Ah die puberjaren. Elk seizoen lijk je weer een levensfase verder, emoties banen zich een weg naar elke vezel van je lichaam. Op het moment zelf wil je de helft van de tijd verdwijnen, later kijk je met weemoed terug op de onbezonnenheid en vrijheid van je jeugd. Weinig bands weten al die gevoelens zo goed muzikaal te vangen als The Pains Of Being Pure At Heart.
Alleen al de bandnaam ademt puberverdriet. Hun grootste hits zijn “A Teenager In Love” en “Young Adult Friction”. Ja, Kip Berman en zijn bandleden winden er geen doekjes om, of het moeten zakdoeken voor al die tienertranen zijn. Ons hoor je niet klagen: The Pains Of Being Pure At Heart verzorgde ooit de soundtrack bij ons zestien zijn. Daar horen ze thuis, in die kleine tijdcapsule van lijden onder de liefde en toetsen Frans, en ondertussen uitkijken naar oneindige zomervakanties. Van polaroids en Super 8-filmpjes. Perfect Right Now: A Slumberland Collection 2008-2010 is ook exact dat: een tijdcapsule naar de meest succesvolle periode van de groep. Toen ze rond hun titelloze debuutplaat het indiesnoepje van het moment waren en de ene verslavende shoegazeparel na de andere uitbrachten. Dat ze een reünietournee aftrappen rond die plaat met – ongeveer – de line-up van toen en er toch iets nieuws op de merchtafel moet liggen, is waarschijnlijk de pragmatische uitleg waarom deze Perfect Right Now bestaat.
Deze compilatie omvat dus een aantal losse singles en b-kantjes en de integrale Higher Than The Stars-EP uit de periode rond het debuut van de band. Een cynicus ziet daar een snelle cash grab in. Kan ons momenteel, met die eerste lentezon en volle terrassen, weinig schelen. Iedereen met een hart hoort hier minstens wat schone tienerkreten die een beetje verloren waren in de tijd en een terugblik op de eerste voorzichtige stapjes van de band. Zoals toen ze met “Kurt Cobain’s Cardigan” meteen hun kaarten op tafel gooiden. Ja, er wordt stevig gegraaid uit de indierock van de late jaren ’80 en ’90, maar je hoort vooral enorm veel plezier en emotie naast een oprechte, nostalgische liefde voor die periode. Het rammelt lekker, alleen klinkt de stem van Berman nog iets te oppervlakkig. Ook de punkrockversie van klassieker “Come Saturday” lijdt daar een beetje onder. Op “The Pains Of Being Pure At Heart”, een van die andere eerste songs van de band, smijt de frontman zich al een pak meer. Met die heerlijk galmende gitaarpartij erbij is het geluid gevonden. Dit is perfecte powerpop. “Side Ponytail” is voorbij voor je je oren kan spitsen. Dat zou zeer jammer zijn: deze song is een niemendalletje, maar wel een goed niemendalletje. “Ramona”, ooit de b-kant van “Young Adult Friction”, is een mooie naam, maar een te lijzige song. Het toont dat het een goeie keuze was van The Pains Of Being Pure At Heart om het vooral bij uptempo materiaal te houden.
De tweede helft van Perfect Right Now is waar de echte klompjes goud te rapen vallen. Dat was Higher Than The Stars immers: de perfecte EP. Geen roman, wel een puntgaaf kortverhaal. Ze hing zo ergens tussen het debuut en tweede plaat Belong, die al iets gestileerder was, en is nu niet tot nauwelijks nog te vinden (zoals dat gaat met EP’s). “Higher Than The Stars” smacht en smeekt, er mag dronken over de straat gelopen worden. De gitaarlijn djangelt zich een weg door je hoofd, tot die ene kleine akkoordverschuiving je hart breekt. “103” raast voort, “Falling Over” is aantrekken en afstoten. Meer dandy dan hier gaat dit soort indierock, in se nog altijd muziek voor introverten en slackers, niet klinken. Het zou irritant zijn als het niet zo goed zou werken. “Twins” krijgt weer wat meer galm. De tekst trapt ondertussen ruzie zoals alleen beste vrienden dat kunnen en op het einde klinkt “I didn’t mean to let you down / And now I know everything that’s good is gone”. En het dan ’s avonds goedmaken op MSN.
Afsluiten doet deze compilatie met “Say No To Love”, een single die destijds de brug naar Belong moest leggen en daar ook in slaagde (leg het maar eens naast “Heart In Your Heartbreak”). Het is nog zo’n prachtige coming of age-song die je eeuwig kan koesteren. “Say No To Love” is een nummer dat je ontdekt en waardoor je je nooit meer alleen hoeft te voelen met die liefde die je niet snapt. Het is een logisch eindpunt van Perfect Right Now. Want daarmee zit het er alweer op, deze duik in het verleden. Hebben wij grote dingen geleerd en gehoord op Perfect Right Now? Bijlange niet. Maar doe uzelf een plezier: dit is het beste halfuurtje nostalgische, onschuldige indie voor nu de zon terug schijnt.
