Oliver Sim zong de schaamte al van zich af op het in 2022 verschenen Hideous Bastard, en Jamie xx heeft ons al méér dan eens een zweterige clubavond bezorgd. Met Mid Air is het dan nu eindelijk aan Romy Madley Croft, derde en laatste lid van The xx, om ons te verblijden met haar debuut als soloartiest. Ze brengt een royale ode aan de dansmuziek uit de queer-clubs van de jaren 2000, met Fred Again.. als hofleverancier van pompende housebeats.
Wie haar recent nog live aan het werk zag wist het natuurlijk al langer: Romy – vanuit stilistische overwegingen liet ze de rest van haar naam achterwege – houdt de laatste jaren uw heupen strak in het vizier. Het is een resultaat van haar verstandshuwelijk met producer Fred Gibson, die als Fred Again.. bekend staat als de onbetwiste keizer van het nachtleven. De twee leerden elkaar kennen in navolging van de tournee rond I See You, de derde en voorlopig laatste worp van The xx, en sloegen al snel samen aan het schrijven. Wat creatief gerollebol en een handvol songs later vertrok Romy op een reis naar alle uithoeken van de wereld, waar ze met haar broeierige DJ-sets menig concertzaal en festivalweide in vuur en vlam zette.
Een volwaardige langspeler op haar naam kon dan ook niet lang uitblijven. Deze is er nu in de vorm van Mid Air, een hyperpersoonlijke plaat waarin melancholie en uitbundig feestgedruis elkaar moeiteloos in de armen sluiten. Neem bijvoorbeeld openingsnummer “Loveher”: de tergende intensiteit van een prille liefde wordt er gedragen door aanzwellende synthesizers en bassen vervaardigd uit het zwaarste lood. Meteen de beste song op de plaat. Er wordt gedanst ja, maar steeds met een traan op de wang.
Het schetst de krijtlijnen waartegen de hele plaat zich aftekent: Romy kerft haar ziel open, terwijl Gibson de leegte weer opvult met zijn beats van gewapend beton. De breekbare, ingetogen slaapkamerpop van The xx lijkt mijlenver verwijderd. Of toch niet helemaal. De gitaarriedel waarmee “The Sea” van wal steekt had zeker niet misstaan op The xx’s titelloze debuut van krap vijftien jaar geleden. Maar ook hier duurt het niet lang voor het nummer zich ontpopt tot een ware floorfiller. De moddervette klanken klotsen even onstuimig als ritmisch tegen de romp, met Romy’s stem als eenzame golfbreker. Eveneens in de categorie “zet aan tot een onophoudelijk wiegen”: het duo “Weightless” en “Did I”, twee plakkerige housekrakers die men doorgaans pas tegen het ochtendgloren van de dansvloer geschraapt krijgt.
Ergens ter hoogte van “Twice” komt er langzaam wat sleet op de formule. Wéér die vierkwartsmaat. Wéér die klagende zang. Geen slecht nummer, daar niet van, maar tot een ontploffing komt het nooit. Dan liever oude bekende “Strong”. Deze eerdere samenwerking met Gibson uit 2022 is er voor zij die trachten het leed van de wereld alleen op hun schouders te torsen. “You don’t have to be so strong // you carry too much on your own”, sust Romy. Een hart onder de riem voor zij die kampen met mentale problemen, gehuld in een, gezien het onderwerp, eerder vrolijk jasje.
Adempauze krijgt u even in de titeltrack, een intermezzo met een gastrol weggelegd voor “La Vita” van Beverly Glenn-Copeland. De sample gaat naadloos over in de eerder uitgebrachte radiosingle “Enjoy Your Life”, en leidt meteen tot een hoogtepunt op de plaat. De dageraad is aangebroken, en de eerste zonnestralen sijpelen langzaam binnen door het venster. Romy klinkt uitgelaten, bij momenten zelfs positiéf: “Het leven mag dan wel niet altijd een vrolijk lentefeest zijn, probeer er toch maar van te genieten.” Met deze boodschap had Romy u de nacht in kunnen sturen, ware het niet dat het puike “She’s On My Mind” die rol toebedeeld krijgt. Als een stel verliefde pubers op een schoolfeest dansen de drums en de bas twijfelend om elkaar heen, maar gaan op het einde wél samen naar huis.
Met Mid Air biedt Romy 34 minuten dancefloor escapism aan zij die lijden aan een chronische vorm van hartzeer. Voor wie de inkt waarmee de initialen van die ene verloren jeugdliefde getatoeëerd staan maar niet wil drogen. Ogen toe en dansen maar.