Met Days Of Abandon leverde The Pains Of Being Pure At Heart begin deze maand al voor de derde keer een puike popplaat af. Maar dat is dan ook het enige wat gebleven is, want rond frontman Kip Berman is veel veranderd. Groepsleden gingen, nieuwe huurlingen kwamen aan boord, maar het is allemaal geen big deal. Toch: een gesprek drong zich op.
Een conversatie met Berman lag echter minder voor de hand dan gedacht. Een afgesproken telefonisch interview wordt al bij het opnemen herleid tot het mailsgewijs beantwoorden van de vragen, wanneer de resultaten binnenvallen, blijkt Berman ook niet echt spraakzaam. Of hij nu ontevreden was met het Smashing Pumpkinsachtige gitaargeluid dat superproducer Flood The Pains Of Being Pure At Heart op vorige plaat Belong had aangemeten? De frontman doet alsof hij de vraag niet gekregen heeft. Het viel nochtans al op in de promotekst die Days Of Abandon vergezelde, en ook in eerdere interviews viel het tussen de lijnen te lezen, dat de frontman er allerminst gelukkig mee was, en daarom een terugkeer zocht naar het frisse popgeluid van zijn debuut uit 2009. Al is hij het met die laatste observatie niet helemaal eens.
“Als je die platen rug aan rug zou draaien zou je heel wat verschillen horen. Het enige wat ze gemeen hebben is dat ze een onmogelijk soort pop als ideaal nemen. Ik heb een rotsvast geloof dat het goed is iets na te streven dat je nooit kunt verwezenlijken. Het is pas in het falen dat je iets echts kunt vinden. En dus wil ik dat elke keer als we opnemen er een gevoel van absolute creativiteit hangt; we mogen niet gewoon oude ideeën aan het herwerken zijn om te beantwoorden aan iemand anders’ idee van wat wij zijn of zouden moeten zijn.”
Wat het plan dan was voor Days Of Abandon? “Het zelfde als anders: tien perfecte popsongs schrijven”, klinkt het droogjes. Wat het is aan pop dat het zo bijzonder maakt dan? “Het verenigt ons. Het kijkt voorbij alles dat er voor zorgt dat mensen elkaar niet echt kennen. Of het nu huidskleur, klasse, nationaliteit of seksuele geaardheid is; popmuziek schept van die momentjes waarop iedereen zich realiseert dat we dan misschien allemaal wel verschillend zijn, maar hetzelfde goed kunnen vinden. En als dat kan voor misschien maar drie minuten, dan zal het misschien ooit altijd zo zijn.”
Sinds The Pains Of Being Pure At Heart na het touren rond Belong weer in New York neerstreek, verloor Berman zowat al zijn groepsleden. Hij blijft er laconiek onder. “Peggy (Wang toetsenist, mvs) en Alex (Naidus, bassist, mvs) wilden zich concentreren op hun jobs bij de nieuwssite Buzzfeed. Ik begrijp dat en ik ben hen dankbaar voor de tijd dat ze met me samen leefden. En Kurt (Feldman, drummer, mvs) heeft nu eenmaal zijn eigen band, The Ice Choir, en is een getalenteerd producer en mixer. Ik heb vervanging voor hun gevonden, geen zorg.”
“En toch is The Pains of Being Pure at Heart een band; niet Kip Berman met sessiemuzikanten. ik heb altijd al de songs geschreven, maar de bijdragen van de andere muzikanten maakt die beter. En zelfs al komen er mensen bij terwijl andere mensen gaan en er weer anderen terugkomen, dan nog zijn de idealen die de muziek verenigen absoluut en onbeweeglijk.”
De personeelswissels zorgden er ook voor dat ook Kelly Pratt, die trompet speelt bij Beirut en Arcade Fire, aan de plaat kon bijdragen. Wilde Berman blazers? Niet per se, zo blijkt. “Kelly is een vriend, en stelde zich kandidaat om mee te helpen bij mijn volgende plaat. Hij is zo getalenteerd dat elk vooroordeel dat ik kon hebben over zijn instrumenten al snel was vervlogen. Ik zag in dat zijn muzikaliteit er niet alleen voor zorgde dat wat hij deed smaakvol was, maar de songs ook gewoon beter maakte.” En waarom hij de zang tot twee keer toe aan Jen Goma van A Sunny Day In Glasgow laat? “Haar stem kan dingen communiceren die de mijne niet kan”, klinkt het kort. “En live laat ik Jess Weiss van ons voorprogramma Fear Of Men zingen. Een natuurtalent.”
Welcome to The Jangle was de werktitel van de plaat, zo gaat het verhaal. Een verwijzing naar Guns ’n Roses’ “Welcome To The Jungle”, natuurlijk, maar net zo goed een knipoog naar het typische indie-gitaargeluid waar de groep zo hard op leunt. Was dat nu echt een serieus plan? Berman bevestigt. “Die zin heb ik bij het opnemen vaak uitgesproken in de studio, net als ‘Jangle All The Way’, ‘Mr. Bro-Jangles’ en ‘Djangle Unchained’. Maar waarom het uiteindelijk Days Of Abandon werd? Omdat ik vind dat de plaat ergens bevrijdend klinkt; alsof een gewicht van mijn schouders werd genomen. Het geluid is erg licht en speels, maar de songs gaan wel over verlies en isolement, dus de titel werkt ook in beide richtingen.”
Afgelopen lente hield Berman een stevig pleidooi voor vinyl. Wil dat zeggen dat hij ook zelf straffe Pains Of Being Pure At Heartsongs opzij houdt om als B-kant te dienen? “Jawel. Zo vond ik het zelfs niet eens zó erg dat onze platenfirma ons dwong om een song waar ik niet echt veel mee heb op de plaat te zetten, daardoor kon ik “Impossible”, waar ik echt gek op ben, B-kantje maken voor de single van “Simple And Sure”. Ik vind het belangrijk dat je mensen die dat soort vinylsingletjes nog kopen beloont met een goeie andere song, aangezien ze duur genoeg zijn om je anders bekocht te voelen. Het mag niet gewoon iets zijn dat uniek voor die release is, het moet verdomme iets zijn waar de band trots op is.” En of hij het dan niet erg vindt dat die song enkel door een handjevol gelovigen gehoord zal worden. Berman is kort maar krachtig: “Nee.”
Een slotvraag: wat zijn nog de ambities van Kip Berman? Is het goed zo, of mag het ietsje meer zijn? “The Pains Of Being Pure At Heart is mijn leven,” schrijft hij, “geen job”. Wie wil dat hij aan zijn band zijn beroep overhoudt, heeft het niet begrepen. “Een job hebben is een trieste noodzaak in het bestaan, een muziekgroepje hebben is daar het tegendeel van. Wat voor ellende mijn richting mag uitkomen, ik vergeet nooit dat ik elke dag gewoon opsta om trancendentale, generaties bepalende kunst te maken en het busje niet mag crashen. Dat is wel zo leuk. En verder wil ik vooral dat als mijn kinderen binnen twintig jaar de radio aanzetten, ze een song van hun vader horen. Ik wil dat mijn leven tot iets echts heeft geleid. We hebben dat punt nog niet bereikt, maar ik blijf hopen dat ik daar ooit in slaag. “
The Pains Of Being Pure At Heart speelt nu vrijdag 27 juni op DOK in Gent.
