Wij houden er wel van; danssnuiters die op hun albums het monotone beat-bestaan de rug toekeren om zich volop in het avontuur te storten. In navolging van onder meer Trentemøller, Four Tet en Pantha Du Prince steekt nu ook de Brit Zomby een spannende plaat in elkaar die verrast, ver weg van de voorspelbaarheid van de dansvloer.
Zomby blies ons — en samen met ons ook een flink deel van de internationale vakpers — drie jaar geleden helemaal weg met Where Were U In ’92?. Dat debuut, volledig in elkaar gestoken met opnameapparatuur uit 1992, werd gekleurd door een vreemde maar verslavende symbiose van grofkorrelige ravemuziek en donkere dubstepbassen. Gewelddadig en vrij explosief. Meteen erna volgde de teleurstelling; de ep One Foot Ahead Of The Other stond vol middelmatige dubstep. De bevestiging van al het moois bleef uit, de onvoorspelbare bad boy leek een levenloze nerd geworden die braaf eentonige muziekjes in elkaar stak voor scoutsfuiven en dergelijke.
Maar kijk, vandaag slaat Zomby hard terug. Dedication laat een enorme evolutie horen en valt het beste te omschrijven als de volwassen tegenpool van het debuut. Het onbesuisde heeft plaatsgemaakt voor een doordachte aanpak. Net zoals vele schilders evolueren van abstract expressionisme naar realisme, verlaat ook Zomby hier het precaire pad, richting diepte en structuur. Het koele “Riding With Death” bijvoorbeeld brengt je met minimale middelen in een diepe roes waaruit het maar moeilijk ontwaken is. Dit is gestroomlijnde, exquise elektronica, niet te moeilijk voor de elektronicaleek, maar toch met genoeg diepgang voor de liefhebber.
Een exacte stijl plakken op Dedication is geen sinecure, wellicht komt “dubstep” nog het dichtste in de buurt. Tegelijk laat dit album horen dat die term op korte termijn een bijzonder rekbaar begrip is geworden. Zo zingt Animal Collective-lid Panda Bear een stukje mee op het sombere “Things Fall Apart” en neigt “Haunted” naar de vroege DJ Shadow. “A Devil Lay Here” en het gejaagde “Florence” zijn dan weer het soort nummers dat Autechre zou moeten maken, wil het nog relevant zijn anno 2011. Nog anders is “Basquiat”, een puur piano-interludium dat lonkt naar Aphex Twin, die andere grootmeester van de elektronica.
Zo zit Dedication — evenzeer als het debuut Where Were U In ’92? — vol knipogen naar het begin van de jaren negentig. Zij het ditmaal niet naar de razende rave-artiesten, maar naar de kille klanken van de pioniers van de Intelligent Dance Music. Net als op zijn debuut gebruikt Zomby hier het nalatenschap van twee decennia geleden als fundament voor zijn intrigerende creaties. Dedication is bovendien een erg coherent geheel dat langzaam maar zeker zijn ware schoonheid prijsgeeft. Hier staat duidelijk niet langer imponeren, maar wel bezweren centraal.
Zomby heeft zich helemaal herpakt en levert het bewijs dat alle lof ten tijde van het debuut Where Were U In ’92? toch terecht was. De matige ep One Foot Ahead Of The Other blijkt nu slechts een accident de parcours, want met dit Dedication vindt de Brit zichzelf opnieuw uit en levert hij een puike plaat af die met één been in het verleden staat, terwijl het andere de concurrentie zachtjes vermorzelt.