Waar is de tijd dat new wave nog een puur Britse aangelegenheid was? Het spreekt voor zich dat we u Interpol niet meer hoeven voor te stellen, maar wat dacht u van The Ponys, één van de beruchte bands uit de stal van In The Red, die de Detroit garagescene tegenwoordig van een stevige portie new wave voorziet?
Wie maalt er om het feit dat The Cure (misschien) naar de Lokerse feesten komt? Tot scheefdansen noopt de zwaarlijvige Robert Smith al láng niet meer, maar ook zijn muziek is er niet bepaald lichter op geworden. Wat als de groep nu eens in alle waardigheid afscheid nam, en de fakkel aan een stel jonge, bekwame opvolgers doorgaf? In dat geval hebben wij alvast een suggestie uit Chicago klaar: The Ponys!
Toegegeven: de vergelijking met The Cure gaat wat ver, maar de stem van Ian Adams vraagt er ook wel een beetje om. Dat viel Steve Albini — die in de credits van Celebration Castle staat te schitteren — ook op. Voor wie Steve Albini nu nóg altijd niet kent: hij is de man die Pixies en Nirvana in een ver verleden, en Dionysos vrij recentelijk tot hogere niveaus tilde. Het is een man in wiens neus we het volste vertrouwen hebben, en een heilige die in zijn leven al meer muziek heeft gehoord dan u of ik ooit zullen horen.
De man wist dan ook perfect wat hem hier te doen stond: Ians stem werd vakkundig naar de voorgrond gemixt, terwijl de smerige gitaren meer dan op voorganger Laced With Romance naar de achtergrond werden verwezen. Dit zet Ians aan Robert Smith en Ian Curtis verwante stem extra in de verf, maar laat ook net dat ietsje meer ruimte voor de groovebox die pretendeert een synthesizer te zijn, en die The Ponys naar de driehoeksgrens tussen garage, new wave en indie pusht.
The Ponys dragen de roots met veel fierheid. Beluister “We Shot The World” gerust even op vijfenveertig toeren, en kom tot de vaststelling dat de melodie op niets minder dan een vertraagde versie van “Love Will Tear Us Apart Again” is gebouwd. Dit klinkt voor een keer niet als schaamteloze verkrachting, maar als een mooi eerbetoon aan een van de Grootsten uit de geschiedenis van de rock ‘n roll.
Dat Albini’s productie van Celebration Castle een minder ruige plaat dan Laced With Romance heeft gemaakt, valt niet te ontkennen, maar het stoort gelukkig niet. Daarvoor weegt de kwaliteit van de songs veel te zwaar door. En daar hoeft u The Ponys — die de nieuwe plaat er tijdens het optreden in Hof Ter Lo integraal en met veel trots doorheen joegen — al lang niet meer te overtuigen. Met de zingende bassiste Melissa als de zeventiende pion op het schaakbord is dit een groep die een en al zelfvertrouwen uitstraalt, en die u vroeg of laat toch altijd schaakmat zet. Verzet is zinloos.
U blijft toch liever bij de danspunk van Bloc Party, The Bravery en LCD Soundsystem zweren? Dat is dan uw probleem, maar neemt u het ons niet kwalijk dat wij voor het stevigere werk uit Detroit kiezen en voor het rode peper in de aars gevoel wensen te gaan?
