De Amerikaanse band The Lemon Twigs komt terug met het beproefd recept. A Dream Is All We Know is nog steeds zo sixties als bloemen in je haar, maar de heren laten het deze keer niet na om een paar oorwurmen van formaat te schrijven. Tijd om die even nader te bestuderen, Dirk Draulans!
Psychologen hebben voor alles een woord. Gilles-de-la-tourettesyndroom. Iets met veel vloeken. Hippopotomonstrosesquippedaliophobie. Vrees voor lange woorden, grappig hoor, mijnheer de therapeut. Anemoia is dan weer nostalgie naar een tijdperk waarin je nooit geleefd hebt. Makkelijk, zo kan je enkel de leuke elementen hieruit halen en de minder leuke overslaan. In het geval van The Lemon Twigs: de sixties, hoera, flower power! En terloops de Vietnamoorlog, Russische kernkoppen en patchouliparfum vergeten.
In de versie die de broers D’Addario uit Long Island van stal halen, wordt voorgenoemd decennium opgevat als een soort musical. De band klinkt alsof we naar een Broadwayproductie luisteren met als thema ‘alle muziek uit de sixties’. Niet toevallig trouwens: Brian D’Addario stond daar ooit nog op de planken met een rolletje in De Kleine Zeemeermin. Die aanpak resulteerde in voorlopig vier albums in zo’n acht jaar tijd, alle bol van de knipoogjes en referenties naar all things hippie. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat onder andere Todd Rundgren zich al snel uitsprak als een devote fan.
Op nummer vijf, A Dream Is All We Know, kunnen we niet zeggen dat er een radicaal andere weg ingeslagen wordt. We zouden hier kunnen beginnen met de waslijst aan muzikale bronnen die we horen in elk nummer op te noemen – en gaan dat dan ook doen. Maar we houden het kort, beloofd. Opener “My Golden Years” gaat terug naar Rundgren zelf, maar ook naar The Beach Boys en zelfs een streepje – hé, da’s valsspelen, die zijn niet uit de jaren zestig! – REM. Zowat elk nummer heeft een flinke scheut Beatles, en meer specifiek George Harrison en John Lennon. Later op de plaat komt ook de psychedelische kant boven van bijvoorbeeld Donovan en The Zombies, en afsluiter “Rock On (Over And Over)” is een echte T-rex garagerocker.
Maar wat horen we dan eigenlijk? Is de plaat enkel een soort muzikaal verkleedfeestje? Dat zeker niet. De band weet verdomd goed welke sound hij wil brengen, en het steekt er elke milliseconde van de producties dan ook vol mee. Soms dus zeker wat overdadig en all over the place, maar dat doet ons ook niet de neus optrekken voor bijvoorbeeld MGMT, Queen of, meer recent, English Teacher. En laat ons eerlijk zijn: sommige nummers op dit album zijn zo goed dat je je déjà-vu-gevoel graag overboord gooit. “Church Bells”, “If You And I Are Not Wise” en het zelfs richting doowop neigende “How Can I Love Her More?”, alle doen ze je kirren van plezier. Zoals gezegd doen de heren het ook goed met psychedelica: “I Should’ve Known It Right From The Start” is MGMT minus de weirdness.
Maar toch even een aparte paragraaf voor de opener van de plaat. “My Golden Years” is naar onze bescheiden en zeer ongevraagde mening misschien wel het beste nummer dat de New Yorkers ooit geschreven hebben. De emoties, een perfecte balans tussen zomerse vreugde en weemoedige nostalgie, komen tot in de diepste vezel binnen. Bijna engelachtige harmonieën doen ons al vanaf de eerste luisterbeurt de armen manisch de lucht in zwaaien. Men weze gewaarschuwd indien u dit leest op het werk.
A Dream Is All We Know borduurt dus verder op de sixtiesnostalgie vanop eerdere platen, maar wel met uitschieters die zo goed zijn dat dit album toch wat extra verdient. En ja, it’s been done before, maar is dat erg? Zoniet zouden bevriende bands als Foxygen en Young Gun Silver Fox het er ook niet op wagen. Amerikaanse pizza is ook niet hetzelfde als Italiaanse, maar nog steeds beter dan helemaal géén pizza, zoiets. Tijd om drie kwartier even niet te veel vragen te stellen.