Eddie Chacon :: Lay Low

Thrillseekers hebben altijd al best in een grote boog om de lethargische muziek van Eddie Chacon gelopen en dat is met dit nieuwe Lay Low niet anders. Ondraaglijk licht voor de ene, maar wie zoekt naar een half uurtje mentale wellness is hier – ondanks de zware thematiek – aan het juiste adres.

Eddie Chacon zingt op deze plaat immers het verlies van zijn moeder van zich af. Ze stierf nog voor hij zijn carrière in 2020 een tweede levensadem inblies met Pleasure, Joy And Happiness, maar een plaats op een album had dat verdriet nog niet gekregen, wegens té nabij, een wonde nog té vers. Nu is de Amerikaan er echter wel klaar voor en album nummer drie van Eddie 2.0 is grotendeels aan haar en aan bijbehorende gedachten van vergankelijkheid gewijd.

Zijn moeder wordt hier geschetst op de wijze die deze zanger kenmerkt: met weinig woorden dus. Enkele rake lijnen worden getrokken, en de luisteraar mag de rest invullen. In opener “The Good Sun” hoopt de zoon dat zijn moeder het beste plekje in de zon mag vinden – een verwijzing naar haar eeuwig optimisme. Doorkruist deze zonnige gelukzaligheid: de hartekreet “I just miss you whole”, die op haar beurt wordt gecounterd door lieflijk gezongen ladada’s – verwerkt verdriet klinkt als een briesje dat via het raam van het gemoed komt aanwaaien en weer weg is. Het is de korte koude rilling op de rug, die daarna wordt geabsorbeerd door het hele lichaam, want verwerken is niet hetzelfde als loslaten. “If I ever let you go, I will never let you go”, klinkt het in de psychedelische afsluiter.

De teksten zijn haast vloeibaar, ze lijken te stromen door Chacons onderbewuste en landen zo op de tape, getekend in klare lijn op het canvas van zweverige synthesizer-r&b.’Fatalistisch’ schreven we in onze recensie van ’s mans vorige plaat en dat is nu niet anders – maar altijd is er nog wel die sprankel hoop aan de horizon. De enige uitzondering is “Let The Devil In”, de meest donkere, dreigende en omineuze song die Chacon ooit schreef, waarin hij de blik van zijn innerlijk losrukt en op de buitenwereld richt. Wat hij ziet, vervult hem met afgrijzen: “I can’t keep up. Used to be so heaven sent. We let the devil in. Don’t even get me started. And it’s tearing me apart.” De weg naar de hel ligt immer geplaveid met goede intenties: de technologie, oorspronkelijk bedoeld om de mensheid te helpen, heeft ons allemaal tureluurs gedraaid en van elkaar vervreemd. Maar zo duister blijft het niet. Volgend nummer “Feels Like The End Of The World” tapt uit hetzelfde inhoudelijke vaatje, maar heeft meer weg van het dartel spelende huisorkest op de zinkende Titanic. Duisternis en sensuele lichtheid zitten nog steeds piekfijn in balans.

Als producer ruilde Chacon John Caroll Kirby (zijn compagnon bij de vorige twee worpen) in voor Nick Hakim, die eerder al werkte met uiteenlopend volk als Adrienne Lenker, Anderson .Paak en Lianne La Havas. De opnames gebeurden in het slapeloze New York in plaats van in het relaxte Ibiza, maar muzikaal klinkt Lay Low bovenal zeer vertrouwd. We moeten hier dus wel spreken van Chacons ‘uiterst individuele muzikale expressie van uiterst individuele emoties’ – alsof er geen andere uitdrukkingsvorm mogelijk is, en net dáárom klinken die ronduit vreemde songs allemaal zo verdomd indringend. Hier worden geen spelletjes gespeeld, alleen rauwe eerlijkheid geserveerd, ver weg buiten het bereik van algoritmevriendelijke muziek.

Less is more is nog steeds het devies: drumbrushes, een verloren gelopen drum, vreemde synthesizervegen en -loops: meer is het vaak niet, maar nergens gaan ze daar extremer in dan op “Birds”, een skelet van een song die mijmert over de eigen vergankelijkheid. Het enige nummer dat ironisch genoeg het meest afwijkt van de langoureuze sound is net hetgene dat hij heeft gemaakt met Kirby. Het is muziek om een vrolijk shuffledansje op te doen terwijl de wow’s en andere uithalen op de achtergrond klinken alsof de dagen van Charles & Eddie nooit voorbij zijn geweest.

Nog geen half uurtje duurt deze trip van Lay Low, en dat is helemaal op het einde van deze recensie meteen het slechtste dat we erover kunnen zeggen. Verslavende shit weeral.

9
PiaS
Stones Throw
Beeld:
DeMarquis McDaniels

verwant

Eindejaarslijstje 2023 van Jef De Ridder

Welke albums waren dit jaar de kroketten bij mijn...

John Carroll Kirby :: Blowout

Zenzueel en zoel als een zilte zeebries: Blowout van...

Zenmenn + Eddie Chacon

16 mei 2023Ancienne Belgique, Brussel

Dinsdagavond speelt Eddie Chacon in Brussel om zijn nieuwe...

Concerttips mei 2023

Vooraleer de zomerfestivals het enkele maanden van het clubcircuit...

Eddie Chacon :: Sundown

Eddie Chacon, soul crooner from a different galaxy, levert...

aanraders

The Veils :: Asphodels

Finn Andrews is The Veils is Finn Andrews. Zo...

Adrian Crowley :: Measure of Joy

Adrian Crowley kan je moeilijk lui of gemakzuchtig noemen:...

Lambrini Girls :: Who Let The Dogs Out

De reputatie was er al, nu heeft Lambrini Girls...

Malvin Moskalez :: Not Today

Het leven loopt nooit rechtlijnig en is geenszins zwart-wit....

The Weather Station :: Humanhood

The Weather Station is ook maar een mens. Met...

recent

Elizabeth O’Connor :: Walvistij

Denk aan het leven op een nauwelijks bewoond eiland,...

Heraclitus :: Alle Woorden

Alle Woorden als titel van een boek klinkt indrukwekkend,...

We Are Open 2025 :: Een bosaardige bodem vol bloed

7 februari 2025Trix, Antwerpen

We hadden de MIA's, de Week van de Belgische...

Yūko Tsushima :: Een Vrouw rent over een Berg

Onder het pseudoniem Yūko Tsushima publiceerde Satoko Tsushima (1947-2016)...

Paddington in Peru

n 2014 zorgde een combinatie van CGI en ‘motion...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in