"Let’s get together and kill ourselves". Het moet al van The Sex Pistols geleden zijn dat zulke zware woorden nog als licht verteerbare fastfood door ons heen werden gejaagd. Uit het land van "The" zijn er nu The Ponys die met Laced With Romance lang vergeten schatten uit de jaren zeventig en tachtig opbraken.
We weten het ondertussen wel: er begint sleet te komen op het hele revivalcircus. Bij kritische luisteraars wordt het zo stilaan een gewoonte om eens goed te zuchten. Toch staat ook deze wereld op uitbarsten. Het overdadig gebruik van lidwoorden buiten beschouwing gelaten, beweegt er ook wel wat. Bepaalde bands bevinden zich in een tweede fase, en gebruiken die invloeden ook om er iets eigenzinnigs mee te doen. The Ponys halen het nipt tot die elite.
The Ponys zitten onder hetzelfde label als The Dirtbombs en krijgen dus nogal gemakkelijk het etiket ’garage’ opgeplakt. Eenvoudig gitaarwerk is de stevige basis voor hun muziek, maar daar blijft het niet bij. Het is niet meer dan een uitgangspositie om creatief te werk te gaan: versterkt met synthesizers en aangevuld met een stem die verwant is aan die van Robert Smith, leidt dat tot best genietbare resultaten. Zelfs de zwartgallige lyrics zijn perfect verteerbaar doordat ze er zó dik worden opgesmeerd dat het gewoonweg grappig wordt.
Laced With Romance werd in de structuur van een ouderwetse plaat gegoten; met twee kanten. Kant één opent bijzonder stevig met "Let’s Kill Ourselves", maar rockt even later nóg harder met "10 Fingers 11 Toes". "Sad Eyes" legt dan weer een link naar de vroege periode van The Cure.
Helemaal interessant wordt het bij "Fall Inn" waar de zware stem plaats moet ruimen voor de vrouwenstem, die de chaotische vrouwenkoren achter haar nonchalant laat voor wat ze zijn. Hiermee overbrugt de groep ineens de afstand naar het soort indierock dat tijdens het laatste decennium altijd opnieuw het mooie weer mocht maken op de alternatieve radio. Niet dat we er op zaten te wachten, de specifieke combinatie aan stijlen uit de jaren zeventig en tachtig was ons al goed genoeg.
"Looking Out A Mirror" beklemt ons nog even met de kracht van Joy Division, en daarna is het al tijd om de plaat om te draaien. Wat volgt is een gelijkwaardig circuit waarin "Chemical Inbalance" het meest blijft hangen: we zijn getuige van een boeiende partij tafeltennis tussen de vrouwenstem en de mannenstem.
De eindbalans? Laced With Romance biedt ons net iets- maar niet bijster veel – meer dan de gemiddelde revivalband. Of u daarvoor in galop naar de platenzaak wil, moet u zelf maar weten.
