Dans als therapie. Dans als euforie. Vlure verwacht veel van de club. Het goeie nieuws? Escalate, het debuut van de band, levert het gewoon zelf.
“Take it or leave it, I want it euphoric.” Hamish Hutcheson beukt in de openingstrack een deur in van het kaliber “Taylor Swift is toch wel populair, niet?” Vlure bestaat omdat de dansvloer verlossing brengt, en als die dansvloer dat niet doet, dan is er ook geen hoop. Het moét, dus desnoods doet dit Schotse vijftal het eigenhandig.
Escalate is wat je krijgt als een stelletje punkschoffies het plan opvatten om Faithless en The Prodigy tegelijk te imiteren. Je kunt niet niét aan Sister Bliss denken als je in “Tha Gaol Agam Ort” Alex Pearsons galmende synthlijnen hoort, de woeste breakbeats van “Let It Escalate” zijn pure “Voodoo People”. In “And For A Second” horen we de vroege Moby; die van de trance, ja.
Het goeie nieuws: Vlure vindt God misschien een dj, de zweverige lulkoek wordt ons bespaard. Hutcheson mag er dan uitzien als een hooligan, Escalate is real talk over mentale gezondheid, opgroeien in een wereld waarin maandag altijd wenkt, het volgende weekend de verlossing aan het einde van de horizon is, en de club daar het wachten waard moet maken. Dit is dansen uit verzet, een wanhopig hopen op beter dan wat het working class leven te bieden heeft: “Give me something real or go and fucking do one”
Daar gaat het om, in dat “Better Days”, als Hutcheson blijft volhouden hoe betere tijden altijd om de hoek liggen. Je weet dat het om een bezwering gaat, geen waarheid, maar zo werkt het bij Vlure: statements worden herhaald als waren het affirmations, een vorm van zelfovertuiging. Je hoort ook dat de band na eindeloos touren een pauze heeft ingelast om te schrijven. Escalate is geen neerslag van die vroege jaren, maar de volgende stap. Ja, Vlure is een live-fenomeen, maar met producer Manni Dee (Daniel Avery, HAAi) achter de knoppen, duikt dit album dieper in de elektronica, blijft hij niet hangen in de brute kracht van eerste single “Show Me How To Live”.
En toch zit er iets fout met deze plaat. Hoe goed elke song afzonderlijk werkt, er scheelt iets met de opbouw, en dat is zonde. Zo zit rustpunt “How To Say Goodbye” ongemakkelijk vroeg in de tweede helft: niet de rustige inleiding van kant B, en voelt het als een inzakker na dat “And For A Second”. Ook elders vloeit Escalate niet, maar hort elk nummer botsend op het volgende. Het maakt dat dit debuut nooit een klassieker zal zijn, wel de veelbelovende eerste. En dat is ook al heel veel.
Het is een ingewikkelde vergelijking, maar sta ons toe. Vlure doet met rave wat postrock deed met progrock: het trok het genre een donker hol in, en gaf het een flink pak slaag tot alle cleanheid, alle geliktheid verdwenen was. Vlure is opwinding in flesjes, euforie op blinkende schijfjes. Wanneer de spokenwordbijdrage van Primal Scream-frontman Bobby Gillespie de band in afsluiter “A Clear Tide” mee het al goed gevulde pantheon van Glaswegian rockgoden intrekt, is dat niet meer dan terecht.
Euphoric? Reken maar.
Vlure staat op 6 november in de Botanique in Brussel.
