Schrijven dat Hûsker Dü in de jaren tachtig manmoedig het pad effende voor pakweg Nirvana is een open deur ter grootte van een garagepoort intrappen. Samen met het Dinosaur Jr van Jay Mascis roeide gitarist/bezieler Bob Mould destijds met zijn naar hardcore reikende powerpop koppig tegen de stroom van bloedeloze FM-rock in. Een kleine vier decennia later staat Mould er met zijn vijftiende soloalbum nog steeds als een huis van gewapend beton.
Misschien kent u Mould echter eerder van Sugar, die andere quintessentiële band van hem. Met het monumentale Copper Blue uit 1992 tekenden Mould en de zijnen voor een hele rist klassiekers als “If I Can’t Change Your Mind” en het zwaar naar Pixies neigende “A Good Idea”. Ons hele punt: Mould heeft nog nooit een echt slechte plaat afgeleverd, en deze vijftiende soloworp hoeft niet onder te doen voor de rest van zijn indrukwekkende carrière. Bijlange niet. Want al van bij de eerste song, de vooruitgeschoven single “Here We Go Crazy”, voel je het al tot in de kleinste vezels van je lijf: dit is powerpop van het ruigste soort. Catchy refrein, een gitaarmuur waar zelfs met een bulldozer geen doorkomen aan is; dit belooft een boterham te worden waar je haast haaientanden voor nodig hebt om hem te verorberen.
En de teksten? Die zijn bij momenten pikdonker. Of, in de woorden van Mould zelf: “Aan de oppervlakte lijken dit een rist rechttoe rechtaan gitaarpopsongs. Maar als je dieper graaft, vind je, zeker in de teksten, controle en chaos, hypervigilantie (soort van verhoogde staat van alertheid waar je je bewust bent van al dan niet ingebeelde gevaren, red.) en onzekere en onvoorwaardelijke liefde.” Nou nou. Toch vertaalt die al dan niet subtiele dreiging van de teksten zich ook naar de voortreffelijke sound. Neem nu “Neanderthal”: leunt, net als Hüsker Du in zijn hoogdagen, al ietsje meer naar goeie hardcore: drums als een opgevoerde racewagen, stalen bas en gitaren. “Breathing Room” is dan weer net iets trager, terwijl “Hard To Get” sterk lijkt op Moulds eigen “Changes” met zijn band Sugar en voorwaar, dat is een compliment dat kan tellen.
“When Your Heart Is Broken” kent een scherpere gitaarriff dan een vers geslepen slagersmes. Combineer dat met een heerlijk solerend gitaartje, netjes ingekapseld binnen die riff, en u krijgt zo zoetjesaan een idee van dit heerlijke plaatje. “Fur Mink Augurs” biedt meer van hetzelfde op dit erg homogene album. Ja, Moulds stem klinkt in dit nummer nog meer bezwerend dan elders en jawel, er is een glansrol weggelegd voor drummer John Wurster die met veel variaties speelt als was hij Animal uit The Muppet Show. Wedden dat dit de slotsong wordt van Moulds komende tour?
En net wanneer je als luisteraar haast een indigestie krijgt van zoveel retegoede, maar vermoeiende feedbackende gitaren doet Mould het helemaal zonder overdrive: met zijn akoestische gitaar is “Lost Or Stolen” een weldadige rustpauze voor je trommelvliezen, maar (helaas) niet voor je gemoed: “Paranoid and schizoïd thoughts / I am unconscious” zingt Mould de argeloze luisteraar helemaal naar de dieperik. “Sharp Little Pieces” is vervolgens vintage Mould: een song als een pletwals, deze keer zelfs met een achtergrondstem in de refreinen en de brug. Nergens klinkt de op zich al perfecte samenhang tussen drum, de prima bas van Jason Narducy en gitaar meer gebald dan op dit nog geen drie minuten durend nummer.
Zo blijft het, ook in de eindsprint van deze plaat, sublieme maar ultrakorte songs regenen: let op een zeldzame maar o zo machtige solo in “You Need To Shine”. Het iets tragere “Thread So Thin” is met zijn wapperende gitaren en zijn zo kenmerkende stem Mould ten voeten uit. Hekkensluiter “Your Side” begint met een hoogst effectief staccato gitaartje. “If the world is going down in flames / I wanna be by your side”, zingt Mould naar zijn doen verrassend romantisch. Halfweg explodeert een en ander dan toch als de betere handgranaat.
Deze hoogst taaie langspeler staat – we schreven het al – op gelijke hoogte met de rest van Moulds indrukwekkende oeuvre – inclusief de platen die hij maakte met het haast mythische Hüsker Dü. Het nieuwste werk van een man die één granieten brok rockgeschiedenis is? U moest al druk bezig zijn met ademloos luisteren.
