Volwassen worden. Het is iets dat ons vroeg of laat allemaal overkomt. Sommigen stellen het liefst zo lang mogelijk uit, tot het beschamend wordt. Anderen, en dikwijls zijn dat net diegenen waarvan je het minste verwacht, treft het opeens zonder aanleiding.
Zomby, een Brits elektronicagenie dat zich net als Burial en Holy Other graag hult in mysterie, behoort tot die laatste categorie. Op zijn debuut Where Were U In ’92? ging de man nog vrij primitief tekeer. Rave, drum ’n bass, acid en house gingen de blender in en werden in grove brokken uitgespuugd. Het Gunther D-gehalte lag hoog en ook de tracktitels als “Fuck Mixing, Let’s Dance” en “Pillz” logen er niet om. Een wereld van verschil met opvolger Dedication, dat verscheen op 4AD, het kwaliteitslabel waar ook Scott Walker, The National en Pixies hun platen uitbrengen. Gedaan met lachen. Zomby’s muziek doorstond een ongelooflijke evolutie; plots klonk de man zijn elektronica beheerst en matuur, subtiel en diepgaand.
Voor plaat drie loerde het gevaar om de hoek dat Zomby dit proces ging doortrekken. Hij zou zichzelf dan vast rijden in abstracte, berekende elektronica waar alleen elitaire snobs iets aan hebben. Dat terwijl de man zijn kracht net ligt in het expressieve en het onvoorspelbare. Gelukkig heeft Zomby dat ook zelf begrepen en brengt hij met With Love een energieke dubbelaar uit waarop hij dubstep, grime, house, R&B, trap en zoveel meer tegenover elkaar stelt. De bassen blazen vaak de veters uit je schoenen.
With Love brengt het relaas van een artiest die te snel opgroeide, met angst, eenzaamheid en nervositeit als centrale thema’s. Zomby laat hierbij niet te diep in zijn kaarten kijken. Een verhaal opbouwen zit er niet in, de nummers worden na twee of drie minuten abrupt afgebroken. In een zeldzaam interview met Dazed Digital omschreef Zomby dit album dan ook als “A Blank Canvas”.
Wat structuur en werkwijze betreft, vindt With Love aansluiting bij Donuts van wijlen J Dilla. De 34 tracks zijn veeleer ruwe schetsen, korte impressies die weg zijn vooraleer je ze kan vatten, maar zich onderhuids nestelen. Dit album werd opgenomen in New York en Zomby liet zich hoorbaar inspireren door het hiphopgeluid van de grootstad. Niet de soulvolle hiphop van Wu-Tang Clan of Nas, maar de minimale, tegen trap aanschurkende variant die er vandaag aan zet is. A$AP Rocky of Tyler, The Creator zouden ongetwijfeld een flinke portie swag willen inruilen voor een instrumental als “VxV” of “Black Rose”. Mocht Kanye trouwens een even grote visionair zijn als hij laat uitschijnen, dan had hij voor Zomby als producer van Yeezus gekozen.
Het kale geluid van With Love klinkt gemakkelijk, maar schijn bedriegt. Alle ballast werd geschrapt tot er één basisidee per nummer overbleef. “Overdose” en “777” vinden aansluiting bij drum ’n bass en “Memories” verenigt Aaliyah met Atoms For Peace. Omdat dat kan. In “Rendezvous” plakt Zomby dan weer flarden van de Brandy & Monica-hit “The Boy Is Mine” over een link slagveld vol bassen en beats. De platitude die in iedere recensie van een dubbelaar wel ergens opduikt, (“Schrap de helft van de nummers en je houdt één sterke plaat over”), is hier trouwens niet van toepassing. Ieder nummer heeft zijn plaats.
Op With Love gaat Zomby op zoek naar zijn verloren jeugd. Het resultaat is een cryptische kroniek vol glimpen genialiteit dat zich kan meten met het beste werk van Andy Stott en Burial. De indiescene had dit jaar met de nieuwe Vampire Weekend en The National al enkele kandidaten voor de plaat van het jaar aangedragen. Met With Love schuift nu ook de elektronicascene een stevige mededinger naar voren.
