Mogwai :: The Bad Fire

Knal in het doel. Dat was de vorige plaat van Mogwai, een oplawaai die een heropstanding van de Schotse band inluidde. Is The Bad Fire de goeie tweede helft, de harde in de winkelhaak die het afmaakt?

Één minuut schoot het door ons hoofd: zouden we AI niet onze review van Mogwai laten schrijven? De Schotten maken toch ook al dertig jaar ongeveer dezelfde muziek, waarom moeten wij, arme postrockrecensenten, dan nog moeite doen? Zou de hoofdredacteur dat echt merken, de ene crescendo is de andere toch?

Neen, stout. Ga weg, spoken uit de machine. Ga ergens anders rondhangen.

Wij willen immers geen ruzie. Met Mogwai, welteverstaan – onze hoofdredacteur kunnen wij wel aan. Denken we. Maar die vier hooligans uit Glasgow verkopen ons ongetwijfeld klappen die we niet geïncasseerd krijgen. Alhoewel, na exact dertig jaar – Mogwai ontstond in 1995 in de woonkamer van eeuwige gamin Stuart Braithwaite – hangen de buiken toch ook wat door. De crescendo’s mogen er na al die jaren gelukkig wel nog zijn. Of beter gezegd: terug zijn. Want vorige plaat As The Love Continues (2021) was een verschroeiende comeback voor Mogwai, na anderhalf decennium in de touwen. Was het Corona? De algemene malaise van de wereld? Lauw bier? Geen idee, maar op dat studioalbum hanteerde Mogwai weer de tactiek van de verschroeide aarde. De plaat was rauw als het kon, diep ontroerend wanneer het moest (“Ritchie Sacramento” bezorgt ons nog steeds tranen). Het publiek pikte die herwonnen sturm und drang ook op en de band scoorde er een heel onverwachte nummer 1 mee in de UK: een meer dan verdiende beloning voor die prachtplaat en bij uitbreiding hun invloedrijke carrière.

Mogwai is echter een moeilijk beestje dat je tot niets kan dwingen. De bio bij The Bad Fire is ronkend en duidelijk niet door de zwijgzame band zelf geschreven. Wel wordt duidelijk dat het moeilijke jaren waren op persoonlijk vlak. Vooral Barry Burns zag af, met zijn dochter die met zware gezondheidsproblemen worstelde. Natuurlijk wil de groep niet gezegd hebben dat dit zijn stempel op de muziek gedrukt heeft – eerder brommen ze iets als “werk is werk”. Maar opener “God Gets You Back”, meteen zeer Rave Tapes met zijn zware synthgeluid, verwijst uitdrukkelijk naar dat persoonlijk drama. Het levert een mooi, atypisch openingsnummer op dat niet sleept maar zich halverwege helemaal ontpopt tot een verwrongen popsong. Een popsong waarin veel verdrongen pijn zit, dat wel. “Hi Chaos” is daarna meteen van het rauwste dat Mogwai anno 2025 uit zijn gitaren kan halen. Het doet deugd de band te horen alsof ze nog steeds die piepjonge achttienjarigen zijn die vanuit het ruige Glasgow de wereld gingen laten horen hoe een distortionpedaal écht moest klinken. Een Mogwaiplaat beluister je overigens nog steeds het best op volume 11.

Zo plukt The Bad Fire, gemaakt met John Congleton, producer van onder andere Explosions In The Sky, gretig uit allerlei fases van Mogwais lange carrière. Alle gedaantes van de band passeren wel eens. “Fanzine Made of Flesh” is de rare popsong met de vocoder, “18 Volcanoes” de emotionele trage, “Lion Rumpus” het nummer waarop de remmen het begeven en je nog eens zonder nadenken muzikaal uit de bocht kan gaan. Wij gaan graag zonder nadenken muzikaal uit de bocht. “Hammer Room” neigt naar krautrock in de Schotse mist, maar dat heeft deze groep wel al eens beter gedaan op Hardcore Will Never Die, But You Will (“Mexican Grand Prix”). Een nieuwe “Ceiling Granny” of “Pat Stains”, moderne klassiekers uit de voorganger van The Bad Fire, hebben we niet gevonden. Nergens laat de groep echter echt steken vallen. De plaat heeft misschien meerdere luisterbeurten nodig en je zit niet op het topje van je stoel zoals bij As The Love Continues, maar echt door het ijs zakt de groep niet. Het helpt dat de productie ruw is en de songs het no-nonsense houden – geen fluitpartij te bespeuren deze keer. Liefhebbers van de betere onzintitel komen bovendien opnieuw ruimschoots aan hun trekken. The Bad Fire is geen verrassende Mogwai, maar ook geen echt slechte.

En af en toe hebben hebben deze veertigers je toch nog eens extra goed bij je kraag. Met “If You Find This World Bad, You should See Some Of The Others” plant de band nog eens een vuist in je gezicht. Deze vechtjassen, en alleen zij, kunnen dat crescendotrucje zo goed en zo luid doen. Al wordt het nooit meer zo intens als tijdens “My Father, My King”, hier haalt de straatjochiementaliteit het van de leeftijd. De liefhebbers van tinnitus gaan goed aan hun trekken komen in de AB en op Dunk. “Pale Vegan Hip Pain” is ontroerend en herinnert aan het betere soundtrackwerk, net als het narcotisch trieste slotnummer “Fact Boy”, met viool die wat bij Yo La Tengo aanleunt.

The Bad Fire kan de torenhoge kwaliteit van As The Love Continues niet evenaren en het zou ons betwijfelen als ze hiermee opnieuw ergens bovenaan de charts eindigen. Het zal Mogwai ongetwijfeld en terecht aan hun reet roesten. The Bad Fire is een best goeie Mogwai, een mooi verjaardagscadeau, en live zal het ongetwijfeld allemaal nog wat triester, luider, kwader, intenser zijn. Wij kijken er nu al naar uit.

Mogwai staat op maandag 17 februari in een uitverkochte AB en is headliner op de eerste dag van Dunk!Festival, dat dit jaar zijn twintigste verjaardag viert.

6.5
PiaS
Rock Action
Beeld:
Steve Gullick
Minor Victories

verwant

Stekelig als een kerstboomknuffel :: essentiële kerstmuziekjes

Geef toe: meestal zijn ze uw aandacht niet waard,...

Enola Play EK Editie :: Dag 4. Zatte Schotten! Zweedse råp!

Sportieve knakkers als wij zijn op de redactie van...

Mogwai :: As The Love Continues

Als u in ons woordenboek ging kijken bij het...

Mogwai :: Dry Fantasy

Daar zijn ze weer, één van de peetvaders van...

aanraders

Eddie Chacon :: Lay Low

Thrillseekers hebben altijd al best in een grote boog...

The Veils :: Asphodels

Finn Andrews is The Veils is Finn Andrews. Zo...

Adrian Crowley :: Measure of Joy

Adrian Crowley kan je moeilijk lui of gemakzuchtig noemen:...

Lambrini Girls :: Who Let The Dogs Out

De reputatie was er al, nu heeft Lambrini Girls...

Malvin Moskalez :: Not Today

Het leven loopt nooit rechtlijnig en is geenszins zwart-wit....

recent

Elizabeth O’Connor :: Walvistij

Denk aan het leven op een nauwelijks bewoond eiland,...

Heraclitus :: Alle Woorden

Alle Woorden als titel van een boek klinkt indrukwekkend,...

We Are Open 2025 :: Een bosaardige bodem vol bloed

7 februari 2025Trix, Antwerpen

We hadden de MIA's, de Week van de Belgische...

Yūko Tsushima :: Een Vrouw rent over een Berg

Onder het pseudoniem Yūko Tsushima publiceerde Satoko Tsushima (1947-2016)...

Paddington in Peru

n 2014 zorgde een combinatie van CGI en ‘motion...

1 REACTIE

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in