Vorige maand bracht de Amerikaan Eddie Chacon met Lay Low zijn derde prima album op een rij uit sinds hij in 2020 na meer dan twee decennia afwezigheid terugkeerde naar de muziek. In het tweede deel van zijn carrière is hij zelfs relevanter dan ooit. Dat vráágt om een gesprek.
enola: Lay Low is een heel persoonlijk album geworden over het verlies van je moeder.
Chacon: “Het gaat grotendeels over mijn moeder, ja. Ze is nu een aantal jaar geleden overleden, maar op het moment zelf was het zo’n catastrofale gebeurtenis dat ik het niet eens in mijn kunst kon verwerken. Pas na enkele jaren kwam ik op het punt dat ik over mijn moeder kon schrijven, aan haar kon denken en me er ook daadwerkelijk goed bij kon voelen.”
enola: Wat voor iemand was ze? Had je een goede relatie met haar?
Chacon: “Ze was, om het zo te zeggen, een grote persoonlijkheid (lacht). Ze was een vrolijke en liefhebbende, geweldige moeder en een beetje een pop psychology-nerd toen ik opgroeide in de jaren zestig, wat toen best vooruitstrevend was. Ze was ook erg geïnteresseerd in paragnosten en paranormale lezingen. Ze was dus eigenlijk een soort hippie, en het was cool voor mij om zo op te groeien. Ik denk dat het invloed heeft gehad op hoe ik de wereld zie en op mijn positieve houding ten opzichte van tegenslag.”
enola: Ik las in je bio dat ze een heel optimistisch persoon was, altijd op zoek naar de juiste plekjes in de zon.
Chacon: “Ja, dat is waar “Good Sun” over gaat. Ik wilde twee heel krachtige regels bedenken die de gevoelens uitdrukten die op dat moment aan de oppervlakte kwamen. Ik wilde geen hele tekst of een verhaal, maar wel dat het nummer een beetje een melancholische mantra zou zijn.”
enola: Denk je dat je haar optimisme hebt geërfd?
Chacon: “Ja, dat denk ik wel. Ik heb een heel optimistische kijk op de dingen.”
enola: Afgaande op je muziek , zou ik nu niet meteen zeggen – en ik wil niet zover gaan om het ‘donker’ te noemen – dat het echt vrolijke muziek is.
Chacon: “Het is geen op en neer springende dansmuziek, that’s for sure (lacht). Ik beschrijf het graag als een combinatie van melancholie en viering, want aan de oppervlakte lijkt het meditatief en melancholisch, maar er is schoonheid te vinden – als je ernaar zoekt.”
enola: Tijdens je vorige tournee zag ik je optreden in Brussel met de Zenmenn. Je durfde toen het laatste nummer “Morning Sun” niet zingen omdat je zo onzeker was. Heb je het sindsdien wél nog live gebracht?
Chacon: “Ja hoor. Ik heb het nu al vaak gezongen en ik vind het nu zelfs leuk om het live te spelen. Op dat moment was ik nogal bezorgd over hoe het zou overkomen, omdat de Zenmenn heel groovy spelen, terwijl ik heel zacht en in een heel lage toonsoort zing. Dus toen voelde dat wat intimiderend, maar ik heb me erover gezet en nu staat het wel mee op de setlist.”
enola: Zal het moeilijk zijn om deze nieuwe nummers, die heel dicht bij je staan en persoonlijk voor je zijn, op het podium te zingen? Of breng je ze vol trots, voor je moeder?
Chacon: “Yeah, it’s a celebration of healing. Want ik denk dat die ervaring van verlies heel herkenbaar is voor iedereen en daarom dacht ik dat het een goed onderwerp zou zijn voor de nieuwe plaat.”
enola: Vind je het makkelijk om liedjes te schrijven? Je albums zijn immers altijd vrij kort. Dat vind ik enerzijds cool, maar het is ook wel een beetje jammer, want ik zou graag meer willen horen.
Chacon: “So I leave you wanting more (lacht). Op dit punt in mijn carrière doe ik dit al bijna vijftig jaar dus songs schrijven gaat me inderdaad makkelijk af. Ik heb vooral geleerd om geen liedjes te schrijven tenzij ik iets te zeggen heb. Vaak, wanneer je een song probeert te schrijven en het gaat maar moeizaam, komt dat omdat je eigenlijk niets te zeggen hebt.”
“Ik heb in mijn carrière ook altijd nummers geschreven voor andere artiesten. Vorig jaar schreef ik “Call It” voor Prep (Engelse indiepop-band, red.) en ik heb net een liedje geschreven met Bardo Martinez, de leadzanger van Chicano Batman. Dus ja, ik schrijf nog steeds liedjes met mensen, zoals ik altijd heb gedaan sinds ik in 1984 op mijn twintigste voor het eerst naar L.A. verhuisde. Ik heb samengewerkt met The Neville Brothers en Feargal Sharkey van The Undertones, ik schreef “Searching For A Soul” voor Connor Reeves, enzovoort. Ik heb ook veel geschreven voor Deense artiesten, zoals Erann DD en Hanne Boel. Het gebeurt nu eenmaal ook dat de liedjes die je voor jezelf schrijft hun weg niet vinden naar je eigen platen, maar wel naar die van anderen.”
enola: Luister je tijdens het schrijven dan naar andere muzikanten voor inspiratie of mijd je net andere invloeden?
Chacon: “Ik kan eerlijk zeggen dat ik uit alles inspiratie put – en dat hoeft niet per se muziek te zijn. Gewoon de deur uit gaan en op pad zijn: ik neem alles in mij op, van het vreselijke tot het alledaagse, tot dingen waarover ik in de knoop zit. Mijn platen zijn vaak mijn manier om dingen te verwerken, als een soort helend proces. Ik schrijf over wat ik zelf niet helemaal begrijp, en via het songschrijven probeer ik er mijn conclusies over te trekken. Voor mij is dat haast cathartisch.”
enola: Tot welke conclusies ben je dan gekomen bij het schrijven van dit album?
Chacon: “Ik denk dat ik gefascineerd was door het genezingsproces na het verlies van een dierbare. Je gaat van zo’n absolute wanhoop, van het oprechte gevoel dat dit het einde is van je wereld zoals je die kent, naar het andere einde van het spectrum en je komt tot de conclusie dat die persoon die je zo graag zag jou ook alleen maar gelukkig wilde zien. En er schuilt vreugde in de eenvoud daarvan. Je vindt opnieuw geluk en je komt aan het andere einde van de tunnel uit, genezen en in staat om met vreugde en een lach over deze persoon te praten.”
enola: Ik kan je platen maar moeilijk vergelijken met andere muziek, maar ze zijn wel heel herkenbaar. Toch heb je deze opgenomen in New York, terwijl de vorige in Ibiza is gemaakt. Maakt het iets uit waar je je albums opneemt, of komt het allemaal van binnenin?
Chacon: “Ook wanneer je op andere plaatsen opneemt, probeer je manieren te vinden om fris te blijven en jezelf in een goed humeur brengen, zodat je toegang hebt tot je talent.”
enola: Bovendien ben je voor Lay Low van producer gewisseld. Je vorige twee platen heb je met John Carroll Kirby gemaakt, en nu werkte je samen met Nick Hakim. Was er een specifieke reden of deed verandering van spijs eten?
Chacon: “Die nieuwe producer was niet helemaal mijn idee. Toen ik in 2020 terugkeerde in de muziekbusiness nam Kirby me onder zijn vleugels. Ik was behoorlijk roestig en had al een paar decennia geen muziek meer voor mezelf gemaakt. Hij hielp me om weer dicht bij mezelf te komen en opnieuw te doen wat ik mijn hele leven heb gedaan. Hij heeft zich als een grote broer over mij ontfermd, hij is een soort engel in mijn leven geweest. Toen we aan de telefoon over een derde album aan het praten waren, zei hij: ‘Je hebt me niet meer nodig. Het zou goed voor je zijn om te werken met een andere producer die andere bronnen en kwaliteiten in jou kan aanboren dan ik.’ Wat erg nederig van hem is, maar aan de andere kant van de lijn had ik tranen in mijn ogen. Ik voelde me een beetje als een klein vogeltje dat uit het nest werd geduwd.”
enola: Maar uiteindelijk spreid je je vleugels uit, toch? Welke nieuwe dingen heb je ontdekt met Hakim die anders waren dan met Kirby?
Chacon: “Ik probeer mezelf objectief te zien, want als artiest zelf sta ik er natuurlijk te dicht bij. Ik heb het gevoel dat ik als zanger meer uit de verf kom dan op Pleasure, Joy And Happiness. Dat album was vrij intiem en melancholisch, met een zachte en ingetogen aanpak. Op Sundown begon ik me al wat meer open te stellen, een beetje meer echt te zingen. En ik denk dat ik op Lay Low echt buiten mezelf sta en me volledig uitdruk om de muziek te dienen.”
enola: Ik denk dat je jezelf nergens zo sterk uitdrukt als in “Let The Devil In”. Kan je uitleggen waar dat nummer over gaat? Gaat het over iets specifieks, zoals sociale media of politiek, of is het een algemeen gevoel van Weltschmerz?
Chacon: “Ik weet nog waar ik aan dacht toen ik het liedje schreef. Ik dacht na over hoe we terecht zijn gekomen in deze diepe chaos die we vandaag de dag allemaal ervaren in de wereld. Ik dacht bij mezelf: dit is het resultaat van jaren en jaren de dingen op hun beloop te laten, van de wereld niet als een goede huisvader te beheren.”
enola: Kan je dat uitleggen?
Chacon: “Ik heb het gevoel dat je tegenwoordig mensen elkaar heel snel de schuld ziet geven voor alles, ook met recente gebeurtenissen, zoals de verkiezingen of de bosbranden hier in California. En je ziet hoe mensen zulke dingen beginnen te politiseren, terwijl ik me afvraag of het niet gewoon het gevolg is van jarenlang de problemen onder de mat te vegen en de hete aardappel door te schuiven naar de volgende persoon. Dus misschien is een deel van de diepe chaos die we vandaag de dag ervaren gewoon het resultaat van gemeenschappelijke nalatigheid. Je weet wat ze zeggen: als de kat van huis is, dansen de muizen.”
“Ik doe hier geen politieke uitspraken, want ik ben geen politiek persoon, en ik wil zeker niet preken. De tekst zijn gewoon mijn gedachten die er haast als een stream of consciousness uitkwamen – toen Nick bij dat nummer de opnameknop induwde, had ik geen idee wat ik zou gaan zeggen. Ik vond het een geweldige manier van werken. Ik ben nu 61 jaar oud en ik heb veel levenservaring. Om dat gewoon los te laten en te freestylen, dat was heerlijk. En ik vind dat het een manier is om uit je eigen weg te gaan en jezelf niet toe te staan om dingen te veel te verfijnen of te cureren. Ik vond het leuk om bij wijze van controle-experiment te ontdekken wat er echt in mij omging. Wanneer je écht loslaat, klinkt het resultaat als een verrassing.”
enola: “Empire”, met Kirby, is dan weer het meest funky nummer op Lay Low. Je kunt er haast op dansen, maar de toon is voor mij toch weer bitterzoet. “We bouwen ons rijk op zand en we raken het kwijt”, wat bedoel je daarmee?
Chacon: “Ik denk dat het gewoon een waarschuwing is. Ik denk dat de enige manier om iets te doen is om het juist te doen. Soms doen we nu eenmaal dingen overhaast, en dan betaal je later de rekening. Eenvoud is moeilijk, en we leven in een zeer snelle maatschappij waarin veel van wat we vandaag de dag bouwen niet op een solide fundament is gebouwd.”
enola: Is het als het Bijbelse verhaal van de man die zijn huis op het zand bouwde?
Chacon: “Ah, ik ken dat verhaal niet? Nochtans zou ik het moeten weten, want ik was misdienaar en ben mijn hele jeugd naar katholieke scholen gegaan. Dus ik ben verbaasd dat ik het niet ken. Onbewust heb ik het misschien dus wel uit de Bijbel gejat.” (lacht)
enola: Twee keer moest ik bij de eerste beluistering denken aan andere artiesten: aan R.E.M. bij “End Of The World” en aan Nick Cave bij “The Good Sun”. Zou je ooit een nummer van een andere artiest willen coveren?
Chacon: “Grappig dat je dat zegt, want onlangs was ik aan het werk met Yellow Days, en hij heeft een paar nummers geschreven die zó mooi zijn dat ik het echt leuk zou vinden om ze te zingen. Veel van mijn jeugdhelden, zoals Marvin Gaye, Sam Cooke en Otis Redding, deden dat ook. Stuk voor stuk geweldige zangers, maar ze interpreteerden ook allemaal vaak muziek van anderen. En eigenlijk is het heel mooi als je het verhaal van iemand anders interpreteert. Het is een soort muzikale versie van een Oscarwaardige acteerprestatie, waarbij de acteur ook alleen maar andermans woorden uitspreekt, maar ze zich wel helemaal eigen maakt.”
enola: En welke artiest mag jouw songs coveren?
Chacon: “Ik zou graag Sade een van mijn liedjes horen zingen.”
enola: Geen slechte keuze.
Eddie Chacon speelt vrijdag 28 maart in de Botanique. Er zijn nog tickets beschikbaar.
