Op je zeventiende te horen krijgen dat je voor de rest van je leven bestempeld staat als HIV-positief; dat wenst een mens zijn ergste vijand niet toe. En toch is het net dat wat Oliver Sim overkwam. Als een van de drijvende krachten achter The xx vindt de Brit het ondertussen –zestien jaar later- meer dan tijd om uit de schaduw te treden en openlijk over dat stigma te praten.
Eerlijk is eerlijk; leven met HIV is niet cool. Bij de start van een relatie, bij elk bezoek aan een nieuwe of andere (tand)arts of zelfs bij iets dergelijks onnozel als een verse tatoeage willen, kom je steeds opnieuw uit de kast als drager van dat verdomde virus. En hoewel HIV en AIDS niet meer de verwoestende impact hebben van pakweg een kleine twintig tot dertig jaar geleden, is het een medisch oordeel dat je voor lange tijd bijzonder bleek doet wegtrekken. Het simpele feit dat de jonge Brit de moed vond om zijn positieve status niet langer voor de wereld te verbergen, is grensverleggend. Alleen; waarom moet dat nu net bij de release van die soloplaat?”
Hideous Bastard – zo voelde Sim zich de afgelopen jaren —is het relaas van een jongeman die op zijn manier leert leven met een erg specifieke soort van anders zijn. In dat opzicht is het album meteen een louteringsplaat; een klein uurtje lang word je getrakteerd op alle fears and doubts die horen bij het moeten opgroeien in een andere context. Tekstueel en emotioneel raakt de plaat alle juiste snaren; Sims die in “Hideous” zingt over hoe alleen radicale eerlijkheid je kan bevrijden en zich luidop afvraagt of de aanwezigheid van zijn positieve status hem minder aantrekkelijk maakt, grijpt je naar de keel. “Romance With A Memory” speelt in op de anticipatie en de bijhorende seksuele spanning die gepaard gaat met de eerste afspraakjes die je op jonge vrijersvoeten maakt wanneer je nog diep in de kast verborgen zit. In “GMT” gaat het dan weer over de eenzaamheid die gepaard gaat HIV; elk intelligent lid van de MSM-community (mannen die seks hebben met mannen) weet dat je anno 2022 niet gaat sterven van AIDS en dat de ziekte – mits strikte opvolging – nauwelijks een impact heeft op je levenskwaliteit en toch is het aantal singles onder positivo’s depressief hoog.
De thematiek die achter het album schuilt, doet je als luisteraar beseffen dat zelfs een aanstekelijk en heupwiegend nummer als ‘Fruit’ aangedreven wordt door een emotionele barrière waar Sim willens nillens door heen moest. Doorheen een eerder rustige beat die in alle manieren van woord schatplichtig is aan het beste van The xx hoor je een haast jongere versie van de Brit vragen of hij zijn ouders toch trots maakt. Net aan het einde voegt de stem van Jimmy Somerville een extra clubby vibe aan het nummer toe, een welgekome afwisseling op een album dat je niet meteen gaat associëren met luisterplezier. “Run The Credits”, het laatste nummer, trekt dat idee door en gaat wel vol voor een duw op de repeat-toets. Hou je rekening met het feit dat Hideous Bastard geproducet werd door Jamie xx, dan hoeft het niet te verbazen dat de plaat langzaamaan naar een climax toewerkt. Ondanks de loodzware trip doorheen Sims afgelopen decennium sluit je het geheel zo toch af met een aangenaam gevoel.
Hoewel Hideous Bastard geen groots album is – niemand die je kwalijk neemt dat je vooral uitkijkt naar de remix van een aantal van de singles – is het wel een blijver. De achterliggende thema’s en bijhorende thematiek maken van de plaat een van de interessante dingen die er op dit moment in dat onsamenhangende geheel van queer culture te vinden is. Helemaal intrigerend wordt het album pas echt wanneer je beeld aan geluid koppelt. Los van de duidelijke symboliek geven de video’s bij de nummers een herkenbaar beeld van de soms grauwe realiteit van het leven als gay man in dit tijdperk. Luister ik volgend jaar nog naar het eerste album van Oliver Sim? Lijkt me sterk. Ga ik me het album nog herinneren? Die kans is dan weer erg groot.
