Hé daar, broeders en zusters! Geduld is een schone deugd, neem dat
van me aan! Een paar weken geleden haalde ik dit plaatje in huis,
want een Belgische release in het dance-genre, dat kunnen we
natuurlijk zomaar aan ons laten voorbijgaan. Niet dat we huizenhoge
verwachtingen hadden wat deze ‘Our Friends Eclectic’ betreft, de
tweede cd van het Antwerpse Plastyc Buddha. Ik zou eerder zeggen
integendeel, want ik moet bekennen dat ik dit duo altijd
associeerde met eerder platte, gratuite cocktailbarlounge.
Heb ik gedwaald? Wat bezielde me, dat ik in het verleden het werk
van Stephan Parmentier en Pieter Verschueren zo laag inschatte?
Twee dingen: het feit dat ik hun naam allicht te vaak was
tegengekomen op foute lounge-compilaties (waardoor ik het kind maar
meteen mee wegspoelde met het badwater). Bovendien moet ik toegeven
dat ik tevoren nooit echt de tijd had genomen om me eens rustig
neer te zetten en aandachtig te luisteren naar hun muziek.
Anderhalve week geleden begon ik aan een eerste versie van deze
recensie. Mijn eerste oordeel was eerder lauw: drie sterretjes,
hooguit. Ik had het in die eerste versie over een “vakkundig in
elkaar gedraaide plaat”, zonder meer. Een paar aardige deunen, maar
voor de rest vooral pluizige wolkjes die voorbijdrijven zonder
noemenswaardige neerslag achter te laten…
Gisteren vond ik dat het hoog tijd werd om mijn bespreking
eindelijk eens af te werken, en om mijn geheugen wat op te frissen
schoof ik ‘Our Friends Eclectic’ nog een keertje in de cd-speler.
Ik installeerde me met een dampende kop koffie en mijn
hoofdtelefoon op in de zetel. “Holy Moses!” riep ik uit,
toen de cd aan track nummer vier zat. “Waarom heb ik dit niet
eerder gehoord? Ben ik dan al die tijd horende doof geweest? Dit is
toch helemaal geen slechte plaat! Dat eerste nummer, dat vond ik
toch eerder pover? En nu? Ik zit hier g*dv*rdmme mee te knikken met
de muziek! En dat andere liedje daar, ergens in het begin ook van
de cd, waar ik het vorige week nog van op mijn zenuwen kreeg, waar
is dat?” En zo duurde dat de hele tijd, de hele plaat lang. Na het
laatste nummer zette ik de plaat nog maar eens op, van voor af aan,
en daarna nog eens, en nog eens… en elke keer werd de plaat beter
en beter. En bij elke luisterbeurt bleef ik maar schrappen op mijn
lijstje met zogenaamde minpuntjes, tot er niks meer overbleef… “En
nu stop ik ermee,” dacht ik een halfuurtje geleden. “Nu moet ik
echt aan die bespreking beginnen.”
Welnu, dames en heren, ‘Our Friends Eclectic’ is niet alleen de
perfecte plaat voor wanneer u een partijtje sofasurfen in het
verschiet heeft met vriend of vriendin, het is ook een erg leuke
luisterplaat geworden met prachtige, melodieuze songs. Parmentier
en Verschueren hebben in het verleden niet alleen bewezen
uitstekende muzikanten te zijn, ze verstaan ook de kunst om hun
vakkennis aan te wenden om erg catchy, warme, opgewekte maar ook
pakkende composities te maken. Dit is niet zomaar een loos
lounge-plaatje, dit is een haast perfect popalbum geworden, met
gelaagde songs. Akkoord, de heren zijn inderdaad niet zuinig met
Fender Rhodes-klanken en met sfeerscheppende soundscapes. De songs
staan meer dan ooit centraal. Het grote verschil met hun voorganger
is echter de zang: Parmentier en Verschueren zijn geen
wereldzangers, dat weten zij zelf beter dan wie ook. Maar net als
bijvoorbeeld Air weten ze dit gebrek moeiteloos om te buigen tot
hun grote charme. Bovendien worden ze achter de microfoon
bijgestaan door de onbekende zangeres Lisa Renfrum, dé verrassing
van deze plaat.
Favorieten aanduiden is niet meteen van mijn gewoonte, deze keer
doe ik het toch: mensen die onberoerd blijven bij liedjes als
‘Scare Myself’, ‘Sync Error Friends’, ‘Private’, ‘Beautiful Day’,
‘Nobody’s Fool’ en ‘Lovely Tunes’ verwijzen we graag door naar de
eerste de beste Miss of Mister Noordpool-verkiezing.
En nu stop ik ermee, want vóór het slapengaan wil ik nog één keer
genieten van wat tot nader order de beste Belgische dance-plaat van
het jaar is!
