Is Joost Zweegers op weg de Frank Vandenbroucke van de Vlaamse pop
te worden? Acht jaar na zijn spraakmakende overwinning in Humo’s
Rock Rally moeten we durven toegeven dat hij nog niet bijster veel
heeft gepresteerd om verlost te geraken van het predikaat ‘eeuwige
belofte’. Natuurlijk, Frank Vandenbroucke heeft ook ooit op
indrukwekkende wijze Luik-Bastenaken-Luik gewonnen, net zoals de
eersteling van Novastar (uit 1999) vooral commercieel een schot in
de roos was, maar één zwaluw maakt nog steeds de lente niet.
Natuurlijk is er niet alleen de muzikant Joost Zweegers, er is ook
de mens. En die heeft het, als we de artikelen en de interviews in
de landelijke pers mogen geloven, niet altijd even gemakkelijk
gehad. Het heeft naar verluidt zelfs niet veel gescheeld of deze
‘Another Lonely Soul’ had nooit het levenslicht gezien, als daar
niet plotsklaps ene messias uit het verre Kortrijk verscheen om
onze eenzame ziel bij de hand te nemen en weer naar het beloofde
land te leiden…
Het dient gezegd, de invloed van Piet Goddaer (de hard werkende,
eveneens getalenteerde Axel Merckx van de Vlaamse pop) is erg groot
op de tweede plaat van Novastar. In die zin zelfs dat je zou kunnen
zeggen dat Novastar tijdelijk een tweemans-supergroep is geworden
in plaats van een eenmansproject. Want Goddaer brengt niet alleen
zichzelve, zijn talent en zijn vakkennis mee; op gitarist Rodrigo
Fuentealba na, mochten alle sessiemuzikanten die figureren op deze
cd hun kunstjes in het verleden al vertonen op de platen van Ozark
Henry. Zoals David Bowie in de jaren zeventig en tachtig meer dan
een handje toestak op de platen van fulltime junk Iggy Pop, zo
zorgt Piet Goddaer erop deze cd voor dat Joost Zweegers zich niet
verliest in navelstaarderij en overdreven zelfbeklag. ‘Another
Lonely Soul’ begint echt groots: ‘Lend Me Love’ (dat niet had
misstaan op de soundtrack van ‘Sedes & Belli’), ‘Never Back
Down’ (geweldige single) en ‘Rome’ zijn drie ijzersterke songs, die
meteen het beste doen verhopen (en meteen ook duidelijk maken dat
deze plaat geen vervolg is op het debuut uit 1999). Jammer genoeg
schiet ‘Faith’ vervolgens net iets te kort om het klavertje-vier
volledig te maken. Ook wat volgt is een beetje te veel van
hetzelfde: mooie, vakkundig gefabriceerde pop, waarbij we echter
net iets te vaak vermoeden dat de doelgroep van deze plaat niet
zozeer het Radio 1- of Studio Brussel-publiek is, maar dat van
Radio Donna (luduvudu doet rare dingen met een mens…). Meer
dan eens dreigt Zweegers te verzuipen in een poel van meligheid,
maar gelukkig is Piet Goddaer er meestal bijtijds bij om hem weer
op het droge te trekken.
De muziek en de totaalsound van dit album roepen, veel minder dan
haar voorganger, verwijzingen op naar het Gouden Tijdperk van de
melodieuze, sprankelende gitaarpop, maar passen eerder in de
traditie van U2, The Police, Sting en – op het gevaar af hiervoor
enkele ’toeken op mijn muil’ te krijgen – de Simple Minds uit de
periode van ‘Street Fighting Years’ en ‘Real Life’.
Conclusie: ‘Another Lonely Soul’ is een goede plaat, bij momenten
zelfs een zeer goede, het blijft alleen nog wachten op dat ene
meesterwerk dat Joost Zweegers ongetwijfeld in zich draagt.
Bovendien kunnen we er niet omheen dat dit niet echt een
Novastar-plaat is, maar eerder een duo-project van twee van onze
meest getalenteerde musici.
