Josh Davis moet wel een IQ ter grootte van een jachtluipaard
hebben. De draaitafeltovenaar uit Californië stond tot op heden
bekend als een artiest die het vooral moest hebben van funky
drumsamples, geinige interludes en emmers vol mixplezier, waarbij
de nadruk vooral op hiphop en soul lag. Vorig jaar tekende hij
echter bij Universal, en voor dit label levert hij met ‘The
Outsider’ een plaat af die geenszins op het vorige werk lijkt. Het
is een plaat die vele wegen bewandelt, met wisselend succes.
Het verschil is al snel te merken bij de bombastische,
onheilspellende intro, die voornamelijk uit een monoloog bestaat,
ingesproken met het soort Brits accent zoals we dat kennen van een
bombastische filmtrailers (u weet wel, “One man, one way, one
desire“). Het doet wat vreemd aan, na die spartaanse en soms
stuntelige intro’s op ‘Endtroducing’ en ‘The Private Press’.
Ondergetekende begon meteen duchtig zijn te inspecteren op luizen,
met een gedachtenstroom die ongeveer te herleiden valt tot:
“Fucking shit, wat is die gozer nu weer van plan?”
En toch, en toch. Het eerste echte nummer blijkt een knaller van
formaat te zijn. ‘This Time’ is, met zijn soulvolle vocals en funky
drumstijl, niet meteen een traditionele Shadow-track (gezien de
prominente zanger), maar het werkt ook niet bevreemdend. Meer nog,
het werkt aanstekelijk, iets wat we nog enkele keren zullen
meemaken op deze plaat. Laat ik maar meteen verklappen dat de
tracks die geenszins over vocals beschikken, zich echt in een
pijnlijke minderheid bevinden. Want ja hoor, DJ Shadow heeft
eindelijk de weg gevonden naar de blinghiphop. De natie huilt ende
jammert.
Nochtans zijn de synthetische beats tijdens ‘3 Freaks’ en ‘Turf
Ancing’ van een ongekend hoog kaliber, althans voor dergelijke
mainstream hiphop. Dat neemt echter niets weg van de gebruikelijke
non-esthetische leegloperij die je eerder zou verwachten op de
laatste NBA Live soundtrack. De MC’s die van dhr. Davis hun ding
mogen doen, zullen hier niet zo bekend zijn, maar hun geluid is
daarom zeker niet minder kitscherig. Misschien was dat net het
oppergoddelijke plan van DJ Shadow; wie zal het zeggen?
Na het ondraaglijke ‘Seein’ Thangs’ van David Banner is het dan
eindelijk tijd om het hoofdstuk der wansmaak af te sluiten (althans
voorlopig). Dat Davis’ politiek engagement naar voren treedt, nemen
we er gerust bij (‘Broken Levee Blues’), mede ook omdat het
onmiddellijk plaats ruimt voor één van de knallers van ‘The
Outsider.’ ‘Artifact’ is zo’n nummer dat tegelijk ongelofelijk
simpel ineensteekt en toch geniaal uit de hoek weet te komen. Je
kunt het ding eigenlijk gewoon de klinkende naam ‘eternal hardcore
punk intro’ geven, want daar komt het uiteindelijk wel op neer. Dit
bonkende hoogtepunt blijkt ook een keerpunt op deze plaat te zijn.
Na nog een (degelijk) producerexperimentje met Phonte Coleman als
MC-by-committee, breekt namelijk de emofase van deze plaat aan.
Wacht, daar was u vast niet op voorbereid, laat me het dus eve
herhalen: nu breekt de emofase op ‘The Outsider’ aan. De natie
pleegt collectief zelfmoord.
Het begint redelijk onschuldig, met ‘Triplicate (Something Happened
That Day)’ (denk: ‘Stem/Long Stem/Transmission 2′ met met hier en
daar een veldopname), maar dan komen er plots een paar Britse
popdiva’s onze richting uit. Popdiva’s, daarmee bedoelen we
frontmannen van Britse groepjes die al even snel uit de grond
schieten als ze verdwijnen. Demonen van dienst zijn hier Pizzorno
en Carloff van Kasabian, alsook Cris James van Stateless. Zij
krijgen allen enkele minuten op deze plaat om hun emotionele ding
te doen, begeleid door doorgaans zeer sterke percussie, en dat is
dan ook het enige positieve dat over deze nummers kan gezegd
worden. Vooral ‘Erase You’ heeft een aanstekelijke drumlijn die het
beluisteren van deze kwaadaardige zwam toch enigszins draaglijk
maakt. De eerlijkheid gebiedt ons ook te melden dat Cris James
vocaal weinig steken laat vallen, en toch probeert dit nummer wat
ziel te geven. De cynicus in mij bedenkt trouwens dat ‘Erase You’
bijna een nummer van ‘Can’ had kunnen zijn.
James verliest echter alle respect wanneer hij het album afsluit
met de nieuwe single van Travis (alleen weten die mannen dat zelf
nog niet). De gitaarintro op zich doet huiveren, en de productie
helpt al evenmin. Ook hiphopveteraan Q-Tip kan het schip helaas
niet redden, waardoor ‘The Outsider’ een wrange nasmaak
nalaat.
Het is een vreemde plaat geworden, die nieuwe DJ Shadow. Een aantal
verschillende stijlen worden hier uitgespreid, en het zijn niet de
meest geliefkoosde (tenzij u telepathisch contact houdt met de
MTV-demonen). Zoals reeds gezegd in de inleiding: misschien is DJ
Shadow slimmer dan wie ook. Het is echter onwaarschijnlijk dat het
hier om een statement album gaat, maar eerder om een poging van
Davis om te tonen hoe geniaal hij wel is, en dan vooral als
producer. Wel, in dat geval kunnen we kort zijn: producen kan hij
wel, die Josh Davis, maar dat wil, zoals iedereen wel weet, nog
niet zeggen dat het resultaat daarom per definitie degelijk is. Wij
bidden alvast dat hij ooit terugkeert naar zijn samplende roots.
