarist en een bassist die regelmatig een stokoud Casio-orgeltje tevoorschijn toverde, maakten het plaatje compleet voor wat al bij al een dot van een concert bleek. Valtysdottir heeft het allemaal: het schattige charisma van een verlegen tienermeisje, maar vooral de sublieme muziek, verspreid over vier pijnlijk mooie albums. Prachtconcert.
