Of iemand na al die jaren nog op nieuwe songs van zestiger Frank Vander linden en co zat te wachten? Volgens de begeleidende, dolenthousiaste bio is de vijftiende plaat van De Mens er alvast omdat ze moet bestaan. We grossieren in korrels zout en laven ons vervolgens plichtbewust en met de nodige argwaan aan Liefde en andere problemen.
Immers, er werd al een lovenswaardige, lange weg afgelegd sinds dat overrompelend debuut in 1992. Samen met Noordkaap en Gorki vormden ze het triumviraat van de Nederlandstalige popmuziek. Krediet werd verworven en je hoefde er niet eens voor naar een bankinstelling. Toen dweepte Vander linden nog met woordkunstenaars als Mark Eitzel, Morrissey en Jeroen Brouwers. Tijden veranderen. Er zal best genoeg liefde voor muziek overgebleven zijn, maar wanneer een nieuw publiek aanboren aan de hand van geforceerde covers en tranen het belangrijkste wapenfeit van de laatste jaren is, laten we kelken aan ons voorbijgaan als betroffen het relikwieën voor misbruikte misdienaars.
De podiumdemagoog in de voormalige (fv) heeft alvast voldoende songs bijeengeharkt op deze nieuwe pseudo-conceptplaat over dat vermaledijde L-woord die het uitstekend gaan doen in een parochiezaal n pakweg Turnhout. De ‘oehoe’-s, ‘wohoho’-s en ‘aha’-s vliegen je om de oren op bijna de helft van de nummers en je kan er nu al gif op innemen dat het publiek op een van de te vele zomerfestivals er pap van zal lusten met een verschraalde pint bier in de niet zwaaiende hand. Ongetwijfeld kan er nog wel een chaotisch gastoptreden van Maria Iskariots Helena Cazaerk of de vreselijk alomtegenwoordige Pommelien Thijs bij om het memorabel te maken voor de lokale journalist.
Het springerige “Nederlands” en de oersaaie Thijs-cover “Ongewoon” sluiten de eerste helft van het album dan ook potsierlijk en teleurstellend af. Al vanaf de eerste noten in opener “Tekst” wist je al dat er een te prominente rol voor toetsenist David Poltrock is weggelegd. Bij elke nieuwe beluistering begrijpen we de intentie beter, horen we het refrein mooi openbloeien voor het uiteindelijk toch jammerlijk doodbloedt. Het voelt alvast alsof Miguel Wiels vooral in de eerste helft mee aan de knoppen zat en dan is het altijd dekking zoeken. Alsof Hij Die Toch Zo Creatief Is zich zorgen maakt om wat muziekjournalisten schrijven natuurlijk.
En toch slaagt Vander linden erin om net in die te gelikte song – die ons even aan Mama’s Jasje en Modern Talking doet denken en we dat maar niets vinden – de zinnetjes ‘Wodka is geen goede raad en niettemin vrij duur / Niemand die me helpen kan op dit nachtelijk uur’ en ‘In overleg wordt al eens iets moois gezegd’ te verstoppen. Zo oprecht en integer als in soloplaat Nachtwerk uit 2018 wordt het niet meer, maar er zijn pogingen. Niet in het opdringerige “Leve Sint-Valentijn” en zeker niet in de braderiedeun “Het is hou van mij-tijd”, dat zo de begintune zou kunnen zijn van een nieuwe, flauwe Tom Lenaerts-serie.
Het schuifelende “Als je wakker wordt” (met de prima cynische zin ‘Kan de wereld het helpen dat je nu niet bij me bent?’) en vooral de zes minuten van “Ik wil niet dat je het koud hebt” – dat ons met die heerlijk lange synth-outro nog eens naar iets van The Blue Nile doet grijpen – overtuigen dan weer wel. Niet toevallig zijn het de trage nummers waarin wél de tijd genomen wordt om Vander lindens’ tekst tot zijn recht te laten komen. Jammer genoeg blijkt dat slechts een opflakkering. Michel Decoster lonkt in “Dansen met de benen die we hebben” met zijn bonkende bas iets te opzichtig naar de jaren tachtig en Vander linden smokkelt ook hier een lalala-koortje binnen zonder Iggy Pop te raadplegen. Heerlijk drumwerk van Dirk Jans; dat dan weer wel. “De eenzaamheidsmachine” is meer een verpletterend idee over tevergeefse hunkering dan een song. “Ieder afscheid is een weerzien met jezelf” is gedoemd om concerten af te ronden en echte afsluiter “We zijn nooit alleen” is een poging tot reflectie, maar we geloven de karamellenverzen van Vander linden deze keer niet.
Neen dus, ondanks de obligate grote marketingwoorden is dit geen essentieel album geworden. We houden er zelfs een nare smaak van over in de mond na zoveel opgefokte lucht op 50 minuten. We plaatsen de naald gelaten nog maar eens op de groef die “Vrijheid die niet eenzaam is” of “Nederland” in gang zet, beseffen dat nostalgie een slechte raadgever is en berusten.
