Priemt de sleur tussen de lakens? Smijt dan al uw boeken van Bo
Coolsaet de deur uit en haal de plaat van The xx in huis. Uw
liefdespenseel zal er ongetwijfeld wel bij varen. We hebben dit
jaar namelijk nog geen plaat gehoord waar de seks meer van spat dan
het debuut van deze vier piepjonge Londenaars. Toch is ‘The XX’
allerminst x-rated: de band is namelijk een sex
machine in een schapenvacht. Het intense verlangen is niet mis
te verstaan, maar tegelijkertijd teder, subtiel en ingehouden. Tel
daar nog eens enkele uitgepuurde pareltjes new wavepop bij die met
een zwarte tong aan de ziel likken, en je krijgt de geilste
koortsdroom van het jaar. Tijdig verversen, die lakens!
Van een straffe binnenkomer gesproken! The xx komt vanuit het niets
opgedoken en ze hebben onmiddellijk een plaat onder de arm waar
zelfs de meest doorwinterde azijnpisser amper iets op af te dingen
zal hebben. Heden en verleden draaien elkaar een tong in de sound
van deze twintigers en het resultaat is verbluffend: The xx dwaalt
in de vleermuisgrotten van The Cure, maar van
electropop zijn de Londenaars ook niet vies. Zelfs een flard
dubstep en filmmuziek sijpelen hun schimmige grot binnen. Die
weinig voor de hand liggende kruisbestuiving verdient al een pluim
op de hoed, maar het is vooral imponerend om te horen hoe The xx
ondanks die verschillende invloeden zo kaal, desolaat en naakt weet
te klinken.
Gelukkig worden de songs nog omhuld door een broeierige waas van
duisternis. Opener ‘Intro’ (what’s in a name?) dimt
onmiddellijk de lichten met een nostalgisch, bijna cheesy
synthdeuntje dat verleidelijk knipoogt naar Angelo Badalamenti.
Twin Peaks is niet veraf! Na dit fraaie stukje nocturnale
sfeerschepping is het dan tijd voor songs. ‘VCR’ en Crystalised’
ballen de sound van The xx alvast kernachtig samen: de band spint
een framework van echoënde new wavegitaren, waar ragfijne draden
elektronica over gespannen worden. Beatsman Jamie Smith gaat
daarbij uiterst subtiel te werk: in de witregels van de songs
smokkelt hij stiekem broeierige bassen, tikkende beats en
knisperende details.
Ook op vocaal vlak is ‘XX’ ronduit bedwelmend. Toegegeven, Romy
Madley Croft en Oliver Sim zijn niet bepaald nachtegaaltjes, maar
hun ietwat vlakke stemmen harmoniëren perfect met de elektrisch
geladen spanning die over de plaat hangt. Hun stemmen tasten elkaar
voorzichtig af in een darkroom van new wavepop en als luisteraar
voel je je bijna een voyeurist bij al die hunkeringen. ‘No need
for talking/I already know/If you want me/Why go’, klinkt het
smachtend in de ingetogen afsluiter ‘Stars’. Bovendien zorgen de
eerder vermelde elektronische accenten van Smith voor streepjes
licht die de nieuwsgierigheid enkel prikkelen. Luister maar naar de
korrelige beats in ‘Basic Space’ of de ijle synths van het
etherische ‘Heart Skipped A Beat’.
Het zweverigst klinkt The xx echter in ‘Fantasy’, een song die
eigenlijk als proloog fungeert voor het absolute hoogtepunt van het
album: ‘Shelter’. Croft schudt de fraaiste vocale melodie van de
plaat uit haar mouw en tovert daarbij ook nog eens de geilste
tekstflard van het jaar uit haar hoed. ‘Maybe I have
said/Something that was wrong/Can I make it better/With the lights
turned on’, smeekt ze zoet terwijl kristallijnen gitaarklanken
haar woorden nog meer doen zinderen. De taferelen die volgen, zijn
voer voor de verbeelding van de luisteraar.
‘XX’ zou het culminatiepunt kunnen zijn van een mooie carrière die
gestadig crescendo ging, maar niets daarvan bij The xx. Het kwartet
debuteert onmiddellijk met een te koesteren kleinood dat geen
grammetje vet te veel aan de botten heeft kleven. Daarmee doen ze
zowaar nog beter dan de vroege wasdom die Arctic Monkeys met
‘Humbug‘
hebben bereikt. ‘XX’ grossiert in heel veel koren en weinig kaf en
hun paringsdansen in het schemerdonker zullen ongetwijfeld in heel
wat eindejaarslijstjes te vinden zijn. Wij reserveren alvast een
prominent plekje in het onze!
The xx spelen op 31 oktober op Music In Mind in
Brugge.
