Twee jaar geleden, niet lang na de release van Celebration Castle, kondigde The Ponys al het afscheid van opperhoofd Ian Adams aan. Het nieuws dat de band bij Matador zou tekenen, volgde echter snel, en de rest van de groep nam het besluit om zich met Turn The Lights Out een iets hoger indierockgehalte aan te meten.
Er valt in ieder geval niet naast te luisteren dat The Ponys The Ponys niet meer is. Ofschoon het eerste nummer “Double Vision” even strak klinkt als het materiaal op Laced With Romance en Celebration Castle, en Jered Gummere een zeer goede stand in voor Ian Adams is, is het toch heel duidelijk voelbaar dat de vibe vandaag elders ligt. “Double Vision” is een nummer dat voortdurend spanning opbouwt zonder ooit iets te willen prijsgeven, en dat is een heel groot verschil met de alle-remmen-los-mentaliteit waar de groep in zijn periode bij In The Red bekend voor stond.
Dat er voor iets fantastisch dat je plots laat varen iets degelijks in de plaats moet komen, is vanzelfsprekend. Dat heeft er waarschijnlijk toe geleid dat The Ponys met Turn The Lights Out resoluut voor meer variatie kiest. Helaas heeft de groep daarbij iets over het hoofd gezien wat een hoop beginnende popgroepjes ook al eens durven te vergeten: het feit dat te veel variatie de beluisterbaarheid van een plaat vaak meer kwaad dan goed berokkent.
Met “Everyday Weapon” en “Small Talk” lijkt er nochtans heel even een spannende episode op “Double Vision” te volgen: “Everyday Weapon” heeft iets van het mistroostige maar ritmische “We Shot The World” van op Celebration Castle, terwijl “Small Talk” bulkt van psychedelische solo’s waarop men zelfs in Detroit jaloers kan zijn.
Het is de titeltrack “Turn The Lights Out” waarin we The Ponys voor een eerste keer naar nooit eerder bezochte kloven horen afdalen: het is een britpopachtige draak met kinderstemmetjes à la Pink Floyds’ “Another Brick In The Wall” en Liquido’s “Play Some Rock”, maar in dit geval werpt het noch in het garagerockgenre noch in het indierockgenre zijn vruchten af, met als gevolg dat het nummer kant noch wal raakt.
Maar pas in het tweede gedeelte van Turn The Lights Out wordt het echt duidelijk dat The Ponys zijn spreekwoordelijke vlam in de pijp kwijt is. Niet dat er in nummers als "1209 Seminary", "Kingdom Of Hearts" en "Poser Psychotic" geen sterke invloeden van The Cure en Joy Division meer voelbaar zijn, maar het blijft bij naakte invloeden. In tegenstelling tot op de vorige platen slaagt de groep er nu niet meer in om zich boven zijn invloeden te verheffen, waardoor het publiek uiteindelijk met een dertien-in-een-dozijn-gevoel achterblijft.
Het met een psychedelische fade out verrijkte "Pickpocket Song" smaakt bijgevolg als een toetje na een flauwe maaltijd: na een stevige plaat zou het nummer misschien nog wel kunnen bekoren, maar na Turn The Lights Out is het niet meer dan een oplossing voor een klein luxeprobleem waar The Ponys rekening mee hebben gehouden. Helaas is er voor het grootste probleem — een plaat met te weinig ballen — geen oplossing.
