De Brusselse Italiaan Giovanni Di Domenico is de laatste jaren een indrukwekkend oeuvre bij elkaar aan het spelen. Samen met Norberto Lobo breide hij onlangs een vervolg aan het Oba Loba-verhaal. Daarnaast dook hij ook op in twee sterk verschillende triosettings, die elk een ander geluid laten horen.
Delivery Health – Hard Off (Silent Water)
Het trio van Di Domenico met gitarist Jim O’Rourke en percussionist Tatsuhisa Yamamoto noemde zich naar hun eerste album, dat in 2015 verscheen op het label van de toetsenist. Nu zijn ze terug, weliswaar met opnames uit 2012 en 2013 met een iets lyrischer geluid. Het album bestaat uit twee stukken, elk goed voor een vinylhelft, en laat een bijzonder gedisciplineerd trio horen. De muzikanten hebben stuk voor stuk al hun strepen verdiend en zijn in staat tot bijzonder expressieve dingen, maar het draait hier allemaal om beheersing.
Kalimba en piano brengen “Night Navigation” op fluisterniveau op gang, met een gitaar die zachtjes ontwaakt in een verre achtergrond. De klanken druppelen binnen op organische wijze: ongehaast, stapsgewijs, laag per laag. Met engelengeduld worden nieuwe klanken toegevoegd, met ruisende cimbalen, zoemende Fender Rhodes en iele elektronica. Het is opvallend hoe subtiel de melancholie zich steeds nadrukkelijker naar de voorgrond wurmt en de band een bloedmooie fragiliteit bij elkaar speelt. Halfweg duiken er meer prominente zoem- en fluittonen op: het is het begin van een tweede helft die iets expressiever is, soms flirt met dissonantie, en de melancholie laat overgaan in een sluimerende euforie via onder meer een gruizige gitaarklank die wat herinnert aan Michio Kurihara.
De titeltrack op de tweede albumhelft blijft verder weg van ambient-oorden, met schril fluitend cimbaalgeschraap en vanaf het begin een duidelijkere interactie van piano en gitaar. Maar ook hier neemt de densiteit stelselmatig toe, met pulserende basklanken, een struikelende wentelbeweging, en repetitieve pianomotiefjes die gaandeweg oplossen in de woelige geluidssoep waarin gitaar en Rhodes niet van elkaar te onderscheiden vallen. Wanneer Yamamoto plotsklaps inzet op krachtige uitvallen, vooral dan op een zeer prominente crashcimbaal, krijgt het stuk de allure van een davertrein. Of hoe hetzelfde geduld toch tot heel andere resultaten kan leiden.
M(h)ysteria – Family Drug (Jvtlandt)
In het trio M(h)ysteria laat Di Domenico, nu op Hammondorgel, zich bijstaan door bassist Laurens Smet (Ifa y Xango, Bambi Pang Pang, Nest) en drummer Jakob Warmenbol (Nest, Wheels, Robbing Millions) voor een heel ander soort trip. Dit is broeierige en duistere muziek voor zweterige nachten met een ronkende elektrische bas, stuwende drums en afwisselende spookachtige en pompende uitweidingen op het Hammondorgel in twee composities van Di Domenico en een groepsimprovisatie. De toon wordt meteen gezet met opener “Road Rage”, een vet rollend stuk met een potige drive en een sound en sfeer die wat herinneren aan Zorns Moonchild, tussen noir en occult.
Het is de ideale soundtrack bij de spanningen waarmee we volgens de leider af te rekenen krijgen in het dagelijkse leven. Soms druk en verwarrend, met nukkige vrijheid en noisy weerbarstigheid, maar vooral ook met een tintelende ongedurigheid, alsof de muzikanten spelen op gloeiende kolen. Slotstuk “Crumbs War” begint met staccato stoten en lijkt aanvankelijk op eenvoud te mikken, maar er wordt intussen gewerkt aan een onheilszwangere spanningsopbouw, tot het geheel plots omslaat in een tribaal ondergronds dansfestijn met opzwepende ritmes. Jimmy Smith, it ain’t. Maar wel cool.
Middenluik “Family Drug”, een improvisatie van een kwartier, laat de luisteraar alle hoeken van de kamer zien, met gesjeesde orgelriedels, zoemende feedback en schijnbaar richtingloze uitstapjes die belanden in een wereld van krakende en pulserende golven van nervositeit, een voortdurend van vorm veranderende geluidsmassa met een soms woeste energie, en opjuttende spanning. Als vrij geïmproviseerde muziek al vaak wordt beschuldigd van elitarisme en intellectualisme, dan is deze weerbarstige brok lijfelijkheid een ideaal tegengif. Vrij en spannend, nooit gratuit of gemakzuchtig. En dus kunnen we spreken van twee sterke, fascinerende toevoegingen aan een oeuvre dat stilaan wat meer aandacht verdient.
