Dinsdagavond speelt Eddie Chacon in Brussel om zijn nieuwe album Sundown aan de man te brengen. Het eerste concert van zijn tournee mag meteen de nieuwe zonsopgang van zijn gerevitaliseerde carrière genoemd worden.
Onze aanvankelijke scepsis wanneer we een – zonder overdrijven – compleet lege inkomhal van de Ancienne Belgique betreden (zijn we wel op de juiste dag gekomen? Hebben we de kwaliteit van dat nieuwe album dan zo verkeerd ingeschat?) smelt meteen weg wanneer we plaats nemen in de gerieflijke stoeltjes en de Zenmenn de avond van de juiste vibes voorzien. Over de band is weinig geweten, behalve dan dat ze in principe de ultieme Eurosongband zouden kunnen zijn. In hun eigen woorden zijn ze begonnen als een tributeband voor Phil Collins, ze wonen in Berlijn, ze torsen snorren en nektapijten afgewerkt met de occasionele junglehoed er bovenop, maar de muziek is eindeloos veel beter dan wat we in Liverpool moesten aanhoren.
Voor hun zondoordrenkte yacht rock toveren ze steeldrums uit hun synthesizers met toefjes Aziatische toonladders er doorheen geweven. Ze geven hun nummers titels als “Coney Island Subway Blues”, maar doen het klinken als iets wat het midden houdt tussen een aankondiging op een luchthaven en Franse boudoirfunk als soundtrack van een film waarin Sylvia Kristel stoute dingen zou doen. Maar New York is een wereldstad, dus het mag. “Ming Dynasty” rolt met kekke fingersnaps uit de boxen terwijl de synths twijfelen tussen waggelen en gezellig kwaken. Bovendien zijn de Zenmenn niet te beroerd om hun balearic swing op te leuken met malle dansjes. Je kan zeggen wat je wil, maar de heren stralen speelplezier en schwung uit – terwijl dit alles gebracht werd met een sérieux waarvoor de presentator van de jazzclub in The Fast Show een goedkeurend ‘great’ zou mompelen onder het lurken van zijn sigaret.
Een perfecte opwarmer die meteen mag dubbelen als backingband voor hoofdact Eddie Chacon, die opkomt in een zwarte KW, met zonnebril op de neus, als de belichaming van cool. Schijn bedriegt echter, en de man blijkt vooral een zeer warm persoon te zijn die duidelijk geniet van zijn onverwachte terugkeer naar het voetlicht. Een glimlach tooit zijn gelaat en zal daar de hele avond blijven, hij is gul met zijn bindteksten, gul in zijn lof voor de Zenmenn en gul in zijn dank voor de liefde die hij van het publiek krijgt. Halverwege de show zet hij gniffelend en met lichte schaamte de filosofie van zijn muziek uiteen wanneer hij als inleiding op “Papa” (waarin hij zijn complexe relatie met zijn vader uitdraagt) vertelt over hoe hij aan producer John Carrol Kirby bij het begin van hun samenwerking moest uitleggen dat hij zich wilde blootgeven in zijn teksten en kwetsbare, oprechte en simpelweg mooie muziek wilde maken, zonder pose. Net dat lak aan opsmuk maakt dit voormalige one-hit-wonder uit de nineties (hij was de helft van het duo Eddie & Charles die in 1992 een monsterhit scoorden met “Would I Lie To You?”) uiteraard übercool.
Niet dat Eddie deze openhartigheid op dat moment nog nodig heeft. Tegen dan heeft hij al de hele zaal ingepakt met zijn luisterliedjes die rijp zijn van de weemoed. ‘Loved you, it was wrong, It’s a wicked world, can’t control it’ klinkt het in “Wicked World”. Chacon schrijft geen lappen teksten, hij herhaalt zijn korte zinsneden ad infinitum als een mantra tot ze onder je vel en in je hart kruipen. Bovendien is zijn stem soepel als dertig jaar geleden. De hogere regionen vormen geen probleem en waar hij op plaat al eens vervalt in fluisterzingen, durft hij live wel voluit te gaan.
Visueel gebeurt er minimaal weinig maar het sorteert wel maximum effect. De kleuren van de spots veranderen soms van blauw naar rood en Chacon zingt nu eens statisch aan de microfoon, dan weer doet hij onhandige dansjes als die ene oom op het trouwfeest die op geen enkel moment uit de toon valt tussen het jonge geweld.
We krijgen een greep van nummers uit zijn album “Pleasure, Joy, Happiness” uit 2020, uiteraard aangevuld met nieuw werk. “Far Away” wordt aangekondigd met ‘Let’s try something new from the Sundown. I might fuck it up. We shall see!’ maar Chacon kopt het even moeiteloos als zichtbaar opgelucht binnen. “Sundown” krijgt een zwoele bossa-vibe mee en “Step By Step” kan op evenveel bijval rekenen. Voor “The Morning Sun” zegt Chacon nog te onzeker te zijn, maar hij is wel bereid om een stuk a capella te zingen. De band – en het publiek – proberen hem nog te overtuigen door mee in te vallen, maar de zanger is te onzeker. Jammer, maar er valt sowieso genoeg lekkers te rapen in deze set. De iets tragere nummers worden kort genoeg gehouden om nergens de vaart uit het optreden te halen en afsluiten doen we met het funky “Holy Hell”. Toch nog dansen dus, net als ‘s avonds laat op dat trouwfeest.
Na een terechte staande ovatie krijgen we nog “Pleasure, Joy and Happiness”. We hebben de hele avond een artiest zien worstelen met en genieten van zijn hernieuwde populariteit. Het zou naar arrogantie kunnen overslaan, maar Chacon is vanavond één en al sympathieke nederigheid. Als dankwoord is het publiek bereid om a capella “Pleasure, Joy and Happiness” te zingen en zelfs spontaan de tweede stem over te nemen – die had Eddie niet zien aankomen.