Onze favoriete rockontdekking van het jaar? Dat is een Brits zootje ongeregeld dat Show Me The Body, Rage Against The Machine en Shabaka Hutchings door de mixer haalt.
Soms moet een mens het wispelturige algoritme van Spotify dankbaar zijn. Misschien kwam je ook na een zoveelste luisterbeurt van de nieuwste plaat van Fontaines D.C. tijdens de shufflemodus terecht bij een band genaamd Maruja (Spaans voor ‘roddelende huisvrouw’) en meer bepaald bij de jazzpunkbom getiteld “The Invisible Man”. Neen, op dat moment van het jaar was een band met zo’n allesomvattende, vurige intensiteit alleszins nog niet op ons pad gekomen. Het is haast onmogelijk om stil te zitten bij de unieke fusie van onstuimige saxofoons, hakkelende postpunkritmes en messcherpe spoken-wordvocalen.
Ook in “Look Down on Us” en “Break The Tension”, de eerste epische singles van Pain To Power, word je onmiddellijk meegezogen in een maalstroom van enerzijds chaos en catharsis en anderzijds strakheid en (activistische) kracht. Alsof Show Me The Body dagenlang opgesloten zit in een repetitiekot met Shabaka Hutchings, en ze samen nog eens naar het beste van het jonge Rage Against the Machine luisteren. Sinds de ontdekking van die verslavende nummers moet alles wijken voor de band, die intussen (meer dan terecht) ruime aandacht krijgt in de wereldwijde rockpers.
Beide bovengenoemde nummers zijn gestaag opbouwende epische – ja, we herhalen het adjectief graag nog eens – brokken die exploderen in een ongefilterde sonische woede. Ze zijn het bewijs van een jarenlange straffe chemie tussen frontman-zanger Harry Wilkinson, bassist Matt Buonaccorsi, drummer Jacob Hayes en saxofonist Joe Carroll. De saxofoon van die laatste komt soms jazzy over – dat aspect zal fans van het genre zeker overtuigen om de band te appreciëren -, maar is vooral een ontembaar beest dat je volledig door elkaar schudt.
Met zo’n intense kracht (en albumtitel) verbaast het niet dat Pain to Power tekstueel een schreeuwerig manifest is dat de maatschappelijke en politieke kwalen van onze tijd aanspreekt; nog zo’n gelijkenis met Rage Against The Machine, maar evengoed met eigentijdse bands als Kneecap en Fontaines D.C. “Same old, same old toxic fables. Nameless empty cradles. Defined by half arsed labels. Faithless. They reek of selfish favors…”, briest Wilkinson tot hij “Politician snaky stuck inside aloof. When it’s money over minds, there will never be a truce” eruit spuwt. En dan moet dat verwoestende refrein nog komen. Dat zou je zonder overdrijven deze song de “Know Your Enemy” van deze tijd kunnen noemen, maar dan met één stevige jazzinjectie.
Toch drukken de bandleden in interviews uit dat hun muziek ook hoop moet uitdrukken; die boodschap wordt bijvoorbeeld duidelijk meegegeven in het bijzonder warme “Saoirse” – let trouwens op die mooie songtitel die “vrijheid” in het Iers betekent. “It’s our differences that make us beautiful”, is het mantra dat sowieso uit dit nummer zal blijven hangen. Samen met “Reconcile” is “Saoirse” het bewijs dat Maruja niet alleen kan slaan maar ook kan zalven. De afsluiter is een negen minuten durende trip die is opgebouwd rond de transcendente saxofoon van Carroll en de – alweer – gepassioneerde teksten van Wilkinson die ditmaal oproept om “te bidden voor liefde” en “geen angst te hebben”. Mooi, mooi.
Gedurende Pain To Power heb je bijna voortdurend het gevoel dat je getuige bent van een verpletterend intense live-performance. Het zal dus niet verbazen dat Pain to Power geen lichte luisterervaring is. Het debuut van Maruja is luid, chaotisch, compromisloos en óók briljant. Voor diegenen die geloven dat genre-overschrijdende krachtige rock nog steeds relevant is, biedt ook dit album een overvloed aan bewijs van dik 50 minuten lang. Dat een (uitverkochte) Botanique op 19 november gaat daveren, staat vast – check maar eens live footage van Maruja’s Amerikaanse tournee.
