“I’m the first girl to scream on a track, I switched up the beat
of the drum, That’s right I brought all the boys to the yard”.
In ‘Bossy’, de lead single van Kelis Rogers’ vierde album, somt ze
meteen de twee wapenfeiten op waardoor ze bij het grote publiek een
klok laat luiden. Het eerste is de fenomenale debuutsingle ‘Caught
Out There’ waarmee ze in 1999 bewees dat ook een r’n’b-artieste
ballen aan haar lijf kan hebben. Haar debuutalbum ‘Kaleidoscope’,
volledig geproduced door de toen nog vrijwel onbekende Neptunes,
bood kwaliteit en originaliteit en leverde nog de bescheiden
radiohits ‘Good Stuff’ en ‘Get Along With You’ af. Daarna ging het
echter even bergaf: Virgin bracht de opvolger ‘Wanderland’ (2001)
niet in Amerika uit omdat de nochtans delicieuze single ‘Young,
Fresh N New’ niet wist aan te slaan. Twee jaar later was Kelis
terug, belust op revanche: ‘Milkshake’ werd een van dé singles van
2003 en meteen het tweede wapenfeit waarnaar ze op haar jongste
plaat verwijst. Het eraan gekoppelde album Tasty (2003) werd haar best verkopende
plaat tot hiertoe, maar een zwakkere dan de voorgangers: naast
‘Milkshake’, ‘Trick Me’ en ‘Millionaire’ was ‘Tasty’ volgepropt met
fletse, karakterloze r’n’b. De castratie van Kelis werd voltrokken
door een duet met Enrique Iglesias en een plaats in het
voorprogramma van de Britney Spears-playbackshow. En nu is Kelis
terug met ‘Kelis was Here’. Hiervoor liet ze haar wilde krullenbol
temmen en kortwieken. De vraag is of hetzelfde gebeurd is met haar
talent.
Om meteen ter zake te komen: zoek op ‘Kelis was Here’ niet meer
naar de edge van weleer. De rebel van weleer is een
glamour queen geworden. Bewijsmateriaal is ‘Bossy’, een
nummer dat mooi binnen de lijntjes van de hedendaagse urban trends
kleurt en ook voor de clip een beroep doet op de standaarden van de
scene (met andere woorden: billen, borsten en bling). Hoewel het
verrassingseffect van weleer plaats heeft moeten ruimen voor een
déjà entendu-gevoel, steekt de single met kop en schouders
boven de genregenoten uit en datzelfde geldt grotendeels voor hele
album. Samen met een resem gehypete producers verkent ze bovendien
alle aspecten van het genre, wat een gevarieerd album oplevert.
‘Fire’ pikt in op de dancehall-rage van de voorbije jaren en voert
daarbij een Sean Paul-kloon ten tonele, het prettige ‘Lil Star’
biedt een Motown-update in samenwerking met Cee-Lo (Gnarls Barkley) en ‘Till the Weels Fall
Off’ brengt de funk van weleer terug. Kelis waagt zich zelfs aan
lichtjes kitschy elektropop: een geslaagde keuze in de camp
van ‘I Don’t Think So’ en de ondeugende expeditie ‘What’s That
Right There’, waarvoor Will.I.Am (Black Eyed Peas) tekende. Een
mislukt experiment is dan weer ‘Have a Nice Day’, een nummer dat
door de stijlswitch alle coherentie opgeeft.
Natuurlijk is er ook heel wat r’n’b pur sang te vinden op
‘Kelis was Here’, maar de resultaten variëren in kwaliteit. De
onderdanige nieuwe single ‘Blindfold me’ (met halve trouwboek Nas)
is een levend cliché, maar wat voor één: een heerlijk vuile track
die de temperatuur in eender welke club meteen de hoogte moet
kunnen injagen. Toch zijn er in dit rijtje ook enkele serieuze
missers te bespeuren: de gangsta-track ‘Awww S…!’ is karakterloze
prefab en de goedkope Mozart-sample maakt ‘Like You’ ronduit
irritant. Met ‘Living Day’ en ‘Trilogy’ zijn ook de fletse
mid-tempo songs die ‘Tasty’ zwaar plaagden terug. Nochtans bewijst
Kelis op deze plaat eindelijk ook dat ze ook kwaliteitswerk kan
afleveren in een trager tempo, bewijs daarvan is ‘Goodbyes’.
Hoewel het verrassingseffect van de eerste twee platen ver te
zoeken is, blijft Kelis staan voor enige kwaliteit binnen een genre
met heel wat zwakke plekken. Enerzijds heeft ze dit te danken aan
haar hese stem en de grote namen die achter het mengpaneel
resideren, anderzijds speelt ook haar credibiliteit sterk in haar
voordeel. Rogers is en blijft een vrouw met karakter die haar
attitude en seksualiteit toont in plaats van ze te laten
produceren. ‘Kelis Was Here’ is al een stap dichter bij de plaat
die ‘Tasty’ moest worden: commercieel en clichématig, maar wel
verdomd entertainend. Het grootste probleem van het album is echter
de speelduur: met negentien nummers is het simpelweg te lang om te
blijven boeien, ondanks de variatie. Dit maakt dat de zwakke
nummers nog zo sterk in de verf komen te staan. Desalniettemin:
Beyoncé, listen and learn!
